Το πιο «άγευστο» Πάσχα της ζωής μου!

Ηταν τέτοιος καιρός , 13 Απριλίου του 1985, Μεγάλο Σάββατο το βράδυ. Αδειούχος, ως παλιοσειρά, από την 130η Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού στο Σιδηρόκαστρο. Η μέρα κύλησε με ποτά, τσιγάρα, εξόδοι, αρτίσιμα φαγητά. Είκοσι μόλις χρονών και όμως δεν με γέμιζε τίποτε.  Το μαγαζί του πατέρα μου δούλευε στο φουλ, λεφτά… υπήρχαν βλέπετε τω… καιρώ εκείνω.  Δώδεκα παρά τέταρτο, στα
γρήγορα κουστουμάκι-γραβάτα, ανάσταση στον αγιαμηνά από τον παπά Ιορδάνη και μετά βουρ για έξοδο. Κάπου στις 3 το πρωί, ζαλισμένος από τον καπνό και τα ποτά  κατανόησα ότι περνούσα το πιο…. «άγευστο» Πάσχα της ζωής μου., παρ΄ότι ήταν γεμάτο από χρήματα και απολαύσεις. Έλειπε ο Χριστός από μέσα μου. Χωρίς Χριστό, χωρίς την  μοναδική πνευματικότητα της Ορθής Δόξας ,την οποία συγκλονιστικά συναντάς στα ασκηταριά του Αγίου Όρους, όπου άνθρωποι απισχνωμένοι από υλικά αγαθά, γεύονται καθημερινά την Ανάσταση του Θείου Έρωτος. Πέρασαν χρόνοι 32 από τότε. Μακάρι να μην δώσει ο Θεός σε μένα, αλλά και τον κόσμο ολάκερο να ζήσει ένα τόσο… άγευστο Πάσχα, γεμάτο ύλη και ηδονή,  μα καθόλου χαρά αιωνίου ζωής. Καλή Ανάσταση και ο Τριαδικός Θεός να σκέπει την Πατρίδα μας.
Θόδωρος Ελευθεριάδης