Η "φωτογραφία", συνάρπαζε από νεαρό φοιτητή ακόμη τον καλό φίλο και παλιό μου συγκάτοικο στην φοιτητική εστία Κομοτηνής, Αντώνη Παναγόπουλο -εξ Αιγίου καταγόμενο. ο πολυταξιδεμένος Αντώνης εδώ και χρόνια εκτός από τη μάχιμη δικηγορία, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά, με πολλή αγάπη και αφοσίωση και με την καλλιτεχνική φωτογραφία, ενώ έχει εκδώσει και αρκετές "συλλογές" όπως επίσης έχει κάνει και δεκάδες "εκθέσεις" με τα σπουδαία έργα του.
Η παρουσία του στη Νάουσα το προηγούμενο Σ/Κ, όχι μόνο "επικαιροποίησε" την προ 45ετίας φιλία μας, αλλά έγινε και η αφορμή για έναν εμπεριστατωμένο περίπατο στην πόλη μας και στις συνοικίες της, οι οποίες έγιναν αυτομάτως και φωτογραφικά "θέματα" για τον Αντώνη, που άδραξε την ευκαιρία να απαθανατίσει ιστορικά σημεία και τοπόσημα, δρόμους, γειτονιές, στενά, αδιέξοδα σοκάκια, παλιά διατηρητέα σπίτια, αλλά και αρκετές "λεπτομέρειες" τις οποίες μπορεί και συλλαμβάνει μόνον ένας έμπειρος καλλιτέχνης. Έτσι, η CANON του Αντώνη, κατέγραψε πολλή Νάουσα.
..........
Απ' αυτήν την ενδοαστική πολύωρη περιπατητική εκδρομή μας, ο φίλος Αντώνης, μου αφιέρωσε και δύο φωτογραφίες του. Είναι μια φευγαλέα "σύλληψη" κάπου στην οδό Αγίου Θεοφάνους μέσα σε μια από τις ελάχιστες εναπομείνασες "στοές" που φέρνει έντονα ακόμη δείγματα από το παλιό πέτρινο καλντερίμι στο δάπεδο, όπως και άλλα εκπληκτικά απομεινάρια μιας άλλης κατοικούμενης πόλης. Μιας πόλης, όπου τα σπίτια, οι οντάδες, οι σκάλες και τα πατάρια, οι διάδρομοι, οι πορτοπούλες, τα αχούρια με ίχνη αγελαδινής κοπριάς και τα παχνιά, οι μούτλες, οι αχυρώνες, τα μπαξέδια στις πίσω μεριές, τα χοντρά πέτρινα ντουβάρια που οριοθετούσαν τις ιδιοκτησίες, οι αστριχιές, οι μπουλμέδες, οι λαβδαριές, τα καστανίτικα ντιρέκια να περιμένουν όρθια κι αγέρωχα πάνω στις ντιρεκόπετρες, ακόμη και κάτα μισοπεσμένοι χαλέδες ("απόπατοι" κατά το κοινώς λεγόμενον, οι οποίοι φυσικά στήνονταν για ευνόητους λόγους, εν μέσω κηπο-πρασίνου μερικές δεκάδες μέτρα μακριά από την οικία, με πρόχειρα υλικά όπως λαμαρίνες και σανίδια προς ... φυσικόν αερισμόν του χώρου !) έστεκαν όλα εκεί. Ευτυχώς. Μάρτυρες μιας άλλης εποχής και μιας ακόμη πιο διαφορετικής Νιάουστας.
Όλα αυτά λοιπόν τα πεπαλαιωμένα στοιχεία, ήταν σαν να μας περίμεναν πώς και πώς να τα επισκεφτούμε, να τα ξαναγνωρίσουμε, να τα θυμηθούμε και να τα καμαρώσουμε όπως κι όταν έγιναν πριν καμιά 100 χρόνια (!). Ίσως και να αδημονούσαν ακόμη να αρχίσουμε και .....την κουβέντα μαζί τους. Ήταν όλα τους εκεί.
"Πλίνθοι τε και κέραμοι ...τακτικώς ερριμμένοι", όμορφα τακτοποιημένοι σε μια πρωτόγνωρη αστική -πολεοδομική -οικιστική τάξη (άνευ αδειών σχεδόν όλα, κυρίως ...οι χαλέδες!!!), κι όμως απολύτως γήινα, με τοπικά πρότυπα οικοδομικά υλικά (πουρόπετρα, ξύλο, κεραμίδι, λαμαρίνες κ.α.), ψυχρά μεν λόγω της σημερινής τους απομόνωσης και της συγγενικο-κληρονομικής ερημιάς, στοιχεία ωστόσο άκρως ανθρώπινης ζωής που κάποτε κατάφερναν και ζέσταιναν τις ολόγυρα κατοικούσες αγαπημένες ψυχές συγγενών τε και γειτόνων, υποδηλώνοντας μιαν ιδιότυπη Ενότητα Πόλεως.
Αφήστε δε, που όλες αυτές οι "στοές" δίκην "δουλείας διόδου" για τους από πίσω.... και όλα αυτά τα περίεργα περάσματα που χαρακώνουν τα σωθικά του τοπογραφικού τετραγώνου μεταξύ των οδών Αγίου Θεοφάνους-Ανταρτών-Κατράνιτσας-Αγίας Παρασκευής και Χατζηκουρκούτα, αποτελούσαν -ως γνωστόν- και τα απόκρυφα λημέρια - εξαιρετικές κρυψώνες των Ναουσαίων Ανταρτών. Ποιος Γερμανός λοιπόν ή προδότης ή δωσίλογος στην Κατοχή και τον εμφύλιο, θα μπορούσε να τους βρει τρυπωμένους σ' εκείνα τα παλιά σπίτια της Νάουσας, που σχεδόν όλα επικοινωνούσαν μεταξύ τους από αυλές, αχούρια, πορτοπούλες, παρακέλια και κελάρια;
Ήταν πρακτικώς και ...διωκτικώς, αδύνατον; Εκεί που τον έβλεπες, εκεί και τον έχανες απ' τα μάτια σου, γιατί σε ελάχιστα λεπτά της ώρας θα είχε βγει ακόμη και πάνω στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής!
Ήθελα δεν ήθελα λοιπόν, οδήγησα τον παλιό φίλο μου -και μέσω αυτού όλους εσάς- πολύ πίσω, στην παλιά Νάουσα, στην πίσω μεριά του σχολείου μου (Γαλάκεια), εκεί όπου με οδήγησε άθελα ο δρόμος γιατί απλούστατα εκεί μεγάλωσα, εκεί δέθηκα ισχυρά με τους ανθρώπους, τους συμμαθητές μου και την ευρύτερη γειτονιά και η οποία εξακολουθεί να διατηρεί έστω και μερικώς το παλιό της χρώμα, ξαναγυρίζοντάς με πίσω στον βιωματικό χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου