Πανήγυρις Αγίου Χαραλάμπους στην Ι. Μονή «Παναγιοπούλας» Νάουσας

 

Τη Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στην πανηγυρίζουσα, επί τη εορτή του Αγίου Χαραλάμπους, παλαιά ιστορική Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής «Παναγιοπούλα» Ναούσης.

Η παλαιά ιστορική Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής «Παναγιοπούλα» Ναούσης χρονολογείται τον 19ο αιώνα και κατόπιν ενεργειών του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Παντελεήμονος τα τελευταία έτη στην Ιερά Μονή εγκαταβιούν η Γερόντισσα Κασσιανή και η συνοδεία της.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἔλαμψας ἐν τῷ κό­σμῳ διά τοῦ μαρτυρίου … διό ἐν παρρησίᾳ πρέ­σβευε σωθῆναι ἡμᾶς».

Στή χορεία τῶν μαρ­τύρων πού ὡς νέφος προστα­τευ­τι­κό σκέπουν τή στρατευ­ο­μέ­νη Ἐκ­κλη­σία τοῦ Χρι­στοῦ καί ὅλους ἐμᾶς τούς πι­στούς πού ζοῦμε καί ἀγω­­νι­ζό­μαστε «τόν κα­λόν ἀγῶνα τῆς πί­στε­ως» ἐπά­νω στή γῆ τι­­μη­τική θέση κατέ­χει ὁ ἅγιος πού ἑορτά­ζουμε σή­­με­ρα, ὁ ἅγιος ἱερο­μάρτυς Χαράλαμπος.

Καί ἡ θέση του ὀφεί­λεται στό γεν­ναῖο ἀγώ­να του καί στόν διπλό στέφανo πού ἔλαβε ἀπό τόν Θεό. Διότι ὁ ἅγιος Χαρά­λα­μπος δέν ἀπο­λαμ­βά­νει στό οὐρα­νό μόνο τή δό­ξα τῶν μαρ­τύρων, ἀπο­λαμβάνει ταυ­τό­χρονα καί τόν μισθό τῶν φρο­νίμων καί πι­στῶν οἰκο­νό­μων τοῦ Κυρίου, οἱ ὁ­ποῖοι, κατά τήν ὑπό­σχεση τοῦ Χρι­στοῦ, ἐφό­­­σον ἀνα­δεί­χθηκαν ἐπί γῆς πιστοί καί συνε­πεῖς διάκονοι τοῦ Κυ­ρίου, κατέστη­σαν «ἐπί πολλῶν» στόν οὐ­ρανό, ὅ­που ἀπολαμ­βά­νουν τά ἀγα­θά τοῦ Θεοῦ, «ἅ ὀ­φθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκου­σε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώ­που οὐκ ἀνέβη».

  Ἔτσι τιμᾶται στόν οὐ­ρα­νό γιά τή διπλῆ προσφορά τῆς ζωῆς του. Ἀφενός γιά τήν προ­σφορά της ζωῆς του στή διακονία τῆς Ἐκ­κλη­σίας καί ἀφετέρου  τήν προσφορά τῆς ζωῆς του στό μαρτύριο.

Δέν θά ἤθελα ὅμως σή­­μερα νά σταθῶ στά πε­ρι­στα­τικά τῆς ζωῆς καί τοῦ μαρ­τυρίου τοῦ ἁγίου, πού πιστεύω πώς εἶναι σέ ὅλους σας γνω­στά. Θά ἤθελα νά σταθῶ γιά λίγο στήν ἐπί­κληση μέ τήν ὁποία τε­λειώ­νει ὁ ἱερός ὑμνογρά­φος τό ἀπο­λυτίκιο τοῦ ἁγίου Χαραλά­μπους· «διό ἐν παρ­ρησίᾳ Χριστῷ πρέ­­σβευε σωθῆναι ἡμᾶς».

Ἡ ἐπίκληση τῶν πρε­σβειῶν τῶν ἁγί­ων εἶναι πο­­λύ συνηθισμένη τόσο μέ­σα στή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλη­σίας μας, στούς ὕμνους, στίς εὐχές καί στίς ἀκολου­θίες της, ὅσο καί στήν καθημε­ρινή ζωή τοῦ κα­θενός μας. Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ἐπι­κα­­λούμαστε τούς ἁγί­ους, πού ζητοῦμε τίς πρεσβεῖες τους καί τή μεσιτεία τους.

Γιά ποιό λόγο ὅμως τίς ζητοῦμε; Ποιά εἶναι ἡ ση­μασία τους καί ποιά ἡ ἰσχύς τους στή ζωή καί στόν πνευ­ματικό μας ἀγώνα;

Ἡ ἐπίκληση τῶν ἁγί­ων εἶναι μία εὐλο­γη­μένη συ­νή­θεια πού ἐπι­κρά­τησε ἀπό τά πρῶ­­τα χριστιανικά χρό­νια, τό­τε πού ὁ σύνδε­σμος τῶν πιστῶν μέ τούς ἁγίους ἦταν πολύ στενότερος καί πολύ πιό προσω­πι­κός ἀπό ὅ,τι εἶναι σήμε­ρα. Οἱ μάρ­τυρες ἦταν σάρκα ἀπό τή σάρκα τῆς Ἐκ­κλησίας· ἦταν γνω­στοί, συγ­γε­νεῖς, οἰ­κεῖ­οι μέ τά μέλη τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς κοινότη­τος τῆς πό­λε­ώς τους. Λίγο πρίν ἀπό τό μαρ­τύ­ριό τους μετεῖχαν στίς ἱερές συ­νάξεις, στίς λειτουρ­γίες· ἦταν πρό­σω­πα πού δέν μπο­ροῦ­σαν οἱ πι­στοί νά τά ξε­χάσουν. Πί­στευαν ἀκό­μη ὅτι κα­θώς ἐπέτυχαν μέ τό μαρ­τύριο καί τήν ὁμο­λογία τους αὐ­τό πού καί οἱ ἴδιοι πο­θοῦ­σαν καί ἐπε­δίωκαν, νά φθά­σουν δηλαδή κο­ντά στόν Θεό, ἦταν φυσικό νά δια­θέτουν θάρρος καί παρ­ρησία ἐνώ­πιον τοῦ Θεοῦ χάριν τοῦ ὁποίου προσέ­φε­ραν τή ζωή τους. Αὐτός, λοι­πόν, ὁ στενός σύνδε­σμος ἀνά­με­σα στά μέλη τῆς ἐπί γῆς Ἐκ­κλησίας καί στά μέλη τῆς ἐπου­ρανίου, καί παράλληλα ἡ βεβαιό­τητα πού πήγαζε ἀπό τήν ὑπόσχε­ση τοῦ Χρι­στοῦ ὅτι ὅποιος μέ ὁμο­λογήσει ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, θά τόν ὁμο­λογήσω καί ἐγώ ἐνώ­πιον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρα­νοῖς, ἔκανε τούς πρώ­τους χρι­στια­νούς νά στρέφονται πρός τούς μάρ­­τυρες καί τούς ἁγί­ους καί νά ζητοῦν τή βοήθεια καί τή μεσι­τεία τους.

Τήν πίστη αὐτή τῶν πρώ­των χρι­στια­νῶν καλ­­­λιέρ­γη­σε ἡ Ἐκκλη­σία μας καί στούς ἑπόμε­νους αἰῶνες, ἀφενός, για­τί δημιουργεῖ στίς ψυ­χές τῶν πιστῶν τό αἴσθη­μα τῆς ἑνό­τητος μέ τή θριαμ­βεύ­ουσα Ἐκ­­κλησία, καί ἀφετέ­ρου, γιατί ἀπο­τελεῖ ἀκλό­νη­τη πίστη της ὅτι οἱ ἅ­γιοι ἔχουν πραγμα­τι­κά παρρη­σία ἐνώπιον τοῦ Θε­οῦ, για­τί τόν εὐ­α­ρέ­στησαν μέ τή ζωή καί τό μαρ­τύ­ριό τους καί ἔτσι μποροῦν μέ τίς πρε­σβεῖες τους νά βοη­θή­σουν καί τούς ἐπί γῆς ἀγω­νιζόμενους ἀδελ­φούς τους.

Δέν θά μποροῦσε, ἄλ­λω­­στε, νά συμ­­βαί­νει δια­φο­ρε­τικά. Τό αἴ­σθη­μα τῆς ἑνό­τητος μέ τούς ἁγί­ους μας μᾶς βοηθᾶ πολύ στήν πνευ­μα­τι­κή μας πορεία. Μᾶς βο­η­θᾶ, γιατί αἰσθα­νό­μαστε πώς μποροῦμε καί ἐμεῖς νά πε­τύ­χουμε τήν ἁγιό­τητα, ἀφοῦ καί οἱ ἅγιοι πρίν ἀπό ἐμᾶς τήν ἐπέ­τυχαν· μᾶς βοη­θᾶ νά ἐπι­θυμοῦμε καί ἐμεῖς τόν οὐρανό, ὅπου κα­τοι­κοῦν οἱ οἰκεῖοι μας ἅγιοι, ὅπως ἐπιθυ­μοῦ­με νά πᾶμε σέ ἕνα ἄλλο τόπο προ­κειμένου νά συναντή­σου­με τούς κα­τά σάρκα συγγενεῖς μας. Μᾶς βοη­θοῦν ὅ­μως περισσότερο ἀπό ὅλα οἱ πρεσβεῖες τους, γιατί οἱ ἅγιοι ὡς ἄν­θρω­­ποι γνωρίζουν τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς, ἀλ­λά καί ὡς ἐκλε­κτά τέ­­κνα τοῦ Θεοῦ εἰσα­κούονται ἀπό τόν Θεό, μέ τόν ἴδιο τρόπο πού καί ὁ φυ­σικός πατέρας ἀνταπο­κρί­νεται στά αἰ­τή­­ματα τῶν ὑπά­κου­ων παιδιῶν του. Οἱ ἅγ­ι­οι δέν ἔχουν πιά ἀνά­γκη νά ζητήσουν κάτι γιά τόν ἑαυ­τό τους, γιατί ἀπο­λαμ­βάνουν ὅ,τι πε­ρισ­σότερο καί με­γα­λύ­τερο πό­θη­­σαν, τόν Θεό καί τή σωτηρία τους.

Αὐτήν ἄς ζητήσουμε καί ἐμεῖς ἀπό τόν ἑορταζόμενο ἅγιο Χαρά­λα­­μπο, ἐπα­να­λαμβάνοντας μαζί μέ τόν ἱερό ὑμνογράφο ὄχι μόνο σήμερα ἀλλά καθημερινά τήν ἐπί­κληση: «Ὡς στῦ­λος ἀκλόνητος τῆς Ἐκ­κλησίας Χριστοῦ … ἐν παρ­ρησίᾳ πρέσβευε σω­θῆ­ναι ἡμᾶς».