Ποιος θα νοιαστεί τον μικρό μαγαζάτορα τη επόμενη μέρα;

Κρύο και θλιμμένο το σούρουπο σήμερα στους αδειανούς δρόμους της Νάουσας λ. Στα 55 μου πρώτα φορά βλέπω να καίμε ξύλα στον λέβητα, 22 του Απρίλη. Στην Δημαρχίας βρίσκω τον Τάκη. Μιμρομαγαζάτορας, μετά το
κλείσιμο των Κλωστηρίων. Νοικοκύρης και λεβέντης με πολλή προσωπική εργασία, μαζί με την Μαρία, αξιώθηκε να βγάζει ένα μεροκάματο στον καφενέ του. Βδομάδες κλειστός, ο Τάκης" Έχω άγχος για πρώτη φορά στη ζωή μου. Τι θα κάνω με τους λογαριασμούς και τα πάγια έξοδα που τρέχουν; Κι αν ανοίξουμε θα ξανάρθει ο κόσμος; Ποιος αλήθεια άραγε θα νοιαστεί για τον Τάκη, για τον κάθε Τάκη της πατρίδας μας; Οι βολεμένοι που μοιράζουν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στα media για να τα ελέγχουν και.... τηλεκαταρτίζουν επιστήμονες προς δόξαν τον διαφόρων μεσαζόντων του χώρου;  Η επόμενη μέρα θα είναι πολύ σκληρή για τους μικρούς επαγγελματίες και εμπόρους μας. Για τους αγρότες μας που στενάζουν, για όλο τον ελληνικό λαό που δεν προσκυνά σε στοές και αμερικάνικα think tank. Δεν είμαστε στο τέλος της αρχής, όπως είπε ο εξυπνάκιας ο Χαρδαλιας, κλέβοντας τον γνωστό λόγο του Τσώρτσιλ, αλλά στο τέλος του τέλους. Των εργαζομένων, των αγροτών και των μικρών επιχειρήσεων. Δεν θα αντιδράσουμε ούτε τώρα; Τουλάχιστον να ρίξουμε έστω και για την τιμή των όπλων ρε. Τέτοιες μέρες 199 χρόνια πριν οι πρόγονοι μας άφησαν τα πλούτη και τα υλικά αγαθά για του Χριστού τη πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία!