Η "καραμέλα" της ανάπτυξης χάθηκε στα "Λαδάδικα"

Θυμάμαι έφηβος που με έπαιρνε ο πατέρας μου κάθε Τετάρτη να κατέβουμε Θεσσαλονίκη για να ψωνίσουμε παπούτσια για το μαγαζί μας. Τα "λαδάδικα" ο "Βαρδάρης", η "Μοναστηρίου" έσφιζαν από ζωή. Εκατοντάδες οι βιοτεχνίες. Τσαγκάρικα, τσαντάδικα, ζωνάδικα, παντού. Δεκάδες χιλιάδες οι εργαζόμενοι. Το ακριβότερο
μεροκάματο το έπαιρναν οι φοντοράφτες στις βιοτεχνίες υποδημάτων, που ήταν πιο δυσεύρετοι, από τους...υπουργούς! Το ίδιο και οι βιοτεχνίες ρούχων, τα φασονάδικα. Όχι μόνο στην Θεσσαλονίκη, αλλά σε ολόκληρη τη Μακεδονία. Κάπου εκεί στα τέλη των 90ς o Σημίτης με τον "αναπτυξιακό" του νόμου, επιδότησε μέχρι και το φαξ των επιχειρήσεων για να μετεγκατασταθούν στα Βαλκάνια. Ο Σημίτης που "εκσυγχρόνισε" την χώρα και τον υμνεί τώρα ο Σταύρος Θεοδωράκης( σ.σ παρά τις διαφωνίες στην πολιτική οι ευχές είναι ολόθερμες για την αποκατάσταση της υγείας του) και οι λοιποί "οπαδοί" του. Οι βιοτεχνίες που τροφοδοτούσαν με καλά παπούτσια,με γνήσια δέρματα και εξαιρετική δουλειά, έκλεισαν πλέον στην...συμβασιλεύουσα. Τα στενά που μύριζαν δερματίλα και ψαρόκολλα γέμισαν "αξιοπρεπή" μπαρ και φαγητάδικα. Μαζί τους χάθηκε και η πραγματική ανάπτυξη της πατρίδας μας. Οι μικρομεσαίοι. Δεν το βλέπουμε άλλωστε στον τόπο μας; Έμεινε τίποτε, εκτός από καφέ, φαγάδικα και...κινέζικα; Λίγοι βαστούν ακόμη τα κλειδιά των μαγαζιών τους, πληρώνοντας τα βουλευτικά δεκαχίλιαρα, αλλά ως πότε;