Τελικά τι μας χωρίζει σε αυτό τον τόπο;

Από τον Σεπτέμβριο του 2014 έχουμε συμπληρώσει αισίως 45 μήνες και πάμπολλες συνεδριάσεις στο δημοτικό συμβούλιο Νάουσας. Από τον Σεπτέμβριο του 2014 μέχρι σήμερα έχουμε παρακολουθήσει άπειρες λεκτικές (ευτυχώς) αψιμαχίες μεταξύ της πλειοψηφίας και της μείζονος μειοψηφίας. Πραγματικά αναρωτιέμαι; Τι
μας χωρίζει σε αυτό τον τόπο; Δεν μπορούμε να συζητήσουμε με ευπρέπεια, όπως επιβάλλει ο πολιτικός πολιτισμός; Εντάξει να βγάλουμε ψηφίσματα υπέρ του Μπουτάρη. Αλλά όταν οι συμπεριφορές μας ακροβατούν σε επίπεδα που εύκολα κάποια στιγμή, όπως συνέβη στο παρελθόν, να φτάσουν σε ακραίες καταστάσεις, τι τα θέλουμε; Για το θεαθήναι; Υπάρχει και η άλλη Νάουσα, που επιζητά την συναίνεση και όχι τον διχασμό. Το δημοτικό συμβούλιο δεν είναι δικαστήριο να "εκδώσει" καταδικαστικές αποφάσεις, ένθεν, κακείθεν. Το μόνο παρήγορο κομμάτι, χωρίς να παραβλέπω την μεγάλη πλειοψηφία της...πλειοψηφίας που παρακολουθεί αμήχανη τα τεκταινόμενα, όπως φυσικά και  ένα μεγάλο κομμάτι της μείζονος μειοψηφίας, είναι ο Τάκης Ρίζος, ο μοναδικός φίλος και καλλιτέχνης Κώστας Καλδάρας, ο Γιώργος Καρτσιούνης και ο Λάκης Λακηνάνος, "Κοινωνία Πολιτών" οι δυο πρώτοι και ΛΑ.Σ οι δεύτεροι. Δυστυχώς η απαράδεκτη κατάσταση συνεχίζεται χωρίς να υπάρξει κάποια στιγμή φραγμός και από τις δυο πλευρές. Ε λοιπόν, η αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου δεν είναι αρένα του survivor. Φτάνει πια!