Προσκυνώντας, κατά μόνας, δια τον φόβο των... "Ιουδαίων", την χάρη του Αγιαμηνά της Νάουσας

Πόσο μου έλειψε αυτή η χαρμολύπη και το δέος που σου προξενεί το σπίτι του Αγιαμηνά στη Νάουσα. Εκεί μεγάλωσα, εκεί θυμάμαι πιτσιρικάς την πρώτη Ανάσταση στον νέο Ναό του, μετά το κάψιμο του στο
εμφύλιο, με τον Μακαριστό πατέρα Αναστάσιο Σαράτση να ψάλλει το Χριστός Ανέστη, εν μέσω καταιγισμού πυροτεχνημάτων. Μελωδίες-θυμίαμα στον θρόνο του Κυρίου από την ευωδιαστή φωνή του Ντότση του Τσουκαλά, που τόσο νέο τον πήρε ο Κύριος στο ουράνιο ψαλτήριο, όπου ακαταπαύστως πλέον τον υμνεί, μαζί με τον Δημήτρη Νίκου. Σήμερα η εκκλησία μας άνοιξε, μετά από τόσες βδομάδες, να προσκυνήσουμε κατά μόνας τον Κύριο, την Θεοτόκο, τον Άγιο Μηνά και όλους τους Άγιους μας. Υπέροχο συναίσθημα η προσκύνηση. Πόσο μου έλειψε. Μαζί με την θεία ευχαριστία, την θεία κοινωνία. Κάναμε υπακοή στον επίσκοπο και την εκκλησία μας. Θεολόγος δεν είμαι. Μα νομίζω ότι σώζει η υπακοή. Στον πνευματικό, τον επίσκοπο, τον Πατριάρχη. Χριστός Ανέστη στον κόσμο ολάκερο, σε αυτούς που μας αγαπούν, αλλά και αυτούς που μας μισούν. Και σε όλους τους αδερφούς που βρίσκονται στην θριαμβεύουσα εκκλησία στην Άνω Ιερουσαλήμ.