Από το βάστα Ρόμελ στο βάστα...Τσίπρα!

"Ήταν εκεί, καθώς ο μεγάλος πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του. Όταν οι σύμμαχοι είχαν αρχίσει να παίρνουν φαλάγγι τους Γερμανούς στο μέτωπο της Αφρικής. Τότε, λοιπόν, εδώ σ' εμάς, οι μαυραγορίτες είδαν να χάνουν τ' αυγά και τα πασχάλια. Κι άρχισαν να κραυγάζουν στους δρόμους της αθηναϊκής αγοράς «Βάστα, Ρόμελ». Την
κραυγή, δηλαδή, την παρότρυνση, την ευχή να κρατήσει λίγο ακόμη ο Γερμανός αρχιστράτηγος, ώστε να προλάβουν να ξεπουλήσουν την πραμάτεια τους".Το κείμενο το δανείστηκα από την "Αυγή", τις 8 Φεβρουαρίου 2015. Από την εποχή του "Βάστα Ρόμελ" λοιπόν, φτάσαμε στην εποχή του...βάστα...Τσίπρα! Σύσσωμη η Ε.Ε, το ΝΑΤΟ,οι ΗΠΑ και κάθε λογής ιμπεριαλιστικό καρύδι παρακαλούν τον δικό τους "θεό", το "δολάριο" να κρατήσει ο Τσίπρας και να μην καταρρεύσει η κυβέρνηση του, μετά από αυτή την πολιτικά άθλια "συμφωνία" που συνομολόγησε και θα υπογράψει αύριο Κυριακή με τον Ζάεφ, σε σκοπιανό, όπως ακούγεται μάλιστα, έδαφος! Μαζί τους φυσικά και οι επταχίλιαροι "Γρούεζες" του!

 Ο Δημήτρης Ψαθάς έγραψε το περίφημο χρονογράφημα του για τη δύσκολη θέση που βρέθηκαν οι μαυραγορίτες της κατοχής μετά τη νίκη των Συμμάχων στο Ελ Αλαμέιν:

-Βάστα, Ρόμελ! Αντιλαλούν οι δρόμοι.
-Βάστα, Ρόμελ! Ωρύονται οι άνθρωποι.
-Βάστα, Ρόμελ!
Το λένε στα σπίτια και στα μαγαζιά κι ολούθε. Χαρά. Και γέλια. Κι ούτε κανένας λογαριάζει πια τις φάτσες των Γερμανών και Ιταλών, που τριγυρνούνε πολύ κατσούφηδες στους δρόμους. Μας έχει συνεπάρει ο ενθουσιασμός. Δεν θέλουμε, άλλωστε, πολύ. Τι έτρεχε; Έγινε θαύμα. Η πρώτη μεγάλη κι αποφασιστική νίκη των συμμάχων: Ελ Αλαμέιν. Έκαναν την επίθεσή τους οι Εγγλέζοι και τσάκισαν τον Γερμανό στρατάρχη, που πήρε τα βρεμένα του και φεύγει. Γύρισε το φύλλο η Ιστορία. Ο πόλεμος μπαίνει σε καινούργια φάση. Ελ Αλαμέιν. Ο ήλιος που βγήκε ανάμεσα απ’ τα μαύρα σύννεφα φωτίζει με πλούσιο φως όλους τους λαούς που στενάζουν κάτω απ’ την μπότα του χιτλερισμού. Φεύγει ο Ρόμελ. Κι ο αντίλαλος της φευγάλας του φτάνει ως την Αθήνα και βάζει σε τρόμο τους μαυραγορίτες:
-Βάστα, Ρόμελ! Είναι η σαρκαστική επίκληση της μαρίδας προς τον Γερμανό στρατάρχη που κλόνισε στη φευγάλα του και το φρούριο της μαύρης αγοράς. Φεύγει ο Ρόμελ. Άρα; Τελειώνει ο πόλεμος! Και μέσα στην παραζάλη της παθαίνει σύγχυση η μαύρη αγορά, χάνει το ηθικό της και τα βγάζει όλα στη φόρα. Πανικός. Τσακίζονται να προλάβουν οι μαυραγορίτες. Πρώτη η οδός Αθηνάς βλέπει απορημένη ν’ ανατέλλουν τα φασόλια. Και σιγά-σιγά στα πεζοδρόμια, στην άσφαλτο, πάνω σε τραπεζάκια, μέσα σε καροτσάκια, σε τσουβάλια, κάνουν την εμφάνισή τους -ανοιχτά!- όλα τα είδη που είχαν πάθει έκλειψη απ’ τον Απρίλη του ‘41.
-Έσπασε, έσπασε η μαύρη! Βλέπει ο κόσμος φασόλια στους δρόμους! Ρεβύθια στα πεζοδρόμια! Πατάτες στα καροτσάκια! Άλλοι γελούν. Άλλοι φωνάζουν. Άλλοι φιλιούνται. Γυναικούλες στέκονται μπροστά σ’ αυτό το αναπάντεχο θαύμα, δακρύζουν και σταυροκοπιούνται: “Αμήν, Παναγίτσα μου, δόξα σοι ο Θεός που αξιώθηκαν τα μάτια μας να δουν τόσο μεγάλη μέρα”.