"Η πορεία της δοκιμασίας". Το συγκλονιστικό βιογραφικό βιβλίο του Γεωργίου Στανίση για το δεύτερο ολοκαύτωμα της Νάουσας, τον Γενάρη του 1949 και η αναφορά του στον αδικοσκοτωμένο θείο μου Χρήστο Ελευθεριάδη

Η οικογένεια μου θρήνησε δυο αδικοσκοτωμένους στην ταραγμένη δεκαετία 1940-1950. Πρώτο τον παππού μου, Θόδωρο Ελευθεριάδη, που δολοφονήθηκε από τους ναζιστές και τους ντόπιους συμμάχους του στην Κατράνιτσα τον Απρίλη του 1944 και δεύτερο τον θείο μου, Χρήστο, που έχασε τόσο νέος τη ζωή του, στα δεκαοκτώ του χρόνια, βίαια στρατολογημένος από τους κομουνιστές αντάρτες που ματοκύλησαν τη Νάουσα, όπου είχε έρθει η γιαγιά μου η Δέσποινα, μαζί με τα τρία της παιδιά, της Φωτεινή, τον Παναγιώτη και τον Χρήστο για να απαλύνει τις πληγές της καταστροφής της Κατράνιτσας, τον Γενάρη του 1949. Από μικρός με κυρίευε μίσος για τον ολοκληρωτισμό που φανάτιζε και έφερνε το μίσος στις καρδιές των ανθρώπων. Ειδικά όλων αυτών των αθώων νεανικών ψυχών που δεν ήξεραν από πολιτική και έριδες και τα κορμιά τους δεν βρέθηκαν ποτέ για να τα θάψουν οι οικογένειες τους, να θρηνήσουν απάνω τους, να ανάψουν το καντηλάκι τους, να τους κάνουν ένα τρισάγιο. Γνώριζα μόνο τη μέρα που σκοτώθηκε ο θείος μου, 18χρονο παλλικαράκι, αρπαγμένος από τους αντάρτες. 9 Απριλίου του 1949. Την ίδια μέρα πήγα φαντάρος στη Θήβα το 1984. Ο πατέρας μου, τον οποίο άρπαξαν και αυτόν, μαζί με τη θεία μου (ευτυχώς αυτή την άφησαν λίγο πριν αναχωρήσουν από την πόλη!) μου έλεγε ότι ο Χρήστος είχε την ίδια "τρέλα" με μένα. Έβριζε στον δρόμο τους βούλγαρους που είχαν κατακλύσει τον ΔΣΕ, που τότε διακήρυσσε την...ανεξαρτησία της Μακεδονίας μας και την παραχώρηση της στους σλάβους, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Πολλές φορές ρώτησα πού σκοτώθηκε. "Μου είπε ο Γιώργος ο Στανίσης, με τον οποίο είχαμε μαζί αρπαγεί, ότι σκοτώθηκε από όλμο" μου είχε αναφέρει πολλές φορές ο πατέρας μου. Του έκανε εντύπωση η απάντηση που έδωσαν οι ιντστρούχτορες αυτού του άθλιου αδελφοκτόνου πολέμου στον κ.Στανίση γιατί κάψανε τα εργοστάσια της Νάουσας, μετά το χτύπημα της Νάουσας. "Για να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να βγει στο βουνό, συναγωνιστή" ήταν η απάντηση δείγμα του παραλογισμού και της αθλιότητας που βολόδερνε εκείνους τους ματωμένους καιρούς τα μυαλά των Ελλήνων. Όλες αυτές οι αναμνήσεις ζωντάνεψαν όταν ο κ. Στανίσης μου χάρισε το βιβλίο του "Η πορεία της δοκιμασίας", ένα αυτοβιογραφικό οδοιπορικό των δικών του παθών, μαζί με την αδερφή του, στην παρανοϊκή αυτή πορεία του εμφυλίου. 

"Η ώρα περνούσε, οι πολυβολισμοί αραίωσαν αισθητά και έβαινον προς το τέλος, είχαν όμως τον λόγο οι διαφόρων αποχρώσεων φωτοβολίδες και σποραδικά, κάπου-κάπου τα πυρά των όλμων. Στερούμεθα ωρολογίου, όμως θα ήταν καθ΄υπολογισμό και εκτίμηση τέσσερις η ώρα το πρωί της 9ης Απριλίου, όταν διέκρινα μια ανθρώπινη φιγούρα με βιαστικό βηματισμό στο πυκνό ακόμη σκοτάδι να πλησιάζει το αμπρί μας. Την σταμάτησα κατά τον κανονισμό εκτελέσεως της υπηρεσίας  και την οδήγησα εντός αυτού. Ήταν η Βαγγελίτσα η νοσοκόμα του Λόχου , ένα όμορφο και ζωηρό κοριτσάκι που δεν είχε συμπληρώσει τα 17της χρόνια και την οποία είχαν απαγάγει βίαια οι στρατολόγοι του Δ.Σ από την Έδεσσα, όταν μαζί με τη Νάουσα επιτέθηκαν εναντίον της πόλεως αυτής...Η Βαγγελίτσα, λοιπόν ήταν αναστατωμένη και με κομμένη την αναπνοή και η πρώτη της κουβέντα ήταν.

-Πού είναι ο Επίτροπος Αντώνης, που βρίσκεται; Τον ζητάνε γρήγορα στη διοίκηση του Λόχου.

-Βαγγελίτσα της λέω, για ηρέμησε πρώτα και πες μας αν μπορείς τι συμβαίνει και φαίνεσαι κάπως αναστατωμένη. 

-Τι θέλετε να συμβεί και να μην είμαι αναστατωμένη συναγωνιστές; Πριν από λίγο στην περιοχή άλλης διμοιρίας έσκασε ένα βλήμα όλμου δίπλα από ένα αμπρί και χτύπησε πολύ τον σκοπό που φύλαγε έξα από αυτό.

-Ποιον συναγωνιστή, κτύπησε; Την ρωτήσαμε και αν είναι βαριά χτυπημένος.

-Τον Χρήστο τον Ελευθεριάδη από τη Νάουσα. Την ρωτήσαμε για δεύτερη φορά αν είναι πολύ χτυπημένος.Η απάντηση που μας έδωσε με καταφανή πόνο ψυχής η Βαγγελίτσα, επί λέξη η ακόλουθη.

-Το βλήμα έπεσε μπροστά του και τον διέλυσε ολωσδιόλου με τα εντόσθια σκορπισμένα.. Φεύγω και μη ρωτάτε  άλλα να σας πω......

Αναστατωμένος από το συμβάν και διακατεχόμενους από διάφορους συλλογισμούς δεν μπορούσε να απομακρυνθώ αό την εικόνα που πριν από μισή ώρα μας περιέγραψε η Βαγγελίτσα για τον Χρήστο. 

Ο Χρήστος ο Ελευθεριάδης, ο μακαρίτης πλέον, κατήγετο από τους Πύργους (σ.σ Κατράνιτσα) Εορδαίας και διέμεινε στη Νάουσα, όπου είχε εγκατασταθεί η οικογένεια του από το 1944, ολίγο μετά την πυρπόληση του χωριού του από τους γερμανούς κατακτητές. Ορφανός πατρός ζούσε με τη μητέρα του, τον αδελφό του Παναγιώτη και την αδελφή τους, αγωνιζόμενοι να τα φέρουν βόλτα στη ζωή κατά τη δύσκολη εκείνη εποχή της γερμανικής κατοχής και μετέπειτα του ανταρτοπολέμου. Κατά την επίθεση  των Κ./Σ ή Δ.Σ εναντίον της Ναούσης την 11 Ιανουαρίου 1949 στρατολογήθηκαν βιαίως με τον ολίγο μεγαλύτερο αδερφό του Παναγιώτη, ο οποίος διεσώθη και επέστρεψε στη Νάουσα πριν ή μετά τη λήξη του συμμοριτοπολέμου.

Ο μακαρίτης ο Χρήστος, ένας εύρωστος και ζωηρός μελαχρινός νέος με μαύρα σγουρά μαλλιά και αρρενωπό παράστημα, δικής μου ηλικίας, άφησε δυστυχώς τα κοκαλάκια του διαμελισμένου κυριολεκτικά νεανικού του σώματος στο ύψωμα 1685, απέναντι από τα Κολοκουθούρια, διότι έτσι το θέλησαν ή το εκτίμησαν οι αλάνθαστοι τότε ηγέτες του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κινήματος. Οποία πλάνη!"

Τούτο το απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό οδοιπορικό του κ. Γεωργίου Στανίση "Η πορεία της δοκιμασίας", που τον ευχαριστώ θερμά για τα όσα έγραψε, ώστε οι νέοι της Νάουσας να μην ξεχάσουν τα όσα συνέβησαν στους αντίστοιχους νέους 67 χρόνια πριν, είναι καντήλι στον τάφο του θείου μου Χρήστου, που ποτέ δεν μπορέσαμε να μαζέψουμε τα κοκκαλάκια του και να τα θάψουμε κατά πώς πρέπει.

Εύχομαι ο Άγιος Θεός να με αξιώσει κάποτε να ανέβω στο ύψωμα και να τα βρω.

Κλείνω με μια ακόμη ευχαριστία στον κ. Στανίση για την αφιέρωση που μου έκανε στην πρώτη σελίδα του βιβλίου του, που πρέπει να πάει σε όλα τα μέρη που υπάρχουν Ναουσαίοι. "Στον αξιότιμον κύριον Θεόδωρον Ελευθεριάδη, υιόν του ομοιοπαθούς μου φίλου Παναγιώτη Ελευθεριάδη".

Αγαπητέ κύριε Γιώργο μακάρι να μπορέσουμε να πάμε μαζί σε εκείνο τον "Κρανίου Τόπο" να μου δείξεις το μέρος που  θάψατε το παλλικάρι που δεν γνώρισα ποτέ. Την φωτογραφία του που δημοσιεύω σε τούτο το άρθρο την έχω δίπλα στα εικονίσματα του σπιτιού μου, μαζί με την γιαγιά μου τη Δέσποινα, που πέθανε τρία χρόνια αργότερα από τον καημό της για τα δυο φονικά που έζησε η φαμίλια της.

Θόδωρος Ελευθεριάδης