Αξιώθηκα να έχω γιο μπούλα. Του Γιώργου Μπιλιούρη

 

Δεν ήμουν ποτέ χορευτής. Ούτε Παλιά Μπούλα. Μεγάλωσα στον συνοικισμό των Ποντίων.

Ο Στάθης, ο Τζοφ, ο Πιφ και εγώ κατεβαίναμε το πολύ μέχρι το εργατικό. Ο ζουρνάς έφτανε μέχρι τη Σταύρου Μπάλια. Δεν είχα θύμησες.

Είχα όμως φίλους χορευτές στο Λύκειο. Τον Τζουτζούλα και τον Γρηγόρη.

Έκανα φιλίες μέσω από το δρώμενο.

Από τον Όμιλο. Τον Ζήση και τον Δημήτρη. Τον μικρό Μένιο και τον Μιχαήλ. 

Και από τον Νταβέλη. Τον Βασίλη, τον Σαρμπίνο και τον Κώστα.

Μαθητές πολλούς. Τον Μάρκο, τον Τρύφων και τον Βαγγέλη.

Και τέλος αξιώθηκα να έχω και γιο μπούλα.

Τα συναισθήματα τους, όλων, έγιναν και δικά μου.

Δύσκολα να καταλάβει κάποιος πως αισθάνεται ένας χορευτής....

Όταν χορεύει αλλά και όταν δεν χορεύει.

Όταν κλαίει μικρός για να ντυθεί στο κρύο.

Όταν μαλώνει με την μάνα στο ντύσιμο.

Όταν περιμένει το μπουλούκι.

Όταν σφουγγίζει τις μύξες μέσα από τον πρόσωπο.

Όταν ακούει τον Φασαρίτσα και τον Βαγγελάκη.

Όταν δακρύζει η αδελφή.

Όταν συγκινείται ο παππούς.

Όταν πίνει κρυφά τσίπουρο στον Τσιάκο.

Όταν γεμίζει το μυαλό ζουρνά.

Όταν χτυπάει πάλα με το ζευγάρι.

Όταν βγάζει τον πρόσωπο στα αλώνια.

Όταν παγώνει από έξω και από μέσα βράζει.

Όταν τραγουδάει του Νικολάκη.

Όταν σταματάει να ντύνεται μπούλα.

Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το νιώσεις.....

Πώς να το νιώσεις; Πώς;

Δεν απαιτώ να με καταλάβεις.

Θέλω να με αφήσεις μόνο μου. Με τον ζουρνά.