"Ανασασμός, ΜΟΝΟΝ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ !!!!" (Αντί μνημοσύνου στις 13 ΗΡΩΪΔΕΣ της Νάουσας). Του Τάσου Καραμπατζού

Δεκατρείς Ναουσαίες. Κάποιες με τα παιδιά τους στην αγκαλιά, προτίμησαν το θάνατο από την ατίμωση. Τη ΘΥΣΙΑ, από την υποδούλωση τον βιασμό και τα

σκλαβοπάζαρα.
Μοναδικές στιγμές αυτογνωσίας.Αυτές μόνες τους.
Αλλά, μια ολόκληρη ΙΣΤΟΡΙΑ !
Αντί άλλων, τιμώντας σήμερα -έστω και με τον τρόπο αυτό- τη μνήμη των ΗΡΩΪΔΩΝ της Νάουσας, παραθέτω την καταπληκτική περιγραφή της "ΘΥΣΙΑΣ", από μιαν άλλη (πιο σύγχρονη) και πολύ ξεχωριστή γυναίκα της Νάουσας, τη συγγραφέα Θάλεια Σαμαρά -Περδικάρη. Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο της "Και αλέκτωρ δεν ελάλησεν". Αξίζει να διαβαστεί:

«…Αλαφιασμένες 13 νέες κοπέλες και μανούλες με μωρά στην αγκαλιά, μέσα απ’ τα χαλάσματα και τους καπνούς, τρέχουν προς τις ακρινές συνοικίες της πόλης με μια απεγνωσμένη κραυγή στο στόμα: «στο βουνό, στο βουνό να σωθούμε!». Βγαίνουν στην εξοχή. Σταματούν. Η ανάσα κόβεται. Τα πόδια τρέμουν. Τα μωρά βαραίνουν στις αγκαλιές, μα η ελπίδα τις δίνει φτερά. Κοντεύουν στο γιοφύρι της Αράπιτσας στους Στουμπάνους. Ίσως προλάβουν να σωθούν! Μα από μακριά ακούγεται σάλαγος, χλαλοή. Ξεκαθαρίζει ποδοβολητό αλόγων, φωνές και ουρλιαχτά. Οι Τούρκοι! Αχ, Παναγιά μου, θα τις προλάβουν! Κι ύστερα ξέρουν τι τις περιμένει! Ατίμωση και σκλαβοπάζαρο. Η σκέψη τις τρελαίνει. Πνίγονται. Ανασασμός, μόνον ο ΘΑΝΑΤΟΣ ! Για μια στιγμή χαμένες, σταματάνε. Κάτω απ’ τα πόδια τους με βουητό πέφτουν αφρισμένα τα νερά της Αράπιτσας. Είναι τα νερά τους. Από μικρές ο ήχος αυτός τις νανούριζε, τις συντρόφευε σ’ όλες τις ώρες της ζωής τους. Νερά κατάδικά τους. Αγαπημένα. Κι ο θάνατος εδώ, στην αφρισμένη τους δίνη, θά 'ναι γλυκός λυτρωμός. Κι ο χορός ξεκινά. Η πρώτη κοπέλα πέφτει! Ακολουθεί κι άλλη. Κι άλλη. Σφίγγοντας στον κόρφο τους τα βρέφη και ζητώντας συχώρεση απ’ αυτά. Ο απανωτός γδούπος των κορμιών, δένεται με τη βουή του καταρράχτη. Ο πόνος, ο λυγμός και το παράπονο, πνίγεται. Σβήνει στους αφρούς. Μα ψηλά στον αέρα ανεβαίνουν ανάλαφρες οι ψυχές…..».

Κυριακή του Θωμά σήμερα. Πέρασαν 198 χρόνια !!
Και στη μνήμη των σπουδαίων Γυναικών της Νάουσας, αυτών που έγραψαν χρυσές σελίδες στην Ελληνική ιστορία, διάλεξα να αφιερώσω μια μοναδική φωτογραφία που κράτησα στο αρχείο μου. Γιατί συνδυάζει, ζωντανεύει και αποδίδει την ίδια μας την Ιστορία: Η Ημέρα. Ο Χώρος της Θυσίας. Το Άγαλμα που στέκει αγέρωχο. Οι Λεβεντόκορμες κόρες της Νάουσας. Το σφιχταγκάλιασμά τους. Η Αναπαράσταση του χορού της Θυσίας. Το Τραγούδι τους μαζί με τη σιωπή τους. Οι εξαιρετικές φορεσιές τους. Η γύρω καταπράσινη βλάστηση.Ο ήχος των αφρισμένων νερών της Αράπιτσας!
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ. Η ΘΥΣΙΑ. Η ΛΥΤΡΩΣΗ!
Α Ι Ω Ν Ι Α      Η     Μ Ν Η Μ Η !!!!!