Παγκόσμια ημέρα ζώων σήμερα. Η κτίση του Θεού, που όποτε την παρακολουθώ σε vdeos χαμογελώ. Από ένα σκιουράκι, μέχρι σε ένα μικρό ελάφι, μια γάτα. Και φυσικά τους σκύλους, που είναι οι καλύτεροι φίλοι των ανθρώπων. Περάσαμε 14 χρόνια μαζί με τον Μπέρυ, έναν τζαναμπέτη σκύλο, που αγαπήσαμε όμως ως μέλος της οικογένειας μας. Πάντα έτρωγε λιχουδιές από τη μάνα μου. Η αγάπη του μεγαλύτερη από όλους στην κόρη μου την Καλλιόπη, γιατί του έκανε όλα τα χατήρια και δεν τον μάλωνε. Ήμουν εγώ και η Καλλιόπη όταν άφησε την τελευταία του πνοή, μετά από ένα βασανιστικό Σαββατοκύριακο. Πραγματικά απορώ με τους ανθρώπους που διώχνουν ή δίνουν τα κατοικίδια τους. Πόσο άδειοι στην ψυχή πρέπει να είναι;
Υ.Γ Αν και δεν υπάρχει ομοφωνία για νέο φίλο στην παρέα μας, θα ήθελα, στο...μέλλον, να κάνω συντροφιά με ένα μπιγκλ, ή ένα ντασχουντ. Δεν θα ήθελα φυσικά να είναι καθαρόαιμα και βγαλμένα από ένα "εκκολαπτήριο" βασανισμού γεννών των γονέων τους.
Υ.Γ Μπορεί να πέρασαν δυο χρόνια αλλά ο Μπέρυ μας λείπει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου