Νικόλας Καρανικόλας:Ποιος είμαι ή ένα διαφορετικό βιογραφικό σε τρεις και κάτι αράδες

Συνήθως διαβάζουμε "ξύλινα" βιογραφικά υποψήφιων. Ο καλός μου φίλος, Νικόλας Καρανικόλας, με την ανάρτηση του στην σελίδα του, δίνει μια εξαιρετική διάσταση, γεμάτη ευαισθησία και χιούμορ, του ποιος είναι. Αναφέρεται στα παιδικά του χρόνια στη Νάουσα, τον πατέρα του Μιχάλη, γνωστό επιπλοποιό της Νάουσας, το 6ο δημοτικό, το 3ο γυμνάσιο, το 2ο λύκειο, τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο του ΑΠΘ, την επαγγελματική και καθηγητική του σταδιοδρομία στο πανεπιστήμιο, την οικογένεια του, τα χόμπυ του. Αξίζει σίγουρα να διαβάσει κανείς τα όσα γράφει. Από καρδιάς. Το μόνο σίγουρο; Ότι ο Νικόλας δεν είναι...δήθεν!

"Γεννήθηκα την Δευτέρα 18 Μαρτίου του 1974. Εκείνη την
ημέρα ο Elvis έδινε παράσταση στο Memphis ενώ οι Άραβες κήρυτταν εμπάργκο πετρελαίου στην Αμερική του Nixon. Λίγους μήνες μετά η Ελλάδα θα έβγαινε από την επταετία της στρατιωτικής δικτατορίας και θα ξεκινούσε αυτό που ονομάσαμε πολλά χρόνια μετά, μεταπολίτευση. Με τα καλά της και τα κακά της και αυτή, όπως και εγώ και η γενιά μου.
Έχω και έναν μικρότερο αδερφό το Στέλιο που γεννήθηκε δύο χρόνια μετά. Είμαι ευτυχισμένος που πέρασα την παιδική μου ηλικία με τον αδερφό μου. Παιχνίδι, παιχνίδι, παιχνίδι. Και όσο είμασταν μικροί ήμουν ο αρχηγός και το πρότυπό του. Μετά ψήλωσε πολύ ο μπαγάσας.
Ο πατέρας μου ο Μιχάλης, επιπλοποιός στο επάγγελμα, από την πρώτη στιγμή που μπορούσα να κουβαλήσω ένα μαξιλάρι με πήρε μαζί του να τον βοηθάω στις δουλειές. Ενώ η μάνα μου η Μαριάννα ήταν πανταχού παρούσα, προσφέροντας τον εαυτό της για όλες τις ανάγκες της οικογένειάς μας. Άφησε και την δουλειά της τότε, για να μεγαλώσει τα καμάρια της. Βλέπεις ακόμα υπήρχε αυτή η δυνατότητα στα νοικοκυριά και η δουλειά του μπαμπά κάλυπτε τις ανάγκες όλων μας. Μου μάθανε πολλά και οι δυο τους. Να είμαι απλός, να δουλεύω σκληρά και να σέβομαι κάθε άνθρωπο, αλλά και να προσφέρω και να βρίσκω χαρά σε αυτό. Να ‘ναι καλά.

Οι σπουδές μου

Μετά πήγα στο 6ο δημοτικό σχολείο Νάουσας, όπου το μόνο που θυμάμαι καλά είναι οι μπασκέτες στην αυλή. Λίγο ο Γκάλης και ο Γιαννάκης, λίγο το έπος του Ελληνικού μπάσκετ του 1987, ε δεν θέλει και πολύ ένας πιτσιρικάς. Ακόμα και τα σαββατοκύριακα πηδούσαμε την πόρτα του σχολείου και παίζαμε μέχρι το βράδυ με την πορτοκαλί μπάλα και τα φιλαράκια στην γειτονιά.
Αργότερα βρέθηκα στο 3ο γυμνάσιο της πόλης όπου και εγώ όπως όλα τα παιδιά από το “μαντρί” δεν μπορώ να ξεχάσω ακόμα και σήμερα την μεγάλη ανηφόρα μέχρι το γυμνάσιο. Με βροχές, με χιόνια, με ζέστες, η ανηφόρα ήταν εκεί. Και το σχολείο μας περίμενε στην άκρη της πόλης. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα σχολεία χτίζονταν στην άκρη της πόλης. Φθηνή γη; Ή απλά μια υπενθύμιση ότι η γνώση απαιτεί ιδρώτα και δεν χαρίζεται;
Δεν την άντεξα πολύ αυτή την ανηφόρα και έτσι στην συνέχεια επέλεξα την κατηφόρα του 2ου γενικού λυκείου. Από την μία άκρη στην άλλη. Από το λύκειο μου μείνανε δυο πράγματα, η θέα από το παράθυρο της τάξης προς τον κάμπο και οι συμμαθήτριες μου. Αν και δεν νομίζω να τους έμεινα και εγώ με την ίδια δυνατή ανάμνηση. Δεν βαριέσαι, τα κορίτσια ήταν πιο όμορφα τότε. Ή όχι;
Έπειτα πέρασα στο πολυτεχνείο στην Θεσσαλονίκη. Τοπογράφος Μηχανικός. Δίπλωμα πενταετούς φοίτησης μου είπαν. Εκεί ερωτεύτηκα την πόλη. Την θάλασσα. Λίγο μεθυσμένος από τα ρεμπέτικα, λίγο θολωμένος από την ελευθερία και την ομορφιά της μεγαλούπολης, πήρα το δίπλωμα μου και συνέχισα στα μεταπτυχιακά. Τότε ξεκινούσαν στην Ελλάδα. Τέλειωσα το διετές μεταπτυχιακό μου στον “Σχεδιασμό και την Διαχείριση της τοπικής και περιφερειακής ανάπτυξης” και συνέχισα για το διδακτορικό. Ανάλυση και ανάπτυξη του χώρου, ανθρωπογεωγραφία, χαρτογραφία, διαχείριση και εκτίμηση της ακίνητης περιουσίας. Σήμερα έχω την τιμή να μου λένε ότι είμαι πια ειδικός σε αυτά τα ζητήματα. Δεν βαριέσαι, ίσως να ασχολήθηκα λίγο παραπάνω με κάποια!
Ήμουν όμως και τυχερός. Σε όλη την διάρκεια των σπουδών μου δούλευα. Και έπαιρνα και υποτροφίες. Μία για να βρεθώ ως επισκέπτης ερευνητής έξι μήνες στην σχολή Real Estate and Development στο Reading της Μεγάλης Βρετανίας. Ήταν το καλύτερο πανεπιστήμιο της Ευρώπης σε τέτοια ζητήματα. Και ακόμα μία από το ίδρυμα κρατικών υποτροφιών. Έπειτα από εξετάσεις στην Αθήνα, μου κάλυψαν τα έξοδα μου κατά την διάρκεια των διδακτορικού. Τυχερός και εκεί.

Η εργασία

Έχω δουλέψει σε ότι εργασία μπορεί να φανταστεί κάποιος. Και σε πολλές θέσεις. Από τον βασικό κορμό της άμαξας μέχρι τον καροτσέρη. Τεχνικές εταιρείες, εργοτάξια, πολυεθνικές, προσωπικές εταιρείες, ανώνυμες εταιρείες, επιτροπές και διοικητικά συμβούλια. Έχω περάσει από τα πάντα. Μόνο στο δημόσιο δεν δούλεψα. Αν και είχα διοριστεί μέσω ΑΣΕΠ στην νομαρχία Θεσσαλονίκης. Τελικά χωρίς πολύ σκέψη δεν έκανα τα χαρτιά μου και τους έστειλα δήλωση παραίτησης. Ακόμα θυμάμαι το πρόσωπο της κοπέλας στην νομαρχία όταν πήγα την παραίτηση πριν από το ΦΕΚ διορισμού. Κύριε Καρανικόλα είστε σίγουρος; με ρώτησε. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να μην ήμουν σίγουρος τότε, αλλά ο θεός με βοήθησε και προχώρησα σε άλλα μονοπάτια μετά.
Τώρα πια, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου το περνάω με νέους. Διδάσκω στο πολυτεχνείο. Μπλέκομαι με ερευνητικά και έρευνα. Άλλοτε χρηματοδοτούμενη και άλλοτε από λόξα. Μα πάντα με μεράκι. Είναι καλό να είσαι δίπλα σε νέους. Κρατιέσαι και εσύ δίπλα τους. Την θαυμάζω και την πιστεύω πολύ την νέα γενιά. Αν και καμιά φορά λυπάμαι που το δώρο της νιότης σπαταλιέται μονάχα στους νέους.
Κάνω και πολλά ταξίδια για την δουλειά μου. Έχω πάει σε τόσες χώρες. Έχω γνωρίζει ανθρώπους παντού. Και έχω συνεργαστεί μαζί τους. Τελικά όλοι οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο το ίδιο πράγμα θέλουμε επαγγελματικά στο τέλος. Να αισθανόμαστε χρήσιμοι και να κάνουμε καλά την δουλειά μας.

Τα όνειρα μου

Το πιο μεγάλο μου όνειρο είναι να συνεχίσω την ζωή μου με νέες προκλήσεις. Και πάντα να γελάω. Να γελάω δυνατά. Να γελάω σιγά. Ή έστω να χαμογελάω. Είναι το δώρο που μου κάνει η ζωή. Και αυτό που θέλω και εγώ να μεταδώσω γύρω μου. Μόνο αυτό. Α και κάτι ακόμα. Προσπαθώ πολύ όσο μεγαλώνω να μην γίνω αυστηρός. Ούτε και αγενής. Να συνεχίσω με την περιέργεια εκείνου του αδύνατου πιτσιρικά από το «μαντρί» σε ότι διαφορετικό βλέπει μπροστά του. Να ερευνώ και να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Και όσο μεγαλώνω να κάνω περισσότερες ερωτήσεις. Φτάνουν πια οι απαντήσεις, μόνο ερωτήσεις θέλω να κάνω πια.

Τι αποφεύγω

Αν κάτι αποφεύγω πραγματικά, αυτό είναι η μιζέρια. Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν να πουν κάτι κακό. Που κάτι θα σχολιάσουν. Μου εκπέμπουν μια τοξικότητα και αισθάνομαι ότι με δηλητηριάζουν. Δεν τους μπορώ. Τους βλέπεις από μακριά. Δεν τους αδικώ. Απλά δεν τους αντέχω.

Η αδυναμία μου

Αν σε κάτι δεν τα καταφέρνω καλά, αυτό είναι η γραφειοκρατία. Με τρελαίνει. Η λέξη πρωτόκολλο είναι η χειρότερή μου. Ας το αλλάξουμε λίγο. Υπάρχει η τεχνολογία για αυτό πια. Το ότι υπάρχει εκεί έξω, ένας άνθρωπος με μια σφραγίδα στο χέρι, και περνάει όλη την ζωή του με αυτή, με τρομάζει πραγματικά. Θέλω να τον σώσω από αυτό.

Το χόμπι μου

Λατρεύω όλα τα είδη τεχνολογίας. Υπολογιστές, λάπτοπ, ταμπλέτες, έξυπνα κινητά, προγραμματισμός, διαδίκτυο, έξυπνες συσκευές και έξυπνο σπίτι, ηλεκτρικά ποδήλατα, όπου και αν δεις στην καθημερινότητα μου υπάρχει η τεχνολογία να με βοηθά. Προσοχή, όχι τα ηλίθια γκάτζετ που το παίζουν έξυπνα και τελικά δεν προσφέρουν τίποτα. Η ουσιαστική τεχνολογία που με εξυπηρετεί στα πιο απλά πράγματα και στις πιο σύνθετες εργασίες μου.
Λατρεύω επίσης και ακόμα δύο συνήθειες. Το φαγητό και το κρασί. Αν θυμηθώ το παρελθόν μεγάλωσα με το τοστ της Νάουσας. Που βάζεις μέσα ότι θες και κάνεις μίξεις γεύσεων. Ακόμα και σήμερα το λατρεύω. Αν και τώρα πια έχω γίνει λίγο πιο δύσκολος. Βέβαια οι φίλοι με λένε συντηρητικό στις επιλογές του φαγητού μου. Δεν ξέρω. Και από ποτό είμαι τύπος του κρασιού. Όλα τα είδη. Κόκκινα, λευκά, παλιά, νέα με αρώματα, όλα τα κρασιά. Αν και πίνω πια ελάχιστα. Κανά ποτηράκι την εβδομάδα και αυτό με φίλους. Πότε μόνος.

Η άβολη στιγμή της ημέρας

Κάθε μέρα βιώνω την ίδια άβολη στιγμή. Είναι το βλέμμα των συνομιλητών μου την ώρα που γελάω. Πολλοί ανακαλύπτουν την χάλια οδοντοστοιχία μου. Και ας έκαναν φιλότιμες προσπάθειες οι οδοντίατροι τόσα χρόνια. Αλλά δεν πειράζει. Είναι και αυτή μια στιγμή που αγαπάω. Και τώρα τελευταία τα κιλά μου. Αέρα να φάω όλη την ημέρα, πάλι θα πάρω μερικά γραμμάρια και όλα εκεί, την κοιλιά. Με κοιτάει και η γυναίκα μου κάπως και κάτι μουρμουράει για αερόβια και αναερόβια χώνευση. Κάτι θέλει να πει ο ποιητής αλλά τι.

Η οικογένεια μου

Η Δήμητρα μου είπε ναι. Και παντρευτήκαμε πριν δέκα χρόνια περίπου. Περνάμε καλά μαζί. Κάνουμε καλή παρέα και το διασκεδάζουμε. Μουρμουράει καμιά φορά. Αλλά δεν βαριέσαι, αλλάζω δωμάτιο. Την αγαπάω πολύ. Έχουμε και έναν γιο, τον Γιώργο. Υπέροχο παιδί. Από μένα πήρε (μεταξύ μας). Αν και είναι πολύ καλύτερος από μένα σε όλα. Έχει φοβερό χιούμορ και κάθε βράδυ λέμε αστεία. Λατρεύω τα βράδια με τον γιο μου. Όποτε είναι να βγω με παρέα μου λείπει πραγματικά. Για αυτό έχω χαθεί από τις νύχτες. Για αυτόν ρίχνω άκυρο σε πολλούς φίλους. Μην με παρεξηγείτε. Περνάω καλά μαζί του. Και δεν το αλλάζω με τίποτα".