Ο παιχνιδιάρης σπουργίτης… Του Αριστομένη Λαγουβάρδου

Ο  παιχνιδιάρης  σπουργίτης  εκείνη  τη  χρονιά,

δεν  ξανάρθε  στο  σχολείο!

Αν  και  είχα  περάσει  στην  πέμπτη  δημοτικού,

κι  έλεγα  πολλές  φορές  για  να  μην  ξεχάσω,

στο  μάθημα  της  Γεωγραφίας,

τα  ονόματα  Γουαδαλκιβίρ  και  Γουαδαλαχάρα.

Ερχόταν  από  τις  κορυφές  των  δέντρων,

η  από  τον  ουρανό  όπου  πέταγε,

και  ήταν  χαρούμενος  και  ευτυχής,

αστραφτερός  και  σίγουρος.

Περίεργος  έτρεχε  στην  ποδιά  του  παραθύρου,

μετά  φτεροκοπούσε  και  κρατιόταν  στον  αέρα,

ακουμπώντας  το  κεφαλάκι  του  στο  τζάμι,

δίχως  να  ενδιαφέρεται  ούτε  για  τις  γκριμάτσες,

ούτε  για  τα  επιφωνήματα  των  μαθητών.

Μιλούσε  την  γλώσσα  των  πουλιών,

ανερμήνευτη  για  τους  ηθολόγους.    

Ποιος  ξέρει  τι  να  μας  έλεγε;

Έμοιαζε  σα  νάθελε  να  μας  πει  κάτι,

ίσως  και  να  μας  αποχαιρετίσει.

Την  άλλη  χρονιά  τον  περιμέναμε,

αλλά  δεν  ήρθε!

Ο  σπουργίτης  εκείνη  τη  χρονιά  δεν  ξανάρθε

στο  σχολείο,  

αν  και  από  εκείνη  τη  χρονιά,

δεν  έφυγε  από  το  μυαλό  μου!...

      Αριστομένης  Λαγουβάρδος