Στην Υπαπαντή του Κυρίου. Του Μανώλη Βαλσαμίδη

Θάθελα πολύ να είμαι ψηλά στην Υπαπαντή του Βερμίου, να ψάλλω ή ν' ακούσω τις θριαμβικές κατά τον ήχο και το περιεχόμενο καταβασίες της γιορτής. Καιρός παντί πράγματι.
Γι αυτούς που θ' ανεβούν, τους νέους αλλά και τους ταγμένους παλιούς, άνδρες και γυναίκες αφιερώνω την πρώτη ωδή του κανόνα της γιορτής, που έχει όπως παρακάτω.

"Χέρσον ἀβυσσοτόκον πέδον ἥλιος, ἐπεπόλευσε ποτέ, ὡσεὶ τεῖχος γἁρ ἐπάγη. ἐκατέρωθεν ὕδωρ, λαῷ πεζοποντοποροῦντι και θεαρέστως μέλποντι. ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ ἐνδόξως γἁρ δεδόξασται".
Και η μετάφραση:
Κάποτε, οι ακτίνες του ήλιου έφτασαν στα βάθη του βυθού της αβυσσοτόκου θάλασσας. Γιατί σαν τείχος το νερό στεριώθηκε από τις δυο μεριές χάριν του πεζοπόρου λαού, που διάβηκε την ερυθρά θάλασσα θεάρεστα ψάλλοντας ύμνο δοξολογίας: ΑΣΩΜΕΝ ΤΩ ΚΥΡΙΩ (ας υμνήσουμε τον Κύριο) ΕΝΔΟΞΩΣ ΓΑΡ ΔΕΔΟΞΑΣΤΑΙ.