Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι. Γράφει ο Γιώργος Πολάκης

Παναγιά μου Θρηνωδούσα, «Άφες αυτοίς.

Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»

Θεοτόκε η Σοφία του Θεού απέραντη εστί,


αφήνει πίσω τους μικρούς,

αλλόθρησκους, ομόθρησκους και ποταπούς.

Παναγιά μου Σουμελά, Εσύ που ήσουν

πιο κοντά στη Βλαχέρνα την Πολίτισσα

και λέγατε τους πόνους σας,

που τόσο δάκρυ χύνεις Μυροβλύτισσα,

που είδες το βάρβαρο ξεριζωμό,

ήρθες στο Βέρμιο και ρίζωσες,

γιατί η Πίστη μας δεν έχει τελειωμό.

Η Σοφία του Θεού δεν έχει ξίφος μιναρέ,

είναι μια απέραντη αγάπη που γλυκά ηχεί,

πάλλεται και δονεί κάθε ψυχή,

μέσα απ’ τον ήχο του καμπαναριού,

Νταν, νταν, ντιν νταν, ντιν νταν

πλησιάζει κάθε πλάσμα του Θεού στη γη,

ανάκρουσμα χαρμόσυνο, κάλεσμα

να δοξάσουμε τον ερχομό στη γη.

Εσύ που έφερες τον Λόγο το Θεού

η Παναγιά η Λουλουδιανή,

κάλεσε όλους τους αδικημένους

κάτω απ’ τη Σκέπη της Αγάπης Σου.

Να έρθουν σε μια απέραντη αγκαλιά

της Οδηγήτριας Παναγιάς που μας γλυκοφιλά.

Η Αγία Σοφία, διαμάντι του Χριστιανισμού,

της πίστης και της ιστορίας μας,

το πρώτο αρχιτεκτόνημα

με τα πανέμορφα ψηφιδωτά,

τον θαυμαστό του τρούλο,

με τα πολύχρωμα τα μάρμαρα,

τα πράσινα απ’ τη Μάνη και την Κάρυστο,

τα τριανταφυλλιά από τη Φρυγία,

τα κόκκινα από την Αίγυπτο.

Με τα πολύτιμα πετράδια του,

ελεφαντόδοντο, ασήμι και χρυσάφι,

όλα μαζί να γίνουν φώτιση και η του Θεού Σοφία

να δείχνει στην πολιτική-συμφέρον

ποιος είναι ο δρόμος του Θεού,

της αρετής και του αλληλοσεβασμού.

Παναγιά μου Αγγελόκτιστη, Ρόδο το Αμάραντο,

Ηλιόκαλλη, Ζωοδόχος Πηγή και Παντοβλεπούσα

πως ανέχονται οι Μωαμεθανοί πιστοί

σε ξένο οίκο του Θεού να κάνουν προσευχή;

Έχουν όλοι μαζί αποτρελαθεί;

Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι.