Ίσως τρομάζεις και με τον ίδιο σου τον εαυτό, με αυτά που σκέφτεσαι και λες αλλά και με τον
διχασμό που εισχώρησε μέσα και στην δική σου παρέα.
Μια κουβέντα είναι το «καλά να πάθουν». Και αν τελικά «πάθουν» και αν πάνε από κει που ήρθαν και ο πλανητάρχης και οι «φονιάδες των λαών» , ποιος θα πάρει το «τιμόνι» αυτού του τρελού φορτηγού, του πλανήτη; Τι εναλλακτικές υπάρχουν; Ποιος αξίζει εμπιστοσύνης; Ο Πούτιν; Η γριά , κομψή και ανήμπορη Ευρώπη ; Ο Μπόρις; ο Σουλτάνος;
Οι Κινέζοι; Τι λέμε τώρα...
Το έχει παρακάνει με τους δικούς της γοργούς ρυθμούς η Κίνα. Εκτός από ...ενδιαφέρουσα οικονομική δύναμη έχει παντού κουσούρια : Αυταρχισμό, fake news, βλάβες στο περιβάλλον , λειψή κοινωνική πολιτική , ανύπαρκτα εργατικά δικαιώματα, χαμηλή ποιότητα ζωής ....
Τα κινεζικά αλιευτικά, διαβάζω πως αδειάζουν τους ωκεανούς από ψάρια ! Η Κίνα, αφού εξάντλησε τους δικούς της ψαρότοπους, είτε εισβάλλει σε περιοχές άλλων χωρών είτε ψαρεύει στους ωκεανούς με απαγορευμένες μεθόδους, όπως η σάρωση του βυθού, η οποία είναι γνωστό ότι καταστρέφει τον γόνο . Οικολογική καταστροφή δηλαδή.
Η ζωή όμως αλλάζει στην Αμερική μέσα σε ένα πολύπλοκο σκηνικό τρόμου, μίσους, βίας .
Οι λαοί, όπως σωστά σκέφτεσαι δεν είναι πειραματόζωα . Έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Τα υπέρτατα αγαθά κάθε σύγχρονης κοινωνίας, η υγεία, η ελευθερία , το δικαίωμα στην εργασία καταπατώνται εδώ και αιώνες στις ΗΠΑ, κυρίως στις μειονότητες, παρά τις επιμέρους κατακτήσεις που ήρθαν ως αποτέλεσμα σκληρών κοινωνικών αγώνων αλλά και τυφλών συγκρούσεων.
Γιατί πολλοί περιμένουν «νόμο και τάξη» πάνω από τα ερείπια , από έναν αλαζόνα έμπορο της πιάτσας που τα έκανε μαντάρα με την πανδημία πίνοντας χλωροκίνη;
Γιατί πολλοί μαύροι και ισπανόφωνοι στις εκλογές του 2016 είχαν υπερψηφίσει Τραμπ;
Γιατί οι ελίτ των λευκών έχουν θέσει ως στόχο για την επιβίωση των ΗΠΑ την ήττα του Τραμπ στις εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου;
Αλλά τι συζητάμε τώρα...Τι θα έχει μέχρι τότε απομείνει από το κύρος, τον πλούτο, την κοινωνική συνοχή , την δικαιοσύνη στην πάλαι ποτέ κραταιά υπερδύναμη;
Στους καυγάδες μας θυμήθηκα το «West Side Story», την ταινία -μιούζικαλ των δέκα Όσκαρ του 1961, που μας μεταφέρει στην Νέα Υόρκη στις αρχές της δεκαετίας του ´60 μέσα από δύο αντίπαλες «συμμορίες», τους λευκούς Jets και τους πορτορικανούς Sharks, με τις υπέροχες ερμηνείες , χορογραφίες και τραγούδια (Τζορτζ Τσακίρης, Ρίτα Μορένο και Νάταλι Γουντ).
Οι στίχοι του πασίγνωστου τραγουδιού America ακούγονται πάντα επίκαιροι.
Ο διάλογος ανάμεσα στα κορίτσια του Πουέρο Ρίκο (που θέλουν να ξεφύγουν από τη μιζέρια της γενέτειράς τους) και τα αγόρια τους (που βλέπουν ότι όλα τα καλά στη Νέα Υόρκη είναι για λευκούς και μόνο) αναπαράγει μέσα από έναν μαγικό συνδυασμό μελωδίας, ρυθμού και χορού, ένα γνωστό «στερεότυπο» . Τον αιώνιο καυγά για το τι είναι το αμερικανό όνειρο κα για το πόσο είσαι «ελεύθερος να πεινάσεις» στην Αμέρικα
Κορίτσια:
Έχω το δικό μου πλυντήριο
Αγόρια:
Τι θα βάζεις μέσα για να καθαρίσεις ;
Κορίτσια :
Η ζωή μπορεί να είναι λαμπερή στην Αμερική
Αγόρια:
Αν είσαι λευκός στην Αμερική
Κορίτσια:
Βιομηχανική έκρηξη στην Αμερική
Αγόρια:
Δώδεκα σε ένα δωμάτιο στην Αμερική
(-Life can be bright in America
-If you ‘re a white in America
-I have my own washing machine
-What wit you have though to keep clean? )
Η δολοφονία του Τζωρτζ Φλόιντ, η εικόνα που σε παγώνει με τον σαδιστή αστυνομικό Derek Chauvin να πιέζει επι εννιά λεπτά το πόδι του στο λαιμό του άτυχου Αφροαμερικανού , και το σπαρακτικο «δεν μπορώ να αναπνεύσω» (I can’t breathe) του τελευταίου, δεν αφήνει χώρο για αστειάκια.
Σαν κι αυτό που κυκλοφορεί πως «στην Αμερικα έχει ρατσισμό με το χρώμα, αφού μετά από έναν μαύρο πρόεδρο ήρθε ένας με πορτοκαλί μαλλί»...
Ήρθε η ώρα να συζητηθούν ΤΑ ΠΑΝΤΑ σκέφτεσαι, με μια ατζέντα που θα έχει τον άνθρωπο στο κέντρο. Και ήδη είναι αργά...
*Μεσα στο χαμό έχει ολοκληρωθεί η νέα , πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική εκδοχή του θρυλικού μιούζικαλ West Side Story από τον διάσημο σκηνοθέτη Στίβεν Σπίλμπεργκ.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 06-07 Ιουνίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου