ρεις ‘’αυλαίες’’ γενναίων εξομολογήσεων η ποίηση τής Κυριακής Χατζηιωαννίδου στη 2η ποιητική συλλογή της, διαφοροποιώντας αισθητά τη γλώσσα ‘’υπαινιγμών’’ στη γραφή, στα πεζογραφικά πορτρέτα, στα μουσικά χρώματα λέξεων και εννοιών, πρωταγωνιστές αυτά στο σανίδι της ζωής, όπου αρχίζει και τελειώνει το έργο κι εκεί είναι ο καημός της χαράς, της ταχέως αναφωνήσασας ‘’αναχωρώ’’, καθώς η ποίηση της Κικής - έτσι τη γνωρίζουμε και την προσφωνούμε στη Νάουσα - γέρνει ωραία στη σοφία και αναπαύεται αιώρα στη φιλοσοφία.
Το ‘’ Μονόπρακτο’’, σε 77 σελίδες, σε τρεις ενότητες και ένα ποίημα, 52 αριθμημένα ποιήματα αντί τίτλων και επικεντρωμένα στο μέσον της σελίδας, οι στίχοι δοσμένοι τυπογραφικά εναλλασσόμενοι σε μήκος και δεν γνωρίζω αν βοηθά ευωδώς τον αναγνώστη, το ‘’ Μονόπρακτο‘’ κεντά και μας δωρίζει στίχους που έζησαν και ζουν στα πεδινά και στις κορυφές της Ελβετίας, όπου ζει η ποιήτρια, με ρίζες από τον Πόντο και έζησα κι εγώ τρεις χειμώνες, τρεις άνοιξες, τρεις παλαιές δεκαετίες πριν στην Ελβετία, περιοδεύοντας με το τσίρκο Nock και δεν γνωρίζω αν υπάρχει και περιοδεύει και σήμερα!
Γράφει και ξεσκονίζει η ποιήτρια στα ποιήματα και στις σελίδες τις μνήμες στον μέλλοντα, ώρες παρελθούσες και τετελεσμένου υπερσυντέλικου, γιατρεύοντας τις επιστήμες, το επιτάφιο αφανέρωτο δάκρυο:
‘’ Τυραννισμένη αντίφαση να αγνοείς γνωρίζοντας / Να καυχηθείς ότι το πάλεψες / Κι από όλα, να μισείς πιο πολύ που φεύγεις’’
‘’ Πλήρωσα πολλές υπερωρίες στη διαίρεση / Για να κρατήσω η ίδια το μαχαίρι / Εξόριστη… ‘’
‘’ Και ψάχνω, αλήθεια, κάποιον μέσα μου θεό/ Για να σε συγχωρέσω… ‘’
'' Λύκε λύκε είσαι εδώ; / Να έρχεσαι κάθε βράδυ πιο κοντά / Να σε εξημερώσω… ‘’
‘’ Μυρίζεις χαρά στη σκέψη μου / Δειλός να τυλίγεις τα λόγια σε μπουκέτο / Από μια δανεισμένη εποχή μοναχοκόρη… ‘’
‘’ Ήρθες στην εποχή του Χάρη Πότερ / Ταρακούνησες το ύψος μου / Έκοψες τα μαλλιά μου… ‘’
‘’ Διάβασα πριν μιλήσω πριν σταθώ πριν μυριστώ το γάλα / Ίσως γιατί γνώρισα τον πατέρα / Με χέρια πιο βέβαια από τον θάνατο… ‘’
‘’ Βερολίνο, Βιέννη, Βέρμιο / Βοριάς, Βαγδάτη, Βόδι…
'' Γιατί τόσος αγώνας / Να παλεύεις, να διαφέρεις, για να μείνεις τελικά σειρά κενής σελίδας… ‘’
‘’ Μπερδευτήκαμε χωρίς καθρέφτες / Για ένα χήρο μέλλον, κάποιες πόρτες που θα παραμείνουν κλειστές… ‘’
