Δεκαπέντε χρόνια κλείνουν σήμερα από το φευγιό του, το 2010.
Μετά την κηδεία του στη Νάουσα, αναχωρήσαμε για το καλοκαιρινό μας χωριό, τη Νικήτη. Εκεί, για τρεις συνεχόμενες μέρες, μία πεταλούδα ερχόταν κάθε πρωί στο βεραντάκι μας την ώρα του πρωινού.
Πετούσε τόσο κοντά μας που έμοιαζε να χαϊδεύει τα πρόσωπά μας. Απομακρυνόταν και ξαναπλησίαζε. Μια σιωπηλή χορογραφία που κρατούσε λίγα λεπτά… και μετά χανόταν…για τρεις μέρες…Αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ πριν και δεν συνέβη ποτέ ξανά.
Όπως όλοι στήνουμε τους προσωπικούς μας μύθους, έτσι κι εγώ κράτησα αυτή την ιστορία ως τον αληθινό μας αποχαιρετισμό. Πίστεψα λοιπόν, πως ο Γιώργης αποχαιρέτησε την οικογένειά του εκεί, στη Νικήτη. Στο μέρος που πέρασε κάποια «μποέμ» καλοκαίρια στη δεκαετία του '80. Στο μέρος που αγαπούσαμε — κι εμείς και εκείνος. Στο μέρος που περισσεύει το γαλανό.
Η φωτογραφία που τον απεικονίζει, τραβήχτηκε το 2006, με φόντο τον ίδιο κόλπο που είχε ζωγραφίσει το 1984, με τίτλο «Νικήτη». Μπορεί η παραλία του Αγίου Ιωάννη να έχει πια τσιμεντοποιηθεί, αλλά το «γαλανό» του Μπαδόλα είναι ακόμη εδώ.
Στο link που ακολουθεί, το βίντεο αναμνήσεων που φτιάξαμε πριν ένα χρόνο.
https://www.youtube.com/watch?v=cuX7862OHX8
Το γεμάτο ευαισθησίες, ήχους και χρώματα από μια δημιουργική προσωπικότητα, όπως υπήρξε ο Γιώργης Μπαδόλας, από την κόρη του Κατερίνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου