To ευ ζην στην δασκάλα μου την ΚΥΡΙΑ Ευανθία!

Πέντε χρονιές, τις πρώτες πέντε του δημοτικού σχολιού μας η ΚΥΡΙΑ Ευανθία Σακελλαροπούλου-Διαμάντη. Η δασκάλα μου. Εξαιρετική εκπαιδευτικός και άνθρωπος και φυσικά μια πανέμορφη γυναίκα, που την αγαπούσα από τον Σεπτέμβριο του 1972, που μαζί μπήκαμε στην πρώτη τάξη, στην τελευταία τάξη, μπαίνοντας στο πρώτο δημοτικό δεξιά. Μαζί με την Λήδα, την Κατερίνα, την Δήμητρα, τον Σοφοκλή, την Μαρία, την αλησμόνητη Ελένη, που τόσο μικρή έφυγε από κοντά μας, υποφέροντας από τότε από την αρρώστια της, για να λάμπει τώρα ως άγγελος στην αγκαλιά του Αγίου Θεού. Στεναχωρήθηκα που την τελευταία χρονιά δεν την είχαμε δασκάλα. Μας ταξίδεψε στην έκτη δημοτικού η φωτεινή προσωπικότητα του αείμνηστου διευθυντή μας Νίκου Μαντζάρη. Χθες Τετάρτη το βράδυ η κυρία Ευανθία έλαμπε, για μια ακόμη φορά. Στην παρουσία του βιβλίου του σχολείου μας. Της οφείλω το ευ ζην. Της το λέω όταν συναντιόμαστε, αφού ποτέ δεν χαθήκαμε, γείτονες γαρ. Να είναι πάντα υγιής με τον σύζυγο της, να καμαρώνει την Λήδα, τον Δημήτρη και τα εγγόνια της.