‘’ Κρίμα που άργησαν οι λέξεις και δεν φάνηκες / Κι ακολουθούν ξυπόλυτες οι τέχνες / Οι τρύπιες σημαίες των παιδιών… ‘’
'' Φταίνε τα πρότυπα και ο μπαμπάς / Που δεν παντρεύτηκα ποτέ… ‘’
‘’ Τουρίστρια η αναπηρία, δεν της ξέφυγε κανείς / Δεν θα αρνηθώ το απαρέμφατο / Και στο πλάτος των λέξεων / Συμμορφώνομαι σε ξένη γη… ‘’
‘’ Ξενιτειά δεν είναι να μιλώ στη γλώσσα σου / Είναι να ξεχνώ τη δική μου… ‘’
‘’ Οι τρομοκράτες ξέρουν πως νιώθεις ενοχή / Επιτόκιο ψυχανάλυσης… ‘’
‘’Παράπονο που δεν ήσουν ελεύθερη // Μια Καθαρά Δευτέρα / Χόρεψες με τον δικό σου Πρόσωπο… ‘’
Στα ποιήματα, τα αριθμημένα 39, 51, 55, 62, ‘’Τίναγμα’’, δεν αποσπάστηκαν στίχοι, γιατί είναι ολοκληρωμένα, υπερανάγκες εξόδου και τροφή επερχόμενων ποιημάτων, νέου βιβλίου της ποιήτριας, το διαισθάνομαι κι έτσι παινεύω το μέλλον της περισσότερο από το παρόν της με καθημερινές αποδοχές ή γιορτινές παραδοχές. Τι κι αν επιδιώκει η μνήμη να γίνει θεά, η ποίηση είναι χαρακτήρας και προσωπικότητα, αθλητής και άθλημα, νερό γλυφό και πηγή, απογείωση χωμάτινη από τις σκόνες και αφή αφήγησης γαλήνια ταραχώδης !
Και τι είναι Ποίηση με ρωτούν διακαώς, διαρκώς και εσταυρωμένα! Είναι η ζωή που αν φεύγει, στον ίδιο τόπο να έρχεται ή Γλυκό κουταλιού στην αυλή, ή Πέτρα που πίσω έριξες και είσαι εσύ… Ακόμα: Η Ποίηση πάντα να κερνά ένα χαστούκι / Και να σ΄ αφήνει να κερνάς δύο…
Πιστέψετε… Δεν είναι εύκολη η συγγραφή, η αλιεία της ψυχής, η αρμονία του ορθού, η μετάδοση της αλήθειας στο αίμα τού άλλου, δεν είναι εύφορη η άγονη γραμμή και είναι ανώφελη η ευκολία να μην διαβάζουμε ποίηση, σε μια χώρα ποιητική και με δάφνες, να μη διαβάζει ο Έλληνας, στο 70% , ούτε ένα βιβλίο το χρόνο και να παινεύεται κι από πάνω!
Όμως ο άχρονος χρόνος αγαπά την Ποίηση, το θρανίο πάντα είναι βιβλίο, συνεχώς θα αναγείρονται ναοί αναγνώσεων και βιβλιοθήκες ανταμώσεων, ένα σώμα ο συγγραφέας και ο αναγνώστης, συγγράφονται και διαβάζονται…
Κυριακή Χατζηιωαννίδου, το ‘’ Μονόπρακτο ‘’ έτσι στροβίλισε, απαγκίστρωσε, γύμνωσε, ανάγνωσε, έτσι με καταδέχτηκε, χαροποιώντας με… Ήταν όλα στην άλλη ζωή , είναι δική μας τώρα... Φιλία είναι η ξενιτιά, όχι φιλί και η ποίηση ενώ έχει τόση λογική, παράγεται και συλλαμβάνεται με συμπεριφορές… Λοιπόν, όλα συμβαίνουν στην Ποίηση, πρώτα καρπεί κι ύστερα ανθεί, πρώτα χτυπά το νου κι ύστερα πάνω κάτω απ΄ τη μέση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου