Φτάνει πια. Του Κώστα Καλδάρα

 

Δεν θα μιλήσω για την κατασπατάληση χρημάτων για ζαρντινιέρες περιπάτους και κάμπιες, ούτε για μάσκες αλεξίπτωτα, ούτε για τα «πέτσινα» ΜΜΕ ή τις φιέστες κομψότητας, της πιο απάνθρωπης κυβέρνησης που έχει περάσει από την πατρίδα μας. Θα μιλήσω για την καταστροφή της ζωής δεκάδων χιλιάδων οικογενειών, ανθρώπων – εργαζόμενων του Πολιτισμού.

Εδώ και πολλούς μήνες, υποφέρουμε αλλά συμπαραστεκόμαστε στον ελληνικό λαό με όλες μας τις δυνάμεις. Παράλληλα προσπαθούμε να κάνουμε πολιτισμένο διάλογο με την κυβέρνηση, αλλά βρίσκουμε αδιαφορία, απαξίωση, κλειστά αυτιά και πόρτες. Η υπουργός Πολιτισμού, μας στέλνει στον υπουργό Εργασίας, με τη σειρά του στον υπουργό Οικονομικών κι από εκεί στον υπουργό Ανάπτυξης και πίσω στην υπουργό Πολιτισμού. Παράλληλα η ζωή μας, η ζωή των παιδιών μας καταρρέει. Επίσημα η ΕΛΣΤΑΤ είχε καταγράψει μείωση των εισοδημάτων μας κατά 95% κι αυτό δημοσιεύτηκε τον Μάιο. Τώρα τελειώνει ο Σεπτέμβρης και τα πράγματα έγιναν χειρότερα, έγιναν τραγικά. Η κυβέρνηση, δείχνει ότι έχει μένος κατά του Πολιτισμού και των ανθρώπων του.

Δεν είμαστε απλά η εύκολη λύση για να επιδείξει την αλλοπρόσαλλη πολιτική της με αφορμή την υγειονομική προστασία, είμαστε ο στόχος. Ο αδύναμος κρίκος του κοινωνικού αυτοματισμού. Τα πειραματόζωα της κυβέρνησης της ΝΔ για τα μέτρα που στη συνέχεια εφαρμόζει οριζόντια και στους υπόλοιπους κλάδους εργαζομένων.

Ας μου απαντήσει κάποιος κυβερνητικός εκπρόσωπος εάν θα μπορούσε να ζήσει αυτός κι η οικογένεια του πάνω από επτά μήνες με 185€ τον μήνα και μπροστά του το σκοτάδι των επόμενων μηνών. Ας μου πει η όποια κυβερνητική μαριονέτα εάν θα χειροκροτήσει με αυταρέσκεια τους μουσικούς που από το υστέρημα τους, μαζεύουν τρόφιμα για τα συσσίτια που μοιράζονται από τα σωματεία μας σε εκατοντάδες συναδέλφους μας.

Θα μιλήσω όμως και προσωπικά, για να σας καταθέσω λίγες προσωπικές μαρτυρίες των τελευταίων μηνών. Από τον Μάρτη μέχρι σήμερα, ματαιωθήκανε 15 συναυλίες οι οποίες είχαν φυσικά προγραμματιστεί ανάμεσα στα lock-down και μέσα σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες λόγω των γνωστών υγειονομικών περιορισμών. Το αποτέλεσμα ήταν να πραγματοποιηθεί μόνο μία κι έτσι να τελειώσει κι αυτή η αμυδρή ελπίδα, αφού η κ. Μενδώνη δήλωσε προσπαθώντας να κρύψει το σαρδόνιο χαμόγελο της «επιτυχίας» της ότι: «Δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο για καταβολή αποζημίωσης σε καλλιτέχνες που συμβάλλονται με δήμους και περιφέρειες».

Η οικογένεια μου, είναι υπερήφανη για τη δουλειά μου. Είναι υπερήφανη για τη Τέχνη μου, τα παιδιά μου είναι υπερήφανα για τον πατέρα τους. Εγώ όμως όχι! Δεν μπορώ να είμαι υπερήφανος όταν δεν μπορώ να ανταποκριθώ στις πιο απλές, στις πιο άμεσες ανάγκες τους. Δεν μπορώ πια να βλέπω το χαμόγελο τους. Εγώ θα τους ζητήσω συγγνώμη και θα υποκριθώ για να προστατέψω τη ψυχή τους. Αυτή όμως η κυβέρνηση θα τους ζητήσει μια συγγνώμη για την αδιαφορία της, την απαξίωση, για τον πόλεμο που έχει κηρύξει στην οικογένεια μας;

Δυστυχώς όμως το κείμενο δεν σταματάει εδώ, γιατί δεν σταματάνε τα προβλήματα. Συνεχίζουν αδιάκοπα, αδίστακτα κι εμείς πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε, αλλά όχι πλέον με υπομονή, όχι με κατανόηση, όχι με υποχωρήσεις. Αυτά μας τελείωσαν. Το ποτήρι του διαλόγου ξεχείλισε. Βρισκόμαστε σε πόλεμο.

Απαιτούμε ότι μας αναλογεί σε δύο προτάσεις:

Επειδή μας έχουν αποκλείσει κάθε δυνατότητα εργασίας, απαιτούμε να μας δοθούν χωρίς υπεκφυγές και αποκλεισμούς τα επιδόματα που μας χρωστάνε. Κι αφού είναι ανίκανοι να σκεφτούν ι ίδιοι, ας ρωτήσουν μάθουν πως δουλεύουν οι χώροι τεχνών στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Να στηριχτούν άμεσα οι Οργανισμοί Συλλογικής Διαχείρισης που λόγω των lock-down, αδυνατούν να εισπράξουν τα δικαιώματα από τους χρήστες των έργων μας, οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν αντίστοιχα χτυπηθεί από τα μέτρα της κυβέρνησης. Και μη νομίζετε ότι μιλάμε για τεράστια ποσά, αφού ούτε για τις μισές ζαρντινιέρες δεν αντιστοιχεί το οικονομικό κόστος.

Ως μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου της ΕΔΕΜ, ως μέλος του ΔΣ του σωματείου δημιουργών ΑΣΜΑ, μαζί με τους  συναδέλφους μου δικαιούχους πνευματικών δικαιωμάτων κι όλους του εργαζόμενους στο χώρο της μουσικής και του ελληνικού τραγουδιού, σας δηλώνουμε ότι οι τελευταίοι μήνες είναι απλά η κορύφωση των προβλημάτων μας, αφού πλέον  συμπληρώνουμε πάνω από 4 χρόνια συλλογικών αγώνων για τα κλεμμένα μας δικαιώματα, με απαρχή την ΑΕΠΙ (ακόμη δεν έχει πάει κανείς στον εισαγγελέα παρ' όλα τα επτά κακουργήματα για τα οποία έχουν κατηγορηθεί).

Θέλω όμως εδώ που φτάσαμε, να ξεφύγω για μια στιγμή από τη συλλογικότητα και να ζητήσω και την ατομική ευθύνη κάθε καλλιτέχνη.

Πρέπει όλοι μαζί κι ένας – ένας να αντιδράσουμε. Να σηκώσουμε τη φωνή μας πιο ψηλά πιο μακρυά από τη μίζερη κι εκδικητική πολιτική πραγματικότητα και να δείξουμε την πραγματική μας δύναμη. Την δύναμη του Πολιτισμού στην Ελλάδα. Ειδικά οι συνάδελφοι καλλιτέχνες που έχουν προσφέρει πολλά στη Τέχνη μας κι έχουν πιο έμπειρη φωνή, πιο αναγνωρίσιμη, αυτοί που συμπάσχουν, υποφέρουν μαζί μας χωρίς εξαιρέσεις, να υψώσουν δυνατά κι αμετάκλητα τη φωνή τους μαζί με όλους μας. Κι αν πιστεύουν αφελώς οι κυβερνώντες ότι μπορούν να μας φιμώσουν και να μην ακουγόμαστε, να ξέρουν ότι εμείς έχουμε την  δύναμη που δεν έχουν τα μικρά χρονικά όρια μιας κυβερνητικής θητείας. Γιατί οι άνθρωποι των τεχνών υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, σε αντίθεση με κάποιους βραχύβιους στην αξία και τη μνήμη υπουργούς.

Γιατί εμείς έχουμε τη ψυχή και την δύναμη του πολιτισμού μέσα μας και αυτό δεν μπορούν να το εξαντλήσουν. Τουλάχιστον πριν εξαντληθούν εκείνοι

Το εξαίρετο κείμενο του Κώστα Καλδάρα δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών.