Συγκίνησε τους παρευρισκόμενους στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο επιμνημόσυνος λόγος του νεαρού μου φίλου Νίκου Βαρβέρη, στα πλαίσια των εκδηλώσεων μνήμης της Ευξείνου Λέσχης Ποντίων Νάουσας, για την επέτειο της ποντιακής γενοκτονίας, σήμερα Σάββατο 21 Μαΐου.. Αξίζει να τον διαβάσουμε όλοι μας με προσοχή και να αντιληφθούμε ότι χάρη στη νέα μας γενιά, υπάρχει ελπίδα σε αυτό τον τόπο.
"Στον τραγικό απολογισμό του 20ού αιώνα, ο ανθρώπινος νους δεν θα μπορέσει ποτέ να χωρέσει τους φρικτούς θανάτους που δεν προκλήθηκαν από πολέμους, αλλά επειδή κάποιος επέλεξε κάποιον άλλον ως εχθρό του, μόνο και μόνο επειδή ήταν διαφορετικός, σκεφτόταν διαφορετικά ή είχε διαφορετική πίστη.
Ο 20ος αιώνας εφηύρε τα "στρατόπεδα συγκέντρωσης", την "τελική λύση", την "εθνοκάθαρση" και
-πιο πρόσφατα- αυτόν τον όρο - κορωνίδα του κυνισμού που περιγράφει τους αμάχους-θύματα του πολέμου ως "υπολογίσιμες ή παράπλευρες απώλειες". Αυτός ο αιώνας, λοιπόν, μας κληροδότησε και τον όρο "γενοκτονία" για να δικαιολογήσει τους χαρακτηρισμούς που του απέδωσαν οι διανοούμενοι.
Σύμφωνα δε με το διεθνές δίκαιο η γενοκτονία συνιστά το βαρύτερο έγκλημα, κατά του ανθρωπίνου γένους και γι’ αυτό το λόγο, δεν τυγχάνει παραγραφής εν ουδεμία περιπτώσει. Μάλιστα το εν λόγο απετέλεσε τον δικαιολογητικό λόγο της επιβολής των ιδιαιτέρων σκληρών ποινών στους εγκληματίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατά την δίκη της Νυρεμβέργης.
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα σε αυτόν τον ιερό χώρο, για να τιμήσουμε την μνήμη των δεκάδων χιλιάδων συμπατριωτών μας που χάθηκαν στα ιερά χώματα του Πόντου και της Μικράς Ασίας, θύματα ενός οργανωμένου σχεδίου με θεωρητικό υπόβαθρο τα σοβινιστικά εθνικιστικά κηρύγματα των Νεοτούρκων.
Για πολλά χρόνια ανεχτήκαμε τη σιωπή, τη λήθη, την υποβάθμιση και συγκάλυψη των γεγονότων, των αδικημάτων, των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν σε βάρος ενός πλούσιου σε ιστορία, πολιτισμό και θρησκεία κομματιού της Ρωμιοσύνης, του Ποντιακού Ελληνισμού.
Στις 24 Φεβρουαρίου του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ανακήρυξε με ομόφωνη απόφασή της την 19η Μαΐου ως “Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο”, Η αναγνώριση αυτή, παρά την πολυετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με το παρελθόν του μέσω μιας διαδικασίας συλλογικής μνήμης.
Η επιλογή της συγκεκριμένης μέρας από τους Ποντίους ως ημέρας μνήμης έχει συμβολικό χαρακτήρα. Πρόκειται ακριβώς για την ημέρα που πριν από 82 χρόνια ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα και ήρθε σε συνεννόηση με τις ένοπλες συμμορίες της περιοχής. Ένα όργιο βίας και αυθαιρεσίας ξέσπασε τότε και νέα δεινά ήρθαν να προστεθούν στις μέχρι τότε δοκιμασίες του χειμαζόμενου Ποντιακού Ελληνισμού.
Κάθε λαός έχει δικαίωμα να απαιτεί με επιμονή την επίσημη αναγνώριση των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχθηκαν εις βάρος του. Η απαίτηση αυτή εκ μέρους τον Ποντίων γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική, εφόσον το Τουρκικό κράτος εξακολουθεί να αρνείται τις ευθύνες για το έγκλημα που διέπραξε εις βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού.
Μια τέτοιου είδους αναγνώριση θα καταστήσει διάχυτη την πεποίθηση στους λαούς της οικουμένης, πως η διεθνής κοινότητα δεν αδρανεί, δεν κωλυσιεργεί, δεν μεροληπτεί, δεν ποδηγετείται από διακρατικά συμφέροντα, αλλά μάχεται για την εδραίωση του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπιστικών αξιών. Συνεπώς και οι λαοί παραδειγματιζόμενοι και αποβλέποντας στην ύπαρξη ισχυρής διεθνούς νομικής προστασίας, θα αγωνιστούν και αυτοί με την σειρά τους στο μέτρο των δυνάμεών τους για την εξάλειψη του φαινομένου.
Επιπλέον η διεθνής συναίνεση για την αναγνώριση της Ποντιακής γενοκτονίας θα οδηγήσει, στην καταχώρηση του όρου στα ιστορικά εγχειρίδια παγκοσμίως. Έτσι ο μελετητής της ιστορίας και ιδιαίτερα τα νέα παιδιά, οι μελλοντικοί κάτοικοι της γής, αντικρίζοντας εκείνα τα κτηνώδη γεγονότα, εκείνες τις θλιβερές σελίδες, εκείνα τα μελανά σημεία της ανθρώπινης ιστορίας και συναρτώντας τα με τον όρο γενοκτονία θα αηδιάσουν, θα αγανακτήσουν, θα αφυπνιστούν. Τότε και το αίμα των τότε αδίκως σφαγιασθέντων Ποντίων θα βρεί δικαίωση. Και η δικαίωση δεν θα εντοπίζεται στην εκδίκηση, αλλά στην οικουμενική δράση, στην παγκόσμια συναίνεση για την εξάλειψη των γενοκτονιών και για την διεθνή έμπρακτη αναγνώριση και εδραίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ως αξιών οικουμενικών και πανανθρώπινων.
Σήμερα φίλες και φίλοι, σε συνθήκες ειρήνης, θα πρέπει να τηρούμε άσβεστη την μνήμη των προγόνων μας, να φανούμε αντάξιοί τους, να είμαστε περήφανοι, γιατί με τη θυσία τους παραμένουμε Έλληνες.
Η Αγία Τριάδα και η Παναγία Σουμελά, η Παναγιά μας ας αναπαύσει τις ψυχές τους και ας φωτίσει τον δρόμο μας.
Αιωνία τους η μνήμη.
Νικόλαος Κωνσταντίνου Βαρβέρης"
"Στον τραγικό απολογισμό του 20ού αιώνα, ο ανθρώπινος νους δεν θα μπορέσει ποτέ να χωρέσει τους φρικτούς θανάτους που δεν προκλήθηκαν από πολέμους, αλλά επειδή κάποιος επέλεξε κάποιον άλλον ως εχθρό του, μόνο και μόνο επειδή ήταν διαφορετικός, σκεφτόταν διαφορετικά ή είχε διαφορετική πίστη.
Ο 20ος αιώνας εφηύρε τα "στρατόπεδα συγκέντρωσης", την "τελική λύση", την "εθνοκάθαρση" και
-πιο πρόσφατα- αυτόν τον όρο - κορωνίδα του κυνισμού που περιγράφει τους αμάχους-θύματα του πολέμου ως "υπολογίσιμες ή παράπλευρες απώλειες". Αυτός ο αιώνας, λοιπόν, μας κληροδότησε και τον όρο "γενοκτονία" για να δικαιολογήσει τους χαρακτηρισμούς που του απέδωσαν οι διανοούμενοι.
Σύμφωνα δε με το διεθνές δίκαιο η γενοκτονία συνιστά το βαρύτερο έγκλημα, κατά του ανθρωπίνου γένους και γι’ αυτό το λόγο, δεν τυγχάνει παραγραφής εν ουδεμία περιπτώσει. Μάλιστα το εν λόγο απετέλεσε τον δικαιολογητικό λόγο της επιβολής των ιδιαιτέρων σκληρών ποινών στους εγκληματίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατά την δίκη της Νυρεμβέργης.
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα σε αυτόν τον ιερό χώρο, για να τιμήσουμε την μνήμη των δεκάδων χιλιάδων συμπατριωτών μας που χάθηκαν στα ιερά χώματα του Πόντου και της Μικράς Ασίας, θύματα ενός οργανωμένου σχεδίου με θεωρητικό υπόβαθρο τα σοβινιστικά εθνικιστικά κηρύγματα των Νεοτούρκων.
Για πολλά χρόνια ανεχτήκαμε τη σιωπή, τη λήθη, την υποβάθμιση και συγκάλυψη των γεγονότων, των αδικημάτων, των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν σε βάρος ενός πλούσιου σε ιστορία, πολιτισμό και θρησκεία κομματιού της Ρωμιοσύνης, του Ποντιακού Ελληνισμού.
Στις 24 Φεβρουαρίου του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ανακήρυξε με ομόφωνη απόφασή της την 19η Μαΐου ως “Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο”, Η αναγνώριση αυτή, παρά την πολυετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με το παρελθόν του μέσω μιας διαδικασίας συλλογικής μνήμης.
Η επιλογή της συγκεκριμένης μέρας από τους Ποντίους ως ημέρας μνήμης έχει συμβολικό χαρακτήρα. Πρόκειται ακριβώς για την ημέρα που πριν από 82 χρόνια ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα και ήρθε σε συνεννόηση με τις ένοπλες συμμορίες της περιοχής. Ένα όργιο βίας και αυθαιρεσίας ξέσπασε τότε και νέα δεινά ήρθαν να προστεθούν στις μέχρι τότε δοκιμασίες του χειμαζόμενου Ποντιακού Ελληνισμού.
Κάθε λαός έχει δικαίωμα να απαιτεί με επιμονή την επίσημη αναγνώριση των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχθηκαν εις βάρος του. Η απαίτηση αυτή εκ μέρους τον Ποντίων γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική, εφόσον το Τουρκικό κράτος εξακολουθεί να αρνείται τις ευθύνες για το έγκλημα που διέπραξε εις βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού.
Μια τέτοιου είδους αναγνώριση θα καταστήσει διάχυτη την πεποίθηση στους λαούς της οικουμένης, πως η διεθνής κοινότητα δεν αδρανεί, δεν κωλυσιεργεί, δεν μεροληπτεί, δεν ποδηγετείται από διακρατικά συμφέροντα, αλλά μάχεται για την εδραίωση του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπιστικών αξιών. Συνεπώς και οι λαοί παραδειγματιζόμενοι και αποβλέποντας στην ύπαρξη ισχυρής διεθνούς νομικής προστασίας, θα αγωνιστούν και αυτοί με την σειρά τους στο μέτρο των δυνάμεών τους για την εξάλειψη του φαινομένου.
Επιπλέον η διεθνής συναίνεση για την αναγνώριση της Ποντιακής γενοκτονίας θα οδηγήσει, στην καταχώρηση του όρου στα ιστορικά εγχειρίδια παγκοσμίως. Έτσι ο μελετητής της ιστορίας και ιδιαίτερα τα νέα παιδιά, οι μελλοντικοί κάτοικοι της γής, αντικρίζοντας εκείνα τα κτηνώδη γεγονότα, εκείνες τις θλιβερές σελίδες, εκείνα τα μελανά σημεία της ανθρώπινης ιστορίας και συναρτώντας τα με τον όρο γενοκτονία θα αηδιάσουν, θα αγανακτήσουν, θα αφυπνιστούν. Τότε και το αίμα των τότε αδίκως σφαγιασθέντων Ποντίων θα βρεί δικαίωση. Και η δικαίωση δεν θα εντοπίζεται στην εκδίκηση, αλλά στην οικουμενική δράση, στην παγκόσμια συναίνεση για την εξάλειψη των γενοκτονιών και για την διεθνή έμπρακτη αναγνώριση και εδραίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ως αξιών οικουμενικών και πανανθρώπινων.
Σήμερα φίλες και φίλοι, σε συνθήκες ειρήνης, θα πρέπει να τηρούμε άσβεστη την μνήμη των προγόνων μας, να φανούμε αντάξιοί τους, να είμαστε περήφανοι, γιατί με τη θυσία τους παραμένουμε Έλληνες.
Η Αγία Τριάδα και η Παναγία Σουμελά, η Παναγιά μας ας αναπαύσει τις ψυχές τους και ας φωτίσει τον δρόμο μας.
Αιωνία τους η μνήμη.
Νικόλαος Κωνσταντίνου Βαρβέρης"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου