Τετάρτη 18 Ιουλίου 2018

Μεσήλικας!

18η Ιουλίου 1965. Η προσπάθεια επιτυχής. Γεννιέται ο γιος της οικογένειας Παναγιώτη Ελευθεριάδη. Μόλις τρεις μέρες πριν η αποστασία Μητσοτάκη, ρίχνει την κυβέρνηση Παπανδρέου. Η Νάουσα, όπως και η χώρα ζει σε
έκρυθμη κατάσταση. Ξημερώματα το πρώτο ξύπνημα του θείου μου του Κώστα Χατζηβασιλειάδη, άνδρα της αδερφής του πατέρα μου, της Φωτούλας, στο σπίτι τους, στην ανηφόρα της Κοραή. Ακολουθεί στο ισόγειο σπίτι του στον "Συνοικισμό" του Γρηγόρη Γρηγοράκη, αδερφικού φίλου του Παναγιώτη και γείτονα του στο τσαγκαράδικο της Ζαφειράκη. Ο γιος εγεννήθη , μετά από δυο κόρες. Δεν ξέρω αν το ζουν αυτό το..."όνειρο" τα σημερινά ζευγάρια, αλλά μολογώ ότι έτσι ένοιωσα και εγώ, 29 χρόνια αργότερα, στις 13 Μαρτίου του 1994, όταν ο Θόδωρος του Παναγιώτη, γέννησε τον Παναγιώτη του Θεοδώρου. Πενήντα τρία χρόνια κλεισμένα φέτος. Μεσήλικας εδώ και πολλά χρόνια. Το διασκεδάζω όμως. Όχι με την γήινη "λογική". Χθες στις 12 το βράδυ η Καλλιόπη και η Πανωραία μου έφεραν μια μικρή παγωμένη τούρτα (δεν την δοκίμασα, γιατί η δίαιτα καλά κρατεί, από 116 πήγαμε στα 105 κιλά και προχωρούμε με την...χάρη του Μαυροκεφαλίδη για τα 90) και μου είπαν να κάνω μια ευχή. "Να πάω στον παράδεισο" απάντησα. Αυθόρμητα το είπα. Κάποιοι θα πουν, από τώρα σκέφτεσαι τον θάνατο. Η μνήμη θανάτου είναι εξαιρετική για να μας κρατά τα γκέμια. "Όταν πεθάνεις, πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις" έγραφε η πινακίδα που διάβασα κάπου στα ιντερνέτια, από το Άγιον Όρος. Το ζήτημα είναι το πώς θα νεκρώσεις τα πνευματικά σου πάθη ΚΥΡΙΩΣ και κατόπιν τα σωματικά.  Το λένε και οι πατέρες της εκκλησίας μας. Και ο διάολος δεν κοιμάται, δεν τρώει, αλλά είναι αμετανόητος. Από τους φιλοσόφους της Νάουσας, ο Τάκης Πάλλας. Έχει κάνει πολλά καλά σε κόσμο, κρυφά πάντα. "Όλα εδώ μένουν, το μόνο που παίρνουμε μαζί μας είναι η κακία" μου λέει, όταν με συναντά. Πόσο δίκαιο έχει. Το ξέρω ότι τέτοιες σκέψεις που "τυπώνονται" στο ηλεκτρονικό αυτό "χαρτί" δεν είναι...θετικές, χρονιάρα μέρα. Είναι η πείρα όμως των 53 χρόνων και η πάλη με τον εαυτό μου, που με κάνει και ωριμάζω. Τα συζητάμε αυτά με τον παπα Στυλιανό, τον καλό μου πνευματικό πατέρα και αδερφό. Μεγαλύτερη χαρά για την γήινη πλευρά μας, τα πλούτη, σε έναν πλανήτη γεμάτο φτώχεια. Τα λούσα, σε έναν κόσμο, γεμάτο πληγές. Η υγεία σε μια γη, γεμάτη αρρώστιες και βάσανα. Η επιτυχία, σε μια ανθρωπότητα φρικτών πολέμων και ανισορροπίας. Αν σας πω ότι δεν θα ήθελα άνεση, σε αυτές τις δύσκολες διαγόμενες στιγμές, θα σας γελάσω. Μα πιο πολύ αναζητώ την υπέρτατη ευχαρίστηση, που σου χαρίζει η Θεία Κοινωνία. "Εμβόλιο" ευτυχίας υπέρτατης. Και κατόπιν πέφτεις από τα πάθη σου. Όπως είπα, μεγαλώνοντας τα σαρκικά μικραίνουν, αλλά μεγαλώνουν τα πνευματικά. Εγωισμός, κατάκριση, ζηλοφθονία. Και μέσα στα άλλα η ακατάσχετη αθυροστομία. Παίρνοντας την ευχή, νιώθεις μικρό παιδί. Τότε που η γιαγιά σου σε πήγαινε για τον "Χριστούλη" στην Παναγιά. Πενήντα τρία χρόνια μετά τη γέννηση σου. Έχεις δοκιμάσει στην νιότη σου, όλες τις γήινες διασκεδάσεις. Σε γεμίζουν άραγε; Δεν θα το έλεγα πλέον. Πιο πολύ λαχταρώ να γευτώ μια πνευματική εμπειρία των μοναχών στα "Καρούλια", που χωρίς νερό, ψωμί, μέσα στο αγιάζι τον χειμώνα και την ζέστη το καλοκαίρι, ζούνε ευτυχισμένα, ζώντας τον Χριστό.Μεσήλικας πια. Η αγωνία του ότι γερνάω έχει πλέον "θεραπευτεί" με τη χάρη του Θεού. Η ζωή συνεχίζεται, μέσα από τα παιδιά σου, τα παιδιά των παιδιών σου που θα έρθουν, πρώτα ο Θεός. Μεγαλώνοντας απομονώνεσαι. Πάντα μου άρεσε η μοναξιά, μέσα στην οικογένεια. Νομίζω ότι με ανέχτηκε η Σοφία. Δεν είμαι και ο πιο καλόβολος, έστω και αν φαίνομαι. Να προσέχουν οι φίλες και οι φίλοι μου. Τα...φαινόμενα απατούν! Μεσήλικας, βαδίζοντας στο πεντηκοστό τέταρτο έτος μου πλέον. Χωρίς τη μάνα μου και τον πατέρα μου. Νοιώθω να μου λείπουν, αλλά παρηγορούμαι που μιλάμε κάθε μέρα στο κοιμητήριο. Καλό είναι στην θνητότητα μας να πηγαίνουμε στα κοιμητήρια και στα Νοσοκομεία. Να βλέπουμε την ζωή, που έχει 99 λύπες και μια χαρά. Και να βλέπουμε την κατάληξη μας. Εκεί όπου δεν ξεχωρίζει βασιλέας ή στρατιώτης, πλούσιος ή φτωχός. Γενέθλια σήμερα. Δεν είναι γιορτή στην Ορθόδοξη Παράδοση, όπως η γιορτή του Αγίου σου, αλλά θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που μου ευχηθήκατε. Ειλικρινά σας ευχαριστώ. Πόσο θα ζήσω δεν ξέρω, αυτό είναι στις Βουλές και την Πρόνοια του Τριαδικού Θεού. Στον οποίο προσεύχομαι να χαρίζει δύναμη στους πολύπαθους Έλληνες και να ευλογεί την πατρίδα μας. Ας έχουμε εμπιστοσύνη, τούτες τις σκληρές μέρες, στην Θεία Πρόνοια. Δεν πρόκειται να μας αφήσει. Η Ελλάδα είναι ποτισμένη από το αίμα μυριάδων μαρτύρων. Όλα θα βαδίσουν κατά το σχέδιο του Θεού. Μακάρι να αξιωθούμε να ζήσουμε τις επερχόμενες ανείπωτες χαρές που περιμένουν την Ρωμιοσύνη. Και πάλι σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Υ.Γ Το τσιγάρο είναι κομμένο εδώ και 13 χρόνια, αλλά είναι ένα από τα μεγαλύτερα σαρκικά πάθη μου, το οποίο συνεχίζει να με...ταλαιπωρεί κάθε μέρα! Όσο από τα πνευματικά; Άπειρα! Καλό μας βράδυ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου