Ήταν 14 Ιανουαρίου 1949, όταν οι κομουνιστές αντάρτες του ΔΣΕ, αποχωρούσαν, ξημερώματα, από τη Νάουσα, μετά την πλήρη καταστροφή των εργοστασιακών της υποδομών, του δημαρχείου και όλων των δημόσιων υπηρεσιών. Αφήνοντας πίσω τους ένα ακόμη ολοκαύτωμα για μια πόλη που πάλευε να ζήσει. Δεκάδες οι νεκροί και οι αγνούμενοι στρατιωτικοί, με τον εμβληματικό οπλίτη Πελάγιο Κακάνη, να βάλει κατά των ανδρών του ΔΣΕ, από τα κεραμίδια σπιτιού απέναντι από το Νοσοκομείο, πέφτοντας τελικά νεκρός κι αυτός. Δεν ήταν φυσικά μόνο η καταστροφή των υποδομών της Νάουσας, αλλά κυρίως η βίαιη απαγωγή της νεολαίας της πόλης από τους κομουνιστές αντάρτες, σε έναν πόλεμο που δεν τους "ανήκε", αφού ήθελαν να γευτούν το άνθος της ζωής τους. 16χρονα και 17χρονια αμούστακα παιδιά και κοπέλες, βρέθηκαν στο Βίτσι, πέφτοντας νεκροί στο όνομα του Ζαχαριάδη και του Στάλιν. Ανάμεσα στους "τυχερούς" και αυτοί που βρέθηκαν στα "σοσιαλιστικά" κράτη, επιστρέφοντας μετά πολλά χρόνια στον τόπο τους. 14 Ιανουαρίου 1949. Ιερείς και πιστοί, ας βάλουμε στην προσευχή μας τους νεκρούς μας. Όλους τους νεκρούς του εμφυλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου