Έχω φτάσει στα 59, αισίως, μου χρόνια. Έχω περάσει θερμά καλοκαίρια στην βεράντα στρωματσάδα. Δεν γνωρίζαμε από αιρκοντίσιον. 8-9 χρόνων πιτσιρικάς πήγαινα με τους Οδηγούς στις κατασκηνώσεις του στην Χαλκιδική. Βουρβουρού, Γερακινή, Άφυτος. Μέχρι την Πούντα Ζέζα είχε φτάσει η αφεντιά μου (Ευγενία σε ευχαριστώ), στο πλευρό της μαμάκας του που μαγείρευε για την αποστολή.Έζησα καλοκαίρια μοναδικά. Σε παραλίες ερημικές, σε οικόπεδα μπροστά στο κύμα, κατάφορτα γέρικες ελιές. Έζησα την γεύση της αρμύρας και της κοινής τράπεζας της κατασκήνωσης. Ντομάτα, αγγουράκι, ελιές, μαγειρευτά. Και παιχνίδι, πολύ παιχνίδι. Συμμαζεύω τις αναμνήσεις μου και φτάνω στα τώρα. Ποτέ δεν έζησα παρατεταμένο καύσωνα για τρεις μήνες. Ποτέ δεν έζησε η Νάουσα, η πόλη των νερών τέτοια ανομβρία. Κλιματική αλλαγή είναι, λένε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να ξαναζήσω εκείνη την εποχή των 70ς που το παιχνίδι ήταν η ζωή των παιδιών. Και οι τέσσερις εποχές υπήρχαν. Και το καλοκαίρι συχνά υποχωρούσε στις μπόρες που έδιναν μια απίστευτη χωμάτινη μυρωδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου