Ζήτω η πολυφωνία, παίδες. Του Κώστα Μπλιάτκα

Προσοχή στο ΠΩΣ θα θέσω το θέμα:
Κάποτε όλη Ελλάδα έβλεπε δυο τρία προγράμματα όλα κι όλα στην τηλεόραση. ''Άγνωστο Πόλεμο'', ''Παράξενο Ταξιδιώτη'', ποδόσφαιρο και τον Διακογιάννη, , την Κέλλυ στις ειδήσεις , κ.α και την άλλη μέρα στο σπίτι,στο χωράφι, στο γραφείο, στη σχολή , στο μπακάλικο ο Βαρτάνης, ο Αλεξανδράκης , ο Βουτσάς , η Βουγιουκλάκη, ο Αντωνιάδης με το γκολ στην Έβερτον, και τα ''άλλα παιδιά'' , τα τυχερά που τους έβλεπε όλος ο κόσμος, ήταν σε όλες τις συζητήσεις. Δυο κανάλια είχαμε
όλα κι όλα: Το ΕΙΡΤ και την -γεμάτη ''χιόνια'' -ΥΕΝΕΔ και μ' αυτά παραμυθιαζόμαστε και φτιάχναμε τη σημειολογία της καθημερινότητας.
Αυτά όλα χάθηκαν το 1990 με την πλημμυρίδα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Πολλά προγράμματα, πολλά σήριαλ, πολλοί αγώνες, αμέτρητες

τηλεπερσόνες, πρωϊνάδικα, μεσημεριανάδικα, ριάλιτυ, νυχτερινά χαζολάϊφ στάϊλ κλπ.
Φτάσαμε να έχει παίξει το προηγούμενο βράδυ το ''Η Αρχόντισα και ο Αλήτης'' και το ΠΑΟΚ -Άρης και την άλλη μέρα στο γραφείο οι πιο πολλοί να μην τα πήραν είδηση, επειδή έβλεπαν κάτι άλλο. Το ίδιο και με ένα καλό, δημοφιλές πρόγραμμα. Πλουραλισμός κύριοι.
Ήρθαν και τα συνδρομητικά και έδεσε το γλυκό. Πλήρης κατακερματισμός.
Αυτό εμένα, που είμαι και ανάποδος ώρες ώρες, δεν μου άρεσε. Σαν γνήσιο παιδί των σεβεντις ήθελα την εμπειρία να μοιράζομαι εντυπώσεις, σχόλια , καυγά, παραμύθιασμα για ένα πρόγραμμα που και όλοι οι άλλοι το είδαν. Νοστάλγησα την εποχή που πήγαινα στο σχολείο και όλοι είχαν δει ΤΟ ματς , ΤΗΝ ταινία, ΤΟ σήριαλ ! Η πολυφωνία, τα μυριάδες χίστορι, άνιμαλ, τζεογκράφικ κ.λ.π. μας χώρισαν σε εκατοντάδες μικροστρατόπεδα θεατών. Πάει η παλιά μονολιθικότητα του κρατικού μονοπωλίου.
Και ήρθε το σαρβααααάϊβορ !
Είδα δέκα λεπτά και δεν μού ...κατσε. Το λέω ευθέως. ΔΕΝ, βρε παιδί μου, Ίσως οι πολλοί βλέπουν και νοιώθουν κάτι σ αυτή τη μάχη των διασήμων με τους μαχητές, σ αυτό καθημερινό πρόγραμμα που εγώ είμαι ανίκανος να πιάσω. Μπορεί...
Το θέμα είναι ότι μέσα σ αυτή τη μονολιθικότητα και τη ''μονοχρωμία'', σ αυτό το παραλήρημα ή αν θέλετε στο λαϊκό ξέσπασμα του φιλοθεάμονος κοινού , εγώ είμαι απέξω σαν ΟΥΦΟ. Δηλαδή σαρανταπέντε χρόνια μετά τον Βαρτάνη, πάλι όλος ο κόσμος συζητά για κάτι που παίζει στην τηλεόραση κι εγώ είμαι εκτός γιορτής. Αν είναι δυνατόν....
Δεν τη θέλω αυτή την επιστροφή στο νοσταλγικό παρελθόν παρά το γεγονός ότι τότε υπήρχε και σοβαρότητα και αίσθηση της προσεγμένης παρά της αντιξοότητες, παραγωγής. Το ΟΛΟΙ Σπαλιάρα δεν το νοιώθω. . Ζήτω η πολυφωνία κι ας μην ξέρω τι είδες χθες το βράδυ.