Σε εποχές φτώχειας, κατάθλιψης και έντονης δυσωδίας, αλλά και κινδύνου συνάμα για τον Ελληνισμό, «αποστρέφω» το πρόσωπό μου. Δεν τολμώ να αντικρίσω την πραγματικότητα. Μόνο ασφαλές καταφύγιο η τέχνη και ο πολιτισμός.
Την 20ή Μαρτίου του 2020 είχα γράψει ένα ποίημα. Τίτλος «γλυκιά ανάμνηση». Θέμα της η ανθισμένη ροδακινιά της Νάουσας στις υπώρειες του Βερμίου: Ράμνιστα, Επισκοπή, Σιδηροδρομικός σταθμός. Προτίμησα από όλα τα άνθη της Άνοιξης να υμνήσω την πανέμορφη ανθισμένη ροδακινιά, γιατί έβλεπα, όπως όλοι μας, ότι με τις πολιτικές του εμπάργκο της Ευρωπαϊκής Ένωσης χάναμε τον στυλοβάτη της οικονομίας της πόλης μας, του νομού μας, της ευρύτερης περιοχής του Μακεδονικού βορρά. Το ποίημα ακολούθησε ο πίνακάς μου της σημερινής φωτογραφίας, γιατί, όπως πορεύονται οι εξελίξεις, μόνο σε ζωγραφιά θα βλέπουμε τον «μπαξέ με τα δρόκινα». Μια ακουαρέλα ενός φανταστικού ροδακινεώνα σε διαστάσεις 50χ70 εκατοστά. Αγκαλιά η ποίηση με τη ζωγραφική μας αφήνουν μια «γλυκιά ανάμνηση». Πόσες θύμησες!
Προσπαθώ να βρω μια νότα αισιοδοξίας.
Γιώργος Πολάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου