"Οι εν ολίγα αναπαυόμενοι". Ένα εξαιρετικό κείμενο του Δημήτρη Κουκούδη

"Είναι πολύς καιρός τώρα που περνούσα από ένα δρόμο της Κυριώτισσας στην Βέροια.
Απογευματάκι ήταν αλλά είχε ερημιά στους δρόμους .
Την είδα να κάθεται στο σκαλί της εισόδου του σπιτιού της με σκυμμένο κεφάλι .

Από την ανοιχτή πόρτα του σπιτιού ερχόταν μια ευωδία και μια ησυχία .
Μόλις είχε θυμιατίσει το σπίτι....
Στάθηκα γιατί σήκωσε το κεφάλι να με δει .
Με κοίταξε στα μάτια για λίγο και ένα χαμόγελο έλαμψε στο πρόσωπό της .
-Δημήτρη ;Δημητράκη μου εσύ είσαι ;
-Εγώ είμαι .
-Σε γνώρισα, μοιάζεις τον πατέρα σου , Θεός σχωρέστον .
Σήκωσε την αγκαλιά της να σκύψω να με φιλήσει.
Με έσφιξε και σιγανά μου είπε.
-Μόλις θύμισα κι έκατσα να θυμηθώ τους πεθαμένους μου .
Δεν έμεινε κανείς ....
Μόνη μου έμεινα .
Τίποτε δεν μένει Δημητράκη .
Τίποτε .!!!
Η καλοσύνη μένει και η κακία των ανθρώπων κι έτσι θα μας θυμούνται . Για το καλό , η για το κακό που κάναμε .
Να κάνεις καλοσύνες και να συχωράς .
Να συχωράς Δημητράκη . Να συχωράς .
Με ξαναγκάλιασε και μπήκε μέσα κάνοντας τον Σταυρό της την άκουσα να ψιθυρίζει. "Δόξα Συ ο Θεός " .
Γύρισε με κοίταξε πριν να κλείσει την πόρτα και με το χέρι της μου έκανε νόημα να πάω στο καλό.
Δεν την ξαναείδα ....άλλα κάθε που περνάω θυμάμαι την κουβέντα της :
-Ξέρεις Δημήτρη μου ,ποιοι είναι καλύτερα απ όλους .
-Ποιοι να είναι άραγε ...ρώτησα".

Δημήτρης Κουκούδης, αρχιτέκτοντας από την Βέροια. Νέος φίλος στο fb. Η κάθε του ανάρτηση γεμάτη ευαισθησίες, ποιότητα και καλλιτεχνική δημιουργία. Του το είπα και του ίδιου. Με εκπλήσσει ευχάριστα κάθε φορά. Να τον έχει ο Θεός γερό, να μας μεταφέρει σε τέτοιους δρόμους, τέτοιες γιαγιάδες από ένα παρελθόν, που οι άνθρωποι "μύριζαν" ανθρωπιά!