.
Τη νοιώθει τα τελευταία χρόνια η Θεσσαλονίκη αυτή τη συζήτηση, αυτό το παράπονο για την περιπέτεια του ιστορικού Ηρακλή, σε κάθε γωνιά της. Ανάλυση της τραγωδίας για τον υποβιβασμό της ομάδας στις κατώτερες κατηγορίες, αυτομαστιγωτική εσωστρέφεια, παλιά «σαλονικιά» γκρίνια. Όλα αυτά τα έχει το ρεπερτόριο που επαναλαμβάνεται μάλιστα τόσο συχνά, σε βαθμό που να αναρωτιέται κανείς: «Μα τόσοι πολλοί είναι οι φίλαθλοι του Ηρακλή;»
Είναι παλιά συζήτηση αυτή: το αν οι φίλαθλοι του Ηρακλή πραγματικά φαίνονται λιγότεροι από όσοι πραγματικά είναι. Και σίγουρα τους αδικεί και τους ενοχλεί το κακόγουστο «ανέκδοτο» που ακούγεται ότι σκάρωσαν οπαδοί των δύο άλλων άσπονδων συμπολιτών και που λέει ότι οι φίλαθλοι της «Γριάς» χωράνε όλοι σε ένα ταξί!
Το πιο πιθανό , λένε κάποιοι, είναι πως οι φίλοι του Ηρακλή φωνασκούν λιγότερο – τουλάχιστον οι μεγαλύτεροι σε ηλικία- είναι πιο σοφιστικέ και χαμηλών τόνων και εύκολα κόβουν το γήπεδο , συχνά μη αντέχοντας την αδικία και την υποκρισία σε βάρος της ομάδας τους. Και από υποκρισία στην ποδοσφαιρική Ελλάδα , άλλο τίποτα.
Μια και μιλάμε για ιστορικά ανέκδοτα: Από γέροντα, παλιό φίλαθλο του Ηρακλή της δεκαετίας 1930-40, άκουσα ότι ο Ηρακλής υπήρξε η αγαπημένη ομάδα των πρώτων τροχονόμων της πόλης!
«Τους θυμάμαι, έλεγε, στη διασταύρωση Τσιμισκή και Αγίας Σοφίας ή στη Βενιζέλου, στη Διαγώνιο, αυστηρούς μέσα στη στολή τους. Είχαν βλοσυρό ύφος. Όταν όμως ο παραβάτης οδηγός τους ψιθύριζε «είμαι Ηρακλής», συνήθως τους τη χάριζαν»!
«Πιστεύω απόλυτα ότι ο Ηρακλής είναι η παραλλαγή της περίπτωσης του ΚΚΕ Εσωτερικού», έγραφε τη δεκαετία του ’80 ο (πρώην βουλευτής) Σπύρος Βούγιας σε ένα άρθρο του με τίτλο «Ο Ηρακλής δεν είναι πια μπανάλ»!
«Και δεν είναι τυχαίο», συμπλήρωνε, «πως στις κερκίδες του Καυτανζογλείου συναντά κανείς επώνυμα κι ανώνυμα στελέχη του κόμματος αυτού που παρακολουθούν προσεκτικά το παιχνίδι, αναλύουν τα λάθη τακτικής και δέχονται τις ήττες με διάθεση αυτοκριτικής». Βέβαια οι καιροί άλλαξαν και δεν είναι σίγουρο ότι ο απόγονος του κόμματος του Μανώλη Αναγνωστάκη και του Λεωνίδα Κύρκου, ο ΣΥΡΙΖΑ, εξακολουθεί να έχει τα ίδια μυαλά…
Είναι αλήθεια ότι ο Ηρακλής, με τους χαμηλών τόνων παλιούς φιλάθλους του, με τους «παντελονάτους» νεαρούς που τον λατρεύουν παρά τις υπερβολές τους, είναι περισσότερο μια «ιδεολογία» και αντιπροσωπεύει μια ιδιαίτερη προσέγγιση για τον αθλητισμό που δεν έχει σχέση με τις πάμπολλες παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου των δύο τελευταίων δεκαετιών. Είναι η ομάδα που της φόρτωσαν «της Γης όλα τα λάθη» αφού από τις τρεις φορές που υποβιβάστηκε από την πρώτη κατηγορία , καμιά δεν έγινε για αγωνιστικούς λόγους
Βέβαια, στο απώτερο παρελθόν ομάδες με βαρύ όνομα κατηγορηθήκαν για πολύ σοβαρά πράγματα και έπρεπε να υποβιβαστούν αλλά τελικά γλίτωσαν διότι στην περίπτωσή τους ίσχυσε το ότι ήταν… πιο ίσες από τον Ηρακλή.
Ζούμε, άλλωστε εποχές της άδειας κερκίδας, της απουσίας των οπαδών της φιλοξενούμενης ομάδας από το γήπεδο, των «καμικάζι»-διαιτητών , των «στημένων» αγώνων. Εποχές απουσίας ομάδων ιστορικών μεγάλων πόλεων από την μεγάλη κατηγορία: Πάτρα, Ηράκλειο, Καβάλα, Δράμα, Σέρρες, Βόλος, Κατερίνη. Εποχές της «βροντερής» παρουσίας της Καλλονής, του Πλατανιά και πριν από λίγα χρόνια του Ακράτητου, του Θρασύβουλου και άλλων δυνάμεων (με όλο τον σεβασμό). Εποχές που «ανέχτηκαν» να δουν εκτός από τον Ηρακλή, ακόμα και την ΑΕΚ και τον Άρη στην Γ΄ κατηγορία. Αυτά όμως δεν είναι του παρόντος.
Ο Ηρακλής δεν ταιριάζει με την οπαδική υπερβολή ούτε είδε ποτέ τον αθλητισμό ως κυνικές μπίζνες ή «σώβρακα και φανέλες».
Η ιστορία λέει ότι ο Ηρακλής έχει συνδεθεί άπαξ και δια παντός με τη μοίρα της Θεσσαλονίκης. Το μακρινό 1899 ο Όμιλος Φιλομούσων ήταν το ξεκίνημα που οδήγησε σε αθλητικό σύλλογο επί Τουρκοκρατίας και στη γέννηση του Ηρακλή τελικά το 1908. Αυτός έμελλε να προσφέρει στη χώρα και στον αθλητισμό της ολυμπιονίκες, πρωταθλητές, εργάτες του αθλητισμού, οραματιστές (Απόστολος Κοσμόπουλος, Νίκος Ζαχαριάδης Αριστείδης Μούμογλου, Βασίλης Χατζηπαναγής, Κώστας Αϊδινίου, Αντώνης Τζίκας , Βούλα Πατουλίδου, Τασούλα Κελεσίδου, Αντέϊ Κράβαρικ για να αναφέρω λίγους μόνο) . Ανέδειξε τεράστιες προσωπικότητες που θυσιάστηκαν για την πατρίδα και έγιναν σύμβολα όπως ο Γεώργιος Ιβάνωφ και ο Γεώργιος Κατσάνης.
Εχει πολλές επιτυχίες σε όλα τα τμήματά του που τον τοποθετούν στη θέση ενός από τους σημαντικότερους ελληνικούς αθλητικούς συλλόγους. Έχει κατακτήσει συνολικά 59 ομαδικούς τίτλους σε πανελλήνιο επίπεδο, σε πολλά τα αθλήματα (κατά κανόνα είχε περισσότερα τμήματα υποδομής από κάθε άλλο σύλλογο της Θεσσαλονίκης).
Ο Ηρακλής μεταπολεμικά συμμετείχε σε πέντε τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδας (1947, 1975, 1976, 1980, 1987). Στις 9 Ιουνίου του 1976 όμως έγινε ο πιο σημαντικός, ο «κινηματογραφικός» τελικός όλων των εποχών, τη νύχτα «που χάθηκε» η μπάλα, Ηταν η ημερομηνία που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στις μνήμες όλων των φιλάθλων του Ηρακλή. Την 9η Ιουνίου 1976, στη Νέα Φιλαδέλφεια, η ομάδα του «Νουρέγιεφ» Βασίλη Χατζηπαναγή που αγάπησε όλη η Ελλάδα, νίκησε στα πέναλτι τον Ολυμπιακό (6-5, 4-4 στην κανονική διάρκεια και στην παράταση) και κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας.
Το 1976 ο Ηρακλής μετέχει στο Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, ενώ έξι φορές έχει λάβει μέρος στην διοργάνωση του Κυπέλλου UEFA (1962, 1964, 1989, 1990, 1996, 2000). Μάλιστα, κατά την περίοδο 2000-2001, προκρίθηκε για πρώτη φορά στον δεύτερο γύρο της διοργάνωσης.
Το 1985 ο Ηρακλής κατέκτησε το Βαλκανικό Κύπελλο, επικρατώντας στον τελικό της ρουμανικής Αργες Πιτέστι με 4-1.
Τώρα όμως τι γίνεται;
Το έβλεπαν οι μετριοπαθείς φίλαθλοι της ομάδας ο Ηρακλής ζει ένα διαρκές αδιέξοδο υπό τον κ. Παπαθανασάκη. Περίπλοκη κατάσταση. Ακόμα και η ελπίδα ότι ένας υγιής φίλαθλος με μεγάλη οικονομική επιφάνεια θα συνδράμει και θα αναλάβει την ομάδα, σκόνταφτε σε πολλές υποσημειώσεις και αστερίσκους. Αυτούς που βάζει η πραγματικότητα με τους δαιδάλους του ποδοσφαιρικού μάνατζμεντ αλά Ελληνικά, αλλά και τα ασυγχώρητα λάθη της διοίκησης του Γηραιού. Ποιος θα έβαζε λεφτά σε βαρέλι που δείχνει τρύπιο; Μπορεί ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ να πίστεψε ελπίζοντας σε θαύμα. Δεν τα κατάφερε.
Η περιπέτεια του Ηρακλή δεν είναι πρόβλημα των οπαδών του, ούτε καν μόνο της πόλης, αλλά της ποδοσφαιρικής Ελλάδας όπως ήταν χθες με την ΑΕΚ και τον Άρη και άλλες ιστορικές ομάδας. Ομάδες με κόσμο, με ιστορία , με τεράστια παράδοση, με ρίζες στο δημόσιο πιστεύω μιας πόλης δεν χάνονται. Η λύση μπορεί να αργήσει αλλά θα έλθει.
Ο Ηρακλής έχει την Μίκρα, το «Ιβανώφειο», το «Κατσάνειο», τη μνημειώδη σύνδεσή του με τον υγιή ερασιτεχνικό αθλητισμό και τα τμήματα υποδομής . Ο Γηραιός θα επιστρέψει και νέος και ωραίος. Για να δικαιωθεί και η προσδοκία χιλιάδων καλών φιλάθλων να βρεθούν ξανά στο Καυτανζόγλειο, όπου τους έμαθαν να πηγαίνουν ο μπαμπάς και ο παππούς. Αραιή κερκίδα, ήλιος με δόντια του Φλεβάρη, καφεδάκι, συζήτηση. Θύρα 4 από τη μεριά της πόλης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου