Ξέρω ότι αυτές τις στιγμές που σου γράφω αυτές τις γραμμές, σου γράφουν ταυτόχρονα και τόσοι άλλοι και εσύ έχεις ταξίδι να κάνεις.
Και δεν θα σου πω ψέμματα. Με πήραν τα δάκρυα. Τα παράπονα.
Άλλωστε ο Λούκυ Λουκ είναι
άχρονος.
Προσπαθώ να ισορροπήσω μεταξύ σκέψεων τύπου «Δεν πεθαίνουν όσοι αγαπάς», «Δεν φεύγουν οι καλλιτέχνες» και άλλες τέτοιες σοφιστείες. Αρλούμπες.
Ήσουν και εσύ στο Mirafiori μας Λούκυ Λουκ. Στο αμάξι μας. Στα ταξίδια μας. Σε κάτι χιλιοπαιγμένες κασέτες. Με τον Καλογιάννη, το Μητσιά, το Σαββόπουλο, το Μηλιώκα, τον Κλυνν και την υπόλοιπη παλιοπαρέα…
Και ξέρω κάθε μα κάθε τραγούδι σου.
Και Θεέ μου. Η φωνή σου. Αυτή η φωνή σου. Ο τρόπος που στραβώνεις το στόμα όταν λες «το κορίτσι μου αξίζει πολλά..»
Και εμείς στα πίσω καθίσματα φωνάζαμε «ξανά και ξανά» για να βάλουν άλλη μία τη «Μαίρη Παναγιωταρά» (το αγαπημένο της μαμάς) και φυσικά για να παίξει άλλη μία φορά το δικό μου αγαπημένο… «Το τζιν τζιν τζιν», αυτό που μου αφιέρωνε ο δικός μου μπαμπάς…
Ο καθένας μας είχε το δικό του αγαπημένο. Τις δικές του παραγγελιές.
Μόλις ξυπνήσω το πρωί, πολύ πρωί, πριν ξημερώσει δηλαδή καλά-καλά,
λέω από μέσα μου μουλάρι σήκω ντύσου γιατί εδώ σε περιμένουνε πολλά…
Νου νου νου, νου νου νου
Βρε τι κάνει το Νουνού
Μπράβο σου Νουνού, νου νου νου
Μπράβο σου Νουνού
Λα λα λα, λα λα λα
Το κορίτσι μου γελά
Δες το που γελά, λα λα λα
Δες το που γελά
Δες το πώς γελά και πως μοσχοβολά
Το κορίτσι μου αξίζει πολλά
Μίλησες για όλα αυτά που έρχονται.
Για τα δανεικά λεφτά, για τα δανεικά σπίτια, τους δανεικούς έρωτες, τη σαπίλα που θα έρθει. Το αδιέξοδο που θα ακολουθήσει. Με μία σπάνια τρυφερότητα. Με μία χαρμολύπη. Με μία αισιοδοξία. Την αισιοδοξία του υπερήρωα που θα μας σώσει…
Έχει αμάξι, έχει σπίτι,
όλα τα `χει κι όμως πλήττει
και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή.
Ξέρει κόλπα, έχει θέσεις,
μετοχές και καταθέσεις
και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή.
Γι’ αυτό σου λέω μη μου λες εμένα
για όλα αυτά τα μεγαλεία, τα παλάτια, τα λεφτά.
Γι’ αυτό σου λέω εγώ είμαι μια χαρά
να κλαις τον άλλονε λοιπόν το φουκαρά…
Και έγινες ο αγαπημένος όχι μόνο των μεγάλων αλλά και των παιδιών. Και είναι δύσκολη κατάκτηση αυτή. Πολύ.
Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.
Και είδες και τα μέτρα που έρχονται… Όσο κανόνιζες το πιο ωραίο πάρτυ..
Να `ρθει ο Τζην Κέλλυ
Να `ρθει ο Σκοτ Τζόπλιν
και ξαφνικά
να μπουκάρει ο Ζορό… (Τότε εγώ ρώταγα το μπαμπά για όλους όσους δεν ήξερα για να τους καλέσω και εγώ… )
Δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα
δεν μας τρομάζει εμάς πληθωρισμός
δεν μας τρομάξανε τόσα και τόσα
θα μας τρομάξει τώρα ο καπιταλισμός;
Εδώ μας κλείνουν τώρα μέσα από τις δύο
και το δεχτήκαμε στα σιωπηλά
τι κι αν μας βάλουνε στα καύσιμα δελτίο
δεν μας φοβίζουν και το ξέρουνε καλά…
Σε είδα στο Ντο ρε στη Θεσσαλονίκη και ήρθα και σου μίλησα. Σου ζήτησα να παίξεις το «Τζιν, τζιν, τζιν» και το αγαπημένο του μπαμπά το «Θα κάτσω σπίτι» και τα «Θερινά Σινεμά».
«Είσαι το soundtrack των παιδικών μου χρόνων, Λούκυ Λουκ», σου είπα.
Και μου έσφιξες το χέρι και μου χάρισες ένα μεγάλο χαμόγελο…
«Ε δεν είμαι τόσο μεγάλος. Θα τα παίξουμε όλα. Ότι θες μικρή μου». Και εγώ σε έκανα αγκαλιά και μυρίζες αγιόκλημα και γιασεμιά.
Και σε ρώτησα «Λουκιανέ πώς θυμάσαι όλα τα ονόματα στο «Πού βαδίζουμε κύριοι;»
Και γέλασες με το δυνατό σου γέλιο… «Κρατάς μυστικό; Θα είναι το δικό μας… «
Θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι
κι ας με ξεγράψουν τα ρεμάλια απ’ αρχηγό
Γιατί αν βγω θα προκύψει κανά μπλέξιμο
κι ένας Θεός ξέρει που θα κοιμηθώ
και όπως λεν κι οι Ινδιάνοι για το μπλέξιμο
εννιά φορές στις δέκα είναι για κακό…
Γι’ αυτό θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι
και δε σκοπεύω από δω να κουνηθώ
Θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι
θα βάλω βίντεο και θ’ αποβλακωθώ…
Είδες τους ψεύτικους έρωτες, τα βολέματα, τα παντρέματα, τις μαντάμ. Τους αγωνιστές που έγιναν μικροαστοί. Τα όνειρα που στένεψαν. Τους ορίζοντες που έκλεισαν.
Τα είδες. Τα καυτηρίασες. Τα έκανες τραγούδια. Τα έκανες ύμνους. Τα έκανες το soundtrack της νιότης μας.
Μα συ παντρεύτηκες, νοικοκυρεύτηκες
με λίγα λόγια, έγινες μαντάμ
Μα συ παντρεύτηκες, νοικοκυρεύτηκες
τώρα βολεύτηκες και κάνει μπαμ
Εσύ ο ψηλόλιγνος μόνος, ροκ και country καουμπόι. Ο άνθρωπος που «φτιάχνει τραγούδια πιο γρήγορα από τη σκιά του». Θα έχεις πάντα τη Ντόλυ, το Ραντανπλαν και όλη την παλιοπαρέα και το πάρτυ στη Βουλιαγμένη.
Είσαι ο κουλ κολλητός που ήθελαν να έχουν οι άντρες, ο ωραίος τρυφερός τύπος που αγαπούσαν οι γυναίκες και ο Λούκυ Λουκ των παιδιών.
Είσαι ο τύπος που μπορεί να περνάει από το «κορίτσι μου» στη «μαντάμ» και από το «αγιόκλημα και γιασεμιά» στο «ίσως να την πήδηξα και εγώ» , με τη φυσικότητα που περνάει ένας πιανίστας από τη μια κλίμακα στην άλλη.
Όλοι μου οι φίλοι παντρευτήκανε
Γίνανε ρεζίλι, γι’ αυτό κρυφτήκανε
Πιάσαν μια δουλίτσα κι όλοι τους κρατούν κλειδιά
Απόκτησαν κοιλίτσα κι από `να δυο παιδιά
Γιόχο, χόχο, χόχο…
Κι όλα τα κορίτσια που’ χα γκόμενες
τώρα είν’ όλο βίτσια και πίνουν μόνο νες
Κι αν δεν κάνω λάθος, έχουν όλες ΙΧ
Θέλουνε και σκάφος και πάνε κι εξοχή..
Και όταν πήρα τον Αρθούρο είχα τα «Μικροαστικά» και τη «Χαμηλή Πτήση» πάντα έτοιμα για όλες τις πτήσεις. Σε ακούγαμε πάντα με τις «μικρές» στο αμάξι… (σε αγαπάει ακόμα περισσότερο η νέα γενιά…)
Και ακόμα και το φευγιό, το χτικιό του θανάτου, εσύ το ξόρκισες.
Aν ποτέ πεθάνω αν λέμε, αν
κάψτε ένα πιάνο κι ένα μπουφάν.
Θα `χει ποτά για όλους πιειτε ένα τζιν
δύο βότκες και
Δε θέλω μαύρα μόρτες
θέλω μπλου-τζιν
ΥΓ. Και βρωμάει σαπίλα παντού τριγύρω Λούκυ Λουκ. Να ρίχνεις κανένα βλέφαρο σε εμάς εδώ κάτω.
Καλό ταξίδι και όσο για τους υπόλοιπους «Στη μπάντα να περάσει η παρέα μας»…
Γέμισε ο δρόμος «αγιόκλημα και γιασεμιά»…
Σ΄αγαπώ
Ε
http://www.wearewhatwedo.gr.com/el/2017/02/%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C-%CE%BA%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CE%B7%CE%B4%CF%8C%CE%BD%CE%B7/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου