Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΜΙΓΚΑ.

  Διαβάστε την αφήγηση του οράματος της αδελφής του Αντώνη Μίγκα, Αφροδίτης χήρας Στεφ. Λάππα, η οποία , σε ηλικία 87 ετών ( το 1958) περιγράφει με θαυμαστό τρόπο τη σκηνή
του μαρτυρίου του αδελφού της, σαν να ήταν η ίδια παρούσα. Δείτε την περιγραφή της " 
Την άλλη βδομάδα , ύστερα από την κρεμάλα, επειδή έκλαιγα πολύ, σαν να υπνωτίσθηκα και έτσι μου παρουσιάσθηκεν ο Αντώνης ζωντανός μπροστά μου, μου είπε να μην κλαίω γιατί είναι τους καλά. με πήραν
ο Αντώνης απ΄το χέρι , μέρα μεσημέρι, καθώς έκλαιγα, και με πάει πέρα, όπου τους πήγαν . Στο δρόμο μιλούσαμε, και την ομιλία μου, σαν να παραμιλούσα, την άκουγαν η Μάνα μου με την αδελφή μου την Μαρία και την γυναίκα του Αντώνη, Ευγενία, σιωπηλές όλες, για να μ΄ακούν, μια ώρα.
Από εδώ μας επέρασαν, από εκεί μας επέρασαν, μου έδειχνεν ο Αντώνης, ώσπου φθάσαμε στο Γκαβράμ Κάμιν. όπου μας έδειξεν ο Αντώνης που φώναξεν ο Τόλιος Γιαννακοβίτης, σαν λύκος. Πάρα κάτω πάλι φώναξεν ο Τόλιος και τρίτη φορά πιο κάτω φώναξε και μας πάει εκεί που ήταν να βγουν οι κρυμμένοι, να συνεννοηθούν, μας έλεγεν ο Αντώνης.
Είδα με τα μάτια μου τα
κουτιά και τα γλυκά που οι βούλγαροι τα πέταξαν και τα τσαλαπάτησαν. Αντί τρεις να βγουν να συνεννοηθούν, μου έλεγεν ο Αντώνης, βγήκαν 43.
Από όλα αυτά που έβλεπα στον ύπνο μου, δεν είχα ακούσει τίποτε ενωρίτερα. Όλα για πρώτη φορά στον ύπνο μου τα είδα. Ύστερα με πήρεν ο Αντώνης πάλι από το χέρι και με πήγε σε μια μικρή χαβούζα, με γαλάζιο νερό, λέγοντας μου ντόπια: "Βόι σίινου βιρ", όχι ελληνικά, όπως τα άλλα του λόγια.
Με πήρεν απ΄εκεί, με πάει, με πάει, μακρυά με το χέρι του σε μια εξοχή πανέμορφη, μεγάλη.Ήταν παιδιά πολλά, στ΄ άσπρα ντυμένα. Κι΄ένα τραπέζι είχαν, όπου δίπλα κάθονταν ο Χριστός. Εδώ είναι η βασιλεία των ουρανών, μ΄ είπεν ο Αντώνης ελληνικά. Πού είναι ο Αριστοτέλης; τον ερωτάω( σ.σ αναφέρεται στον Τέλο Άγρα). Και μου έδειξε πιο κάτω να κάθεται, σαν παράμερα, γιατί έλεγεν αχαμνά( υβριστικά ,κακά) λόγια.
Στο μέρος που τους κρέμασαν, θα με πήγαινεν ο Αντώνης, αλλ΄ εγώ δεν ήθελα, φοβόμουνα. Στο γύρο( επιστροφή) για το σπίτι, μου έδειξεν δυο κρεμασμένους άλλους, τον Μήτση Πέσιο και τον Ζαφείρη Λόγγο.
Αυτά που είδες όλα, μου είπεν, να τα πης στην Μάννα μου και στον θείο, ότι είμαι καλά στην βασιλεία των ουρανών και είμαστε καλά, μην κλαίτε. Έπειτα μ΄έφερεν στο σπίτι πάλι απ΄το χέρι, λέγοντας τα ίδια λόγια, να τα πω ό,τι είδα κι΄ άκουσα στη Μάννα και στον θείο, για να μη κλαιν"