Κάπου στις αρχές των 70ς η φωτογραφία μας. Εγώ και η Δόμνα στο σαλόνι του σπιτιού με τον καναπέ τύπου τσεστερφίλντ και το μικρό μας δενδράκι στολισμένο με καλούδια από το μαγαζί των Παπακωταίων. Και η ταπεινή χάρτινη, αναδιπλούμενη, φάτνη που εξήπτε την φαντασία μου για την προσμενόμενη γέννηση του Χριστού. Οι χριστουγεννιάτικες μέρες δύσκολες για την οικογένεια, αφού το μαγαζί δουλεύει συνεχώς, τροφοδοτώντας παπούτσια τις ναουσαίικες οικογένειες. Ολημερίς η μαμά πάνω, κάτω. Αλλά την παραμονή όλοι μαζι. Τι χαρά στο κόψιμο της πίτας. Ο μπαμπάς, η μαμά, η Δέσποινα Δόμνα, εγώ, ο παππούς Ζαχαρίας κσι η γιαγιά η Δόμνα. Αναμνήσεις ως κουκίδα στο βιβλίο της ζωής μας. Που σίγουρα μας ακολουθεί σε όλη μας την ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου