Νάουσα,νύφη, νεράιδα, μάγισσα

Η Νάουσα μια πολιτεία μια αγκαλιά! Μες του Βερμίου τα χάδια ζει και τα φιλιά". Στίχοι, απλοί μα γοητευτικοί συνάμα από τον φίλο Γρηγόρη Αντιφάκο. Περιδιαβαίνοντας τους δρόμους της, τα σοκάκια της, σε έναν μοναχικό περίπατο. Πολλά τα παλιά σπίτια, που ντύθηκαν χαρές, γεύτηκαν λύπες και τώρα
στοιχειώνουν κλειστά από τον καιρό και τους ανθρώπους. Στενεύει στο διάβα της ο Νικολάου Αναδολή. Βάζω στοίχημα ότι αν ρωτήσουμε τους νέους, όσους έχουν απομείνει στην πόλη, που αποπνέει ένα αγκομαχητό απαισιοδοξίας, δεν ξέρει κανένας τον Νικόλαο Αναδολή.  Τον Ιωάννη Σημανίκα, τον  Κωνσταντίνο Μαζαράκη, τον Γρηγόριο Κολωνιάρη, τον Φιλώτα Κόκκινο, τον Αντώνη Κωνσταντινίδη. Κι όμως τα ονόματα τους κοσμούν τις γειτονιές, που τούτα τα καλοκαιρινά απογεύματα γεμίζουν από ηλικιωμένους στα μπαλκόνια τους, να απολαμβάνουν την δροσιά του Βερμίου. Παιδιά, μολογώ, δεν είδα στους δρόμους. Να παίζουν πάχα πάνω, αούα, κυνηγητό. Οι παιδιάστικες φωνές σιώπασαν στις συμπληγάδες των ηλεκτρονικών τεράτων, που βαραίνουν με αίματα και δαίμονες τις ψυχές τους. Θυμάμαι τέτοιες μέρες, παιδί και εγώ, κοντά μισό αιώνα πριν, να απολαμβάνω τις διηγήσεις του Γρηγοράκη του Τσιώμη για μάγισσες και νεράιδες / "Νάουσα νύφη, νεράιδα, μάγισσα" έγραψε στο χαρτί ο Γρηγόρης ο Αντιφάκος. Είναι όντως μια νύφη και νεράιδα, που έχει χάσει όμως την γοητεία της, πνιγμένη στη βάσανο της εγκατάλειψης από τους νέους ανθρώπους. Που φεύγουν και δεν ματαγυρνούν, για να βρουν την τύχη τους στις μεγάλες πόλεις και τα ξένα.
"Τη Νάουσα να την ξεχάσω δεν μπορώ, κυλάει στις φλέβες μου το νου και το μυαλό, είναι ότι 
έχω πιο μεγάλο, δυνατό, είναι η πόλη που πονάω κι  αγαπώ». Κλείνω τούτο τον περίπατο με ένα video με την Ελένη Πασάι να ερμηνεύει τα τραγούδια του, έξι χρόνια πριν.