H Πανήγυρις των Αγίων αυτάδελφων παρθενομάρτυρων Αγάπης,Ειρήνης και Χιονίας στον Άγιο Δημήτριο Αρκοχωρίου

Tο Σάββατο 16 Απριλίου ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα, επί τη μνήμη των αγίων αυταδέλφων παρθενομαρτύρων Αγάπης, ΕΙρήνης και Χιονίας, ιερό Ναό αγίου Δημητρίου στο Αρκοχώρι Νάουσας.

Στο τέλος της θείας Λειτουργίας ο σεβασμιώτατος τίμησε
ευεργέτες της ενορίας που πρόσφατα ανακαινίστηκε με τη μέριμνα του πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου π. Στυλιανού Μακρή. Ακολούθησε επίσκεψη και σε άλλες εκκλησίες του γραφικού αυτού ορεινού χωριού.

Η ομιλία του σεβασμιωτάτου.

«Παρθενίας ἔσοπτρα … νοερῶς ἠστράψατε … τήν Ἐκκλησίαν ἀγλαΐζουσαι, νύκτα δέ τῶν νο­ση­μά­­των ἀπελαύνουσαι», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα πρός τιμήν τῶν τριῶν ἁγίων μαρτύρων Ἀγά­πης, Εἰρήνης καί Χιονίας, πού τιμᾶ σήμερα καί τῶν ὁποίων τή μνήμη πανηγυρίζει ἰδιαιτέρως ἡ ἐνορία σας.

Καί ὅσα ψάλλει πρός τιμήν τους ὁ ἱερός ὑμνογράφος δέν εἶναι ὑπερβολές οὔτε ρητορικά σχή­ματα. Εἶναι ἡ ἀλήθεια καί ἡ πί­στη τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι ἡ πραγμα­τι­κότητα τήν ὁποία ζοῦμε καθημερι­νά καί βιώνουμε μέσα στήν Ἐκ­κλησία, ἡ ζωή τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ζωή τῶν ἁγίων της.

Γιατί τί ἦταν, ἀδελφοί μου, οἱ τρεῖς ἑορταζόμενες ἁγίες; Τρεῖς νεα­ρές κοπέλες ἦταν, πού ξε­χώ­ρι­ζαν ὅμως ἀπό τίς συνομί­ληκές τους, γιατί αὐτές πίστευαν στόν Χριστό. Καί πίστευαν στόν Χριστό σημαίνει ὅτι ζοῦσαν καί σύμφωνα μέ τό εὐαγ­γέ­λιο καί τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Διότι ἐκείνη τήν ἐπο­χή, τήν ἐποχή τῶν διωγμῶν, δέν ἦταν οἱ ἄνθρω­ποι χριστιανοί, ἐπει­δή ἔτυχε νά βαπτισθοῦν χριστιανοί. Ἦταν χρι­στια­νοί, γιατί εἶχαν ἐπιλέξει νά πι­στεύουν στόν Χριστό, γνωρίζο­ντας τίς δυσκο­λίες καί τούς κινδύ­νους, γνωρί­ζοντας ὅτι παραβίαζαν τίς ἐντολές τοῦ αὐτοκράτορα καί τούς νόμους τοῦ κράτους καί κιν­δύνευαν νά συλληφθοῦν καί νά ὁδηγηθοῦν στό μαρτύριο.

Καί ὅμως αὐτές οἱ τρεῖς νεαρές ὑπάρξεις εἶχαν ἐπιλέξει τόν Χρι­στό. Εἶχαν διαλέξει νά εἶναι μαζί του καί νά ζοῦν ὅπως Ἐκεῖνος ἤ­θε­­­λε, ἀδιαφορώντας γιά τίς αὐ­στη­ρές ἀπαγορεύσεις τῶν νόμων. Καί αὐτή τους ἡ ἐπιλογή τίς ἔκανε νά ξεχωρίζουν καί νά διακρίνο­νται ἀνάμεσα στίς συνομίληκες τους. Τίς ἔκανε νά ξεχωρίζουν, γιατί ἡ ζωή τους ἦταν ἁπλή καί κα­θαρή· γιατί ἡ ἀναστροφή τους δέν εἶχε καμία σχέση μέ τήν ἁ­μαρτία καί τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας, μέ τίς διασκεδάσεις καί τίς κο­σμι­κές ἀπολαύσεις πού ἔτερπαν τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τους.

Καί στήν καθαρή τους ψυχή ἔλα­μ­πε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἦταν «παρθενίας ἔσοπτρα, ὅπως γράφει ὁ ἱερός ὑμνογράφος». Ἦταν σάν τόν καθρέφτη πού ἀντανακλᾶ τό φῶς καί τό μεταδίδει σέ ὅλο τό πε­ριβάλλον. Ἔτσι ἔλαμπαν καί αὐ­τές, ὅπως ζητᾶ ὁ Χριστός ἀπό τούς μαθητές του «οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώ­πων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔρ­γα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Καί δέν ἔλαμπαν μόνο τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά δόξασαν καί τόν Θεό, διότι ὅταν τίς συνέλαβαν ὡς χριστιανές, ἡ Ἀγάπη, ἡ Εἰρήνη καί ἡ Χιονία δέν ἀρνήθηκαν τήν πί­στη τους. Ὁμολόγησαν μέ θάρ­ρος τό ὄνομά του, ἀρνήθηκαν ὅλες τίς προσφορές καί τίς ὑποσχέσεις τοῦ ἡγεμόνος καί ὑπέμειναν μέ καρ­τερία τά βασανιστήρια καί τόν μαρτυρικό θάνατο. Καί ἐνῶ θά πε­ρίμενε κανείς μέ τόν θάνατό τους νά σβύσει τό φῶς τους, τό φῶς αὐ­τό δυνάμωσε περισσότερο καί ἔγι­νε φῶς πού φωτίζει τήν Ἐκ­κλη­σία, ὅπως ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνο­γράφος. Διότι, ἀδελφοί μου, τό φῶς πού ἀκτινοβολοῦσαν οἱ τρεῖς ἁγίες δέν ἦταν φῶς ἀν­θρώ­πινο καί ἐγκό­σμιο πού ἐξαντλεῖται καί σβύνει μέ τόν θάνατο. Ἦταν τό φῶς τῆς πί­στεως καί τῆς ἀγά­πης στόν Χρι­στό, ἦταν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ πού ὄχι μόνο δέν σβύ­νει ἀλλά ἐνισχύ­εται μέ τό μαρ­τύριο καί παραμένει γιά νά φωτίζει τήν Ἐκκλησία καί τόν κόσμο, καί νά ἐκ­διώ­κει «τή νύ­κτα τῶν νοσημά­των» κατά τόν ἱερό ὑμνογράφο.

Καί εἶναι ἀλήθεια αὐτό, ὄχι μόνο γιατί τά ἱερά λείψανα τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποτελοῦν πη­γή ἀκένωτη τῆς θείας χάριτος καί θαυματουργοῦν, θεραπεύοντας τούς ἀνθρώπους πού προστρέχουν σ᾽ αὐτά καί ἐπικαλοῦνται τίς πρε­σβεῖ­ες τους ἀπό τά σωματικά καί ψυχικά νοσήματα καί ἀσθενήματα, ἀλλά καί γιατί μέ τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τους φωτίζουν, ἀδελφοί μου, καί τή δική μας ζωή.

Ζοῦμε σέ ἕνα κόσμο πού παρότι εἶναι κατ᾽ ὄνομα χριστιανικός, δέν δια­φέρει πολύ ἀπό τόν εἰδωλολα­τρι­κό κόσμο στόν ὁποῖο ζοῦσαν οἱ τρεῖς ἑορταζόμενες μάρτυρες. Καί ὅπως ἐκεῖνες ἔμειναν σταθερές στήν πίστη τους, ἔμειναν σταθερές στήν ἀγάπη τους στόν Χριστό, χω­ρίς νά ἐπηρεασθοῦν καί χωρίς νά κλονισθοῦν ἀπό ὅσα συνέ­βαι­ναν γύρω τους, ἔτσι καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, μποροῦμε καί πρέπει νά μεί­νουμε σταθεροί στήν πίστη μας καί τήν ἀγάπη μας στόν Χρι­στό. Νά μήν ἐπηρεαζόμαστε ἀπό τήν προσπάθεια πού γίνεται συνει­δητά ἤ ἀσυνείδητα νά ἀλ­λοι­ωθεῖ ἡ πί­στη μέ τό πρόσχημα τοῦ «ἐκ­συγ­χρο­νισμοῦ» τῆς κοινω­νίας καί τοῦ κόσμου μέσα στόν ὁποῖο ζοῦμε. Γιά τήν Ἐκκλησία καί γιά ὅσους πι­στεύουν πραγμα­τικά ὁ «Ἰησοῦς» εἶναι «χθές καί σή­μερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶ­νας» καί δέν ἔχει ἀνάγκη ἐκ­συγ­χρονισμοῦ καί προ­σαρ­μογῆς.

Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς ἄς παραμέ­νου­με ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι στήν πίστη, ὅπως οἱ ἑορταζόμενες ἁγίες Ἀγάπη, Εἰρήνη καί Χιονία, καί ἄς ὁμολογοῦμε μέ τή ζωή μας τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, γιά νά ἔχουμε τή χάρη του καί τό φῶς του στή ζωή μας.