Καλώς απεκδύθηκε τον δημοτικό μανδύα το ξενοδοχείο "Βέρμιο", όπως και το "Κιόσκι"

Σε μια κοινωνία ελεύθερης σκέψης δεν απαιτείται οι απόψεις του καθενός να ταυτίζονται, επειδή έτσι το επιβάλλει το..."καθήκον".

Προσωπικά λοιπόν κρίνω ότι καλώς απεκδύθηκε τον δημοτικό μανδύα το ξενοδοχείο "Βέρμιο", όπως

και το "Κιόσκι", που σήμερα με τον Φώτη Μαυρίδη αποτελεί πόλο έλξης Ναουσαίων, αλλά και ξένων επισκεπτών της πόλης.

Το "Βέρμιο" του 2015, δεν ήταν το ξενοδοχείο του 1990, με τις πάμπολλες εκδηλώσεις, που το καθιστούσαν κερδοφόρο. Όταν λοιπόν, εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης της χώρας το 2015 και με τις βλακείες της τότε κυβέρνησης, που μας οδήγησαν στα capital controls, η διοίκηση  Κουτσογιάννη έλαβε μια σημαντική απόφαση, σταματώντας μια ανοικτή πληγή, με το εργατικό κόστος να αποτελεί το 60 και πλέον τοις εκατό του ετήσιου τζίρου της μονάδας, καλώς το έπραξε.

Όταν, όπως τονίστηκε στο δημοτικό συμβούλιο τα μικτά έσοδα μιας εργαζόμενης που είχε τελειώσει το δημοτικό έφθαναν 2.100 ευρώ τον μήνα και υπήρχαν κοντά στους 30 εργαζομένους, ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι σε λίγα χρόνια η μονάδα, άρα ο δήμος, θα είχαν χάσει το "Βέρμιο", το άλσος, τα πάντα.

Ξέρετε οι δημοτικές επιχειρήσεις δεν λειτουργούσαν με ιδιωτικά-οικονομικά κριτήρια, που αντιμετωπίζουν τις κρίσεις με απομακρύνσεις προσωπικού, περιορισμό των εξόδων τους και με  επιχειρηματικά πλάνα.

Όποτε λοιπόν ακούω ότι ρήμαξε το "Βέρμιο" και άλλα τινά "ηρωικά" το ερώτημα είναι γιατί δεν βρέθηκε κανείς να αναλάβει την διαχείριση του, εκείνο τον καιρό, ρισκάροντας την προσωπική του περιουσία;

Τα άλλα που ακολούθησαν με την μεταφορά στον δήμο των εργαζομένων στον δήμο (με την καθοριστική συμβολή της Φρόσως Καρασαρλίδου), με τις υπουργικές αποφάσεις για τις οφειλές της Α.Ε (που κακώς έγινε και δεν αφέθηκε να κλείσει μετά από τρεις αρνητικές χρήσεις) είναι ιστορία.

Ο Καρανικόλας έχει δίκαιο για το ότι η μεταβίβαση του ακινήτου και του άλσους αφέθηκε στην τύχη του και κόντεψε να...τιμαριοποιηθεί σε αυτούς που χρωστούσε.

Στα σήμερα. Προσπερνώντας τους συνεχείς μειωτικούς χαρακτηρισμούς του δημάρχου στο πρόσωπο ή την διοίκηση του πρώην δημάρχου, θα σταθώ σε μια μοναδική του απόφαση, που μάλλον δεν υπάρχει στα χρονικά μιας επενδυτικής παραχώρησης ανά τον κόσμο.

Μπορεί να διαθέσεις μια ξενοδοχειακή μονάδα με τα συμπαρομαρτούντα της (γήπεδο ποδοσφαίρου, άλσος που μπορεί να πραγματοποιήσει δεκάδες εκδηλώσεις το καλοκαίρι) με τέτοια κριτήρια;

Μόλις το 20% να είναι οικονομικό και το 80% να περιλαμβάνει "ποιοτικά" κριτήρια;

Ποιος θα αποφασίσει ποια θα είναι τα ποιοτικό κριτήρια; Η δημοτική αρχή;  Για όνομα του Θεού.

Κλείνω τούτο το άρθρο με την ευχή και την προσμονή να σταματήσουν οι "βολές", ΄'ενθεν, κακείθεν. Η Νάουσα βουλιάζει στην οικονομική δίνη. 

Ας κάνουν μια βόλτα, όσοι διαφωνούν, Παρασκευή απόγευμα, στην αγορά της. Ψυχή δεν υπάρχει.

Θυμάμαι αρχές της δεκαετίας του 80, όταν λειτουργούσαν τα εργοστάσια της, που τα απογεύματα ήταν καλύτερα σε τζίρο από τα πρωινά, με πρώτους αγοραστές τους εργαζόμενους στον Λαναρά.

Όπως θυμάμαι πως όταν σχόλαγα από το γυμνάσιο και το λύκειο, οκτώ παρά, πήγαινα "σφαίρα" στο μαγαζί μας για να βοηθήσω τους γονείς μου.