Μέσα δεκαετίας των 70ς. Με τις "Οδηγούς " της Νάουσας στα αντίσκηνα, μέσα σε Ελαιώνα της Γερακινής στην Χαλκιδική. Ψιλή αμμουδιά, γαλάζια θάλασσα, χωρίς πολυκοσμία, αφού το μόνο ξενοδοχείο που υπήρχε ήταν το Gerakina Beach, για έχοντες και κατέχοντες. Πιτσιρικάς εγώ με τη μάνα μου μαγείρισσα και τις δύο αδερφές μου. Την Δέσποινα και την Δόμνα που μας έφυγε πέρσι το φθινόπωρο. Μαζί, πολλά χρόνια πριν, η Μαρία Βαδόλα. Αρχηγός της κατασκήνωσης η Ευγενία Ζάλιου. Ποτέ δεν ξέχασα τις μοναδικές στιγμές στην έρημη παραλία, μαζί με τον Βασίλη Τοσιο, τώρα ταξίαρχο της πολεμικής μας αεροπορίας. Η κυρά Σούλα στα μαγειρεία με τη μάνα μου. Πέρασαν οι καιροί. Μαζί με το εκείνο το πράσινο λεωφορείο με τα σίδερα στην οροφή για να μπαίνουν οι βαλίτσες. Και σαν πήγαινες η προσμονή ήταν γλυκιά. Μα σαν γύριζες με τον ήλιο ντάλα, σου κοβόταν η ανάσα. Από τη ζέστη και από το πολύωρο ταξίδι. Γερακινή, Θεσσαλονίκη, Κυψέλη, Βέροια, Νάουσα.
Υ.Γ Στη φωτογραφία και η αφεντικά μου, ντυμένος Ινδιάνος. Δεν ήθελε πολλά. Ένα καλάμι από τα διπλανά κτήματα, δύο πετσέτες, ένα χάρτινο καπέλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου