Διπλή παραίσθηση. Του Γιώργου Πολάκη

Διπλή παραίσθηση στο κάδρο των αναμνήσεων, των συλλογισμών και των

αναδρομών.

Παραλληλίες και αντιθέσεις, για τη συνολική εξέλιξη του αφηγήματος, των


προσδοκιών.

Καθώς φτάνεις στο τέρμα, δεν έχεις εναλλακτικές, εμπλέκεται μόνο ένα τέμπο

τελολογισμών.

«Είσαι ύλη φθαρτή», «ο χρόνος είναι ανίκητος» «όλα έχουν ένα τέλος» εξ

ορισμών.

Προσπάθησες να συνθέσεις έναν χώρο βάθους, με αποτέλεσμα ρηχό, πλάνων επιφανειακών.

Μια μορφική προσδοκία, μια επιθυμία, περιμένεις μια δεύτερη ευκαιρία νέων αφετηριών.

Προ της εκδημίας εις Κύριον, ελπίζεις σε κάτι που δεν θα συμβεί την ώρα των αποχαιρετισμών.

Κοιτάς τη δεύτερη εικόνα σου. Μια δεύτερη αρχή; Διπλή παραίσθηση άλογων στοχασμών.

Η ψευδαίσθηση της αιώνιας νεότητας όλα αυτά τα χρόνια σε φέρνει σε όρια παρανοϊκών.

Δεν εμπέδωσες ότι «γῆρας καὶ θάνατος ἐπ’ ἀνθρώποισι πέλονται» από αρχαίων εσχατιών.

«Αιδείσθαι πολιοκροτάφους», να σέβεσαι τους ηλικιωμένους που αναμένουν διαχωρισμών.

Ο θάνατος διαχωρίζει την ψυχή από το σώμα, είναι γιατρικό των ανήκεστων κακών.

Αγνόησες θεμελιώδεις μορφικές αρχές, με ετερόκλιτες κινήσεις σε καμβά

τακτικισμών.

Θα σε ξεχάσει όποιος σε γνώρισε, στο πέρασμα του χρόνου, στη σίγαση των

οικτιρμών.

Μαζί με το φθαρτό φθείρονται και οι σκέψεις που ήταν τόσο διαυγείς, καθάριων

νερών.

Δεν θα σε ψάξουν τα πουλιά, δεν θα λένε το όνομά σου στο παιχνίδι τα παιδιά των γειτονιών.

Δεν θα σε βρουν στο τέλος του μετρήματος, δεν θα κοιτάξουν στο χώρο των νεκρών-σκιών.

«Πέντε-δέκα-δεκαπέντε... φτού και βγαίνω, κι όποιον βρω τα κλείνει», πρόσωπα ζωντανών.