Ευτυχές το 1936!

Κάποιοι θα παραξενευτείτε με τούτες τις αράδες που τυπώνω στο φιλόξενο ηλεκτρονικό χαρτί. Πρωτοχρονιά του 1936; Γιατί; Ήταν οι αναμνήσεις του αλησμόνητου πατέρα μου από εκείνη την Τετάρτη 1η του
Γενάρη, πρώτη του χρόνου. Πάντα μου άρεσε στις διηγήσεις του ο μαστροΠαναγιωτης που Θεία Πρόνοια όρισε να τις καταγράψει σε πολλές, πολλές σελίδες, γεμάτεςίσως ορθογραφικά λάθη, αφού ο Παναγιώτης ήταν παιδί του πολέμου, παιδί της κατοχής, παιδί μιας οικογένειας, του Θόδωρου και της Δέσποινας, που άφησαν τα υπάρχοντα τους στην πάτρωα γη της Απολλωνιάδας στην Μικρά Ασία και ήρθαν πρόσφυγες στην Κατράνιτσα. Και ώσπου να ορθοποδίσουν από την φτώχεια τους ήρθαν οι ναζι. Ο Θόδωρος κάηκε ζωντανός σε μια αχυρωνα του χωριού,τον Απρίλη του 1944 Δεν σώθηκε τίποτε από λίγα καμένα ρουχαλάκια και μια καψαλισμένη ταυτότητα του. Τι φριχτός τρόπος να πεθαίνεις, αθώος, Θεέ μου μα και συνάμα τι δοξαστικό μαρτύριο. Ακολούθησε 17χρονο παλικαράκι ο γιος τους ο Χρήστος τον Απρίλη και πάλι του 1949. Ένας ανυπότακτους χαρακτήρας που έβριζε ως παλιοβουλγάρους τους σλαβοφωνους που συμμετείχαν στο ολοκαύτωμα της Νάουσας το 1949, απαγάγοντας τον, μαζί με εκατοντάδες αλλά βλαστάρια της πόλης, για να γεμίσουν οι τάξεις του ΔΣΕ σε έναν παράλογο αδελφοκτόνο πόλεμο. Τετάρτη 1η Ιανουαρίου 1936. Πάντα μας θύμιζε την παιδική του ανάμνηση ο μαστρο Παναγιώτης, κάθε φορά που κόβαμε νωρίς το απόγευμα την πίτα στο σπιτικό μας. Ήταν χαραγμένη στην μνήμη του. Πόσο γλυκά αποκαλούσε μητέρα την μάνα του, την Δέσποινα. Δεν την χάρηκε ούτε αυτή, αφού έφυγε από τη ζωή από καρκίνο δύο χρόνια μετά τον θάνατο του γιου της στο Βίτσι και επτά από την δολοφονία του συζύγου της, εκείνο τον σκληρό Απρίλη. Οι αναμνήσεις όμως ποτέ δεν έσβησαν από την γλυκιά εποχή της 1ης του Γενάρη του 1936 όταν έκοβαν την πίτα που είχε στολίσει με αριθμούς η μάνα του. Η ζωή μας στιγμές στο υποπόδια του αχρόνου και αχώρου Θεού. Τώρα ο μαστρο Παναγιώτης κάπου εκεί στα επουράνια θα ετοιμάζεται να γευτεί ουράνια γεύματα Θείας Δόξης. Μαζί με την μητέρα του, τον πατέρα του, τον αδερφό του, την αδερφή του Φωτεινή, την γυναίκα του Καλλιόπη και όλους τους γνωστούς και φίλους που αναμένουν την φοβερή ημέρα της Κρίσεως του Δικαίου Τριαδικού Θεού. Τώρα η 1η Γενάρη του 1936, θα ζυμώνει τις δικές μου αναμνήσεις, τέτοιες στιγμές που η Σοφία μου ετοιμάζει την πίτα με κιμά για να υποδεχτούμε το νέο έτος. Ευτυχές το νέο έτος λοιπόν, με πολλές υπομονές και μετάνοιες σε όλους μας.