Ενημέρωση.Ναι στην καλοπροαίρετη κριτική, όχι στον "αυριανισμό"!

Για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα παρακολουθώ τα τοπικά δρώμενα. Μεγάλο το μεράκι μου για την δημόσια γραφή, από πιτσιρικάς, αφού από τα δέκα  μου υπήρξα καθημερινός αναγνώστης του πολιτικού τύπου της εποχής. Δεν ξεχνώ την απεργία πείνας, που οδήγησε στον θάνατο τον αγωνιστή Μπόμπυ Σαντς στις φυλακές των Άγγλων, επειδή αγωνιζόταν για την ανεξαρτησία της Βορείου
Ιρλανδίας από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Και φυσικά δεν είναι δυνατόν να ξεχάσω τον "κιτρινισμό" της "Αυριανής" στα εφηβικά μου χρόνια, όταν κακοποιήθηκε η δημοσιογραφία και η πολιτική ζωή του τόπου, από καθάρματα του αισχίστου είδους, που ακόμη ταλαιπωρούν την πατρίδα μας. Επί της ουσίας λοιπόν και αναφορικά με την ενημέρωση. Εκτιμώ ότι βελτιώνεις τα δημόσια πράγματα, όταν ασκείς καλοπροαίρετη κριτική. Αντιθέτως τα οδηγείς σε έναν ηθικό βούρκο, όταν "αυριανίζεις" για να εκβιάσεις πρόσωπα και καταστάσεις. Αυτή η σχολή δημοσιογραφίας που ξεκίνησε ο "Κουρισμός" της δεκαετίας του 1980 είναι πανάθλια, κατακριτέα και ξεπερασμένη. Επειδή λοιπόν τα "γραπτά μένουν" μια αναδρομή λίγα χρόνια πριν, με την ίδια "βάσανο αθλιότητας" που υπέστησαν αντίστοιχα "πρόσωπα και καταστάσεις" που τώρα επιχαίρουν για τον "αυριανισμό" στον αντίπαλο τους, θα καταδείξει ότι ο δημοσιογραφικός αμοραλισμός ζει και βασιλεύει. Για μια χούφτα δολάρια, ή και για ένα μάτσο ευρώ. Η εμπάθεια είναι κακός σύμβουλος και το μόνο που καταφέρνει είναι να επιφέρει αυτοικανοποίηση "ανέραστων" κοινωνικά ατόμων, που αν βγουν στην πιάτσα, δεν θα ακούσουν ούτε έναν καλό λόγο για το άτομο τους, από αυτούς που τους γνώρισαν "από την καλή και από την ανάποδη". Η δημοσιογραφία δεν εκδικείται, δεν μετρά εχθρούς και φίλους κατά το πώς πληρώνεται. Προφανώς και το υποκείμενο έχει συμπάθειες ή αντιπάθειες στην γραφή του. Από αυτού του σημείου, μέχρι του να οδηγεί την πένα του ένα αβυσσαλέο μίσος, ε, τότε μιλάμε για αθεράπευτες καταστάσεις, που χρήζουν ψυχιατρικής, φαρμακευτικής, αντιμετώπισης.