ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ με τίτλο «ΑΙΘΡΙΕΣ», πραγματοποίησαν στη μνήμη του Γιώργη Μπαδόλα, στο Καζάνι του Γιάννη και της Κατερίνας Δαλαμάρα, οι φίλοι του το περασμένο Σάββατο, μιας και οι υπεύθυνοι αυτού του τόπου -παρόλο που πέρασε ο χρόνος- τον ξέχασαν εντελώς... Με πρωτοβουλία του φίλου του Αναστάση Κτώνα, οργανώθηκε μια λιτή εκδήλωση που περιείχε...
ποίηση, τραγούδι, χορό, μουσική, εικόνες, συγκίνηση, δάκρυα χαράς και λύπης, μα προπαντός, αναμνήσεις. Αναμνήσεις μιας ζωής. Ο Γιώργης Μπαδόλας ζει στις καρδιές των ανθρώπων που τον λάτρεψαν ως άνθρωπο, ως φίλο και ως καλλιτέχνη. ΜΙΚΡΟ ΜΟΝΟ δείγμα ευγνωμοσύνης για ό,τι πρόσφερε στα παιδιά του 7ου Νηπιαγωγείου μας, η συμμετοχή μου στην εκδήλωση. Και πόσο δύσκολο να μιλάς σε φίλους του, γι' αυτόν που αυτοί ξέρουν καλύτερα από σένα, όσο κι αν εσύ τον εκτιμάς ως δημιουργό, ως άνθρωπο, ως καλλιτέχνη και τρέφεις έναν απέραντο θαυμασμό για το έργο του! Δύσκολος ρόλος, αλλά η υποχρέωση ιερή! Γιατί όταν τον χρειαστήκαμε ήταν δίπλα μας. Και μόνο για τη χαρά που πρόσφερε στα παιδιά μας, όταν έβλεπαν τα έργα του, έπρεπε να είμαι εκεί. «Η μικρή σαλαμάνδρα», «η Αράπιτσα με τα νερά της», «το μικρό κρινάκι», «τα «άστεγα» χελιδόνια», οι παραστάσεις από τα έργα του, τυπώθηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μας…«Αν αγαπάς ένα πουλί άφησέ το ελεύθερο να πετάξει.
Αν γυρίσει είναι δικό σου.
Αν δεν γυρίσει, δεν ήταν ποτέ δικό σου»
(Γιώργης Μπαδόλας)
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ μας έφυγε για την αιωνιότητα, ταξίδι ονειρικό για τη χώρα όπου κατοικούν οι «Αιθρίες» του, ο ζωγράφος της πόλης μας, ο Γιώργης Μπαδόλας. Η διαδρομή της ζωής του δύσκολη, σε χαλεπούς καιρούς. Περιπλανήθηκε σε τόπους μακρινούς, μα και φιλόξενους. Στο νου του είχε πάντα τη Νάουσα, τη γενέτειρα πόλη του, που την αγάπησε πολύ και την ανέδειξε με το χρωστήρα της τέχνης του. «Διηγήθηκε» την ιστορία της, τους ανθρώπους της, τα σοκάκια της, τη φύση της, το ποτάμι της. Αποτύπωσε στον καμβά, με τον δικό του απαράμιλλο τρόπο, που αγγίζει βαθιά φιλότεχνους και μη, άλλοτε με τα χρώματα του πάθους και άλλοτε με τα χρώματα του ονείρου, συγκινήσεις, εντυπώσεις, αναμνήσεις, ανησυχίες. Τα απομεινάρια των εργοστασίων, υλικά για την τέχνη του. Η έμπνευσή του αστείρευτη. Τα χαρτόκουτα που τα είχαν πιάσει οι εργάτες των κλειστών εργοστασίων μας –πια- (καημός του Γιώργη η κατάντια της Νάουσας), με τα ροζιασμένα τους χέρια και ήταν ποτισμένα με τον ιδρώτα τους, περιζήτητα έργα τέχνης από τα μαγικά χέρια του. Κάποιοι θα έλεγαν, ότι ήταν άτυχος, μιας και οι αρχές του τόπου -αυτού που λάτρεψε και ανάδειξε- δεν τον τίμησαν. Ο Γιώργης Μπαδόλας όμως, δεν ήταν άτυχος σ’ αυτόν τον κόσμο. Είχε την εξαιρετική τύχη να έχει εξαιρετικούς φίλους κοντά του, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του: τον Αναστάση, την Ελένη, το Στέφανο, τον Αποστόλη, την Κατερίνα, το Δημήτρη, τον Κώστα και πόσους άλλους ακόμη… Φίλους που τον λάτρεψαν. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, έναν χρόνο μετά την αναχώρησή του, τον θυμήθηκαν…ΝΑΙ, ΗΜΟΥΝ κι εγώ ανάμεσα στη χορεία των ακριβών φίλων του, που τίμησαν τη μνήμη του, σ’ αυτή τη λιτή και τόσο ανθρώπινη -φορτισμένη με εξαιρετικά συναισθήματα- εκδήλωση. Δεν με δέναν οι δεσμοί φιλίας τους. Ο Γιώργης όμως, ήταν ο αγαπημένος δάσκαλος των λιλιπούτειων μαθητών μας. Ο ζωγράφος μας. Ο μύστης μας. Αυτός που μέσω της τέχνης, μας οδήγησε στην ανακάλυψη της ομορφιάς της φύσης. Δικαιούμουν κι εγώ να ήμουν εκεί.Μας άφησε παρακαταθήκη τα πιστεύω του: «Τέχνη για τη Μάθηση, για τη φύση, για την ειρήνη, για τη ζωή».Σε μια ζωγραφιά για την αειφορία, που αφιέρωσε στους μικρούς φίλους του -τους αγαπούσε τόσο πολύ, ώστε να μη λογαριάζει ποτέ το χρόνο του- έγραψε: «Αν είναι να πέσει πάνω στη γη μια σκιά, ας είναι η σκιά ενός λουλουδιού». Αν είναι να πέσει στην καρδιά μας μια σκιά, ας είναι η σκιά του Γιώργη…«ΣΤΟ ΠΕΙΣΜΑ της βροχής και των ανέμων» –για να θυμηθούμε τον μεγάλο μας ποιητή Γιάννη Ρίτσο, που τώρα θα τον συντροφεύει- ο Γιώργης Μπαδόλας επέμεινε κάτι ν’ αφήσει στους επερχόμενους. Και άφησε τον καρπό της τέχνης του και τη σοφία των λόγων του:
«Η τέχνη δεν είναι κακή, δεν είναι πονηρή, η τέχνη είναι αγνή σαν τις καρδιές των μικρών παιδιών».
Ας τον ακούσουμε να διηγιέται το οδοιπορικό του στην τέχνη:
«Πάρα πολύ νωρίς, αναίτια, άρχισα να ζωγραφίζω, σε ένα περιβάλλον όπου όχι μόνο ήταν παντελώς άγνωστα τα καμώματα της ζωγραφικής αλλά και εχθρικά. Με σπαράγματα κεραμιδιών χάραζα τα παιδικά μου οράματα στις φαρδιές πλάκες των δρόμων. Αργότερα με κάρβουνα στους ασβεστωμένους τοίχους και με μελανί μολύβια στα φυλλαράκια χλωρής οξιάς. Ασταμάτητα ζωγράφιζα κι ό,τι δεν τα κατάφερνα έλεγα, όταν θα γίνω καλός ζωγράφος θα το ζωγραφίζω. Μια τεράστια αγωνία μου από πολύ νωρίς ήταν να ζωγραφίσω τον χαλασμό της Νάουσας. Ρωτούσα τη γιαγιά μου, μια αρχοντογυναίκα γεμάτη ευαισθησίες και περηφάνια « πες μου, για το χαλασμό, εσύ ξέρεις…» « αμπρέ…» μου έλεγε « μη με ρουτάς, δεν κάμει…» Σηκωνόταν απ’ τον καναπέ, πήγαινε στο παράθυρο, κοιτούσε στον ορίζοντα, μακριά, για κάμποσο και μετά μονολογούσε με βουρκωμένα μάτια: «Έχω έναν κόμπο εδώ!» κι ανέβαζε την παλάμη στο στέρνο. Χρόνια ψάχνω το κάθε τι, μαθαίνω για το κάθε τι, ζωγραφίζω ασταμάτητα, έχω έναν κόμπο στο στέρνο, και μόνο κάθε Τυρινή χαλαρώνει λίγο κι αναφιλητά γίνεται και δάκρυα όταν μονολογεί ο ζουρνάς και χτυπιέται το νταούλι στην πατινάδα. Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή καταφέρω να ζωγραφίσω τον χαλασμό, ξέρω όμως πολύ καλά πως θ’ αραδίζω ασταμάτητα από Κίρκες σε Κύκλωπες’ θα κουβαλώ πάντα τον κόμπο στο στέρνο, θα κλαίω τις απόκριες και θ΄ αγωνιώ για τη ΣΥΝΕΧΕΙΑ αυτού του τόπου».
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει...
ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΔΕΙΓΜΑ ευγνωμοσύνης, για όσα πρόσφερε και στα παιδιά της πόλης μας ως δάσκαλος, μέσα από την τέχνη του, οι στίχοι επίσης του Γιάννη Ρίτσου, που τόσο λάτρευε:
«Έτσι αγαθός και δίκαιος
Έμεινες ώσπου να σωθεί το λάδι της ημέρας,
ώσπου ν’ ανάψεις όλα τα κεριά των άστρων.
Και μη φοβάσαι
το έργο σου θα μείνει μέσα στο φως
γιατί μέσα στο φως και με το φως έκτισες τις ημέρες σου.
Να λείπεις…
Δεν είναι τίποτε να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει
θα είσαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα
που γι’ αυτά έχεις λείψει.
Θα είσαι πάντα μέσα σ’ όλον τον κόσμο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου