Αδίαντο το μαλλόχορτο, για την τριχόπτωση. Γράφει ο δασολόγος Τάσος Τασιώνας

Το βοτάνι αυτό εξαφανίζει την πιτυρίδα και τονώνει το τριχωτό της κεφαλής.  Χρησιμοποιείται εδώ και χιλιετίες σ’ ολόκληρο τον κόσμο για την πιτυρίαση, αλωπεκίαση, τις εμμηνορροϊκές δυσκολίες, τον βήχα, τη χολολιθίαση στις πρόσφατες έρευνες έδειξαν και τις αντιδιαβητικές ιδιότητες του φυτού και την καρδιαγγειακή τόνωση.
Είδος της ελληνικής χλωρίδας το φυτό αυτό έχει μήκος έως 40 εκατοστά και φύλλα πολύ μικρά
και γυαλιστερά που φύονται σε ένα μακρύ λείο μελανό μίσχο.  Ποώδης πτέρη που καλλιεργείται στις γλάστρες ως καλλωπιστικό για το ωραίο φύλλωμά του.  Η ρίζα του είναι μαύρη και τριχωτή και φυτρώνει στα στόμια πηγαδιών κοντά σε βρύσες, στα τείχη ερειπίων και στις πηγές.  Οι φαρμακευτικές του ιδιότητες βρίσκονται στα φύλλα τα οποία συλλέγουμε κατά τον Ιούλιο – Αύγουστο.  Είναι γνωστό και με τα ονόματα πολυτρίχι, περικλοκάδι, σκροπίδι, ψαλιδόχορτο.  Το συνάντησα στις πηγές του Αγίου Νικολάου και στα Ισβόρια.
Το α-δίαντος είναι ελληνική λέξη σημαίνει μη υγρανθείς αφού το φυτό δεν μουσκεύεται στο νερό.  Η λατινική ονομασία capillus – veneris σημαίνει κόρη της Αφροδίτης και αναφέρεται στη θεά του έρωτα που αναδύθηκε από τα κύματα με στεγνά μαλλιά.
Είναι ένα γλυκόπικρο χόρτο που περιέχει γαλλικό οξύ, άζωτο, αιθέρια έλαια, βλεννώδεις ουσίες, τριτερπενια φλαβονοειδή, τανίνη, προπανοειδή, καρετονοειδή.  Παρ’ όλα τα πλούσια συστατικά του δεν έχουν γίνει πολλές έρευνες για τη δράση του.  Πριν χρόνια επιστήμονες κατέγραψαν τις αντιμικροβιακές ιδιότητες του αδίαντου, γιατί δρα ενάντια στο σταφυλόκοκκο, Ecoli, ψευδομονάδες, candiola, και ενάντια στον ιό που προκαλεί στοματίτιδα και μειώνει τη γλυκόζη του αίματος.
Οι αρχαίοι βοτανοθεραπευτές Διοσκουρίδης και Πλίνιος, μάλωναν για τις χρήσεις του φυτού, ενώ ο Ιπποκράτης κατά τον Πλίνιο συστήνει στις γυναίκες που πέφτουν τα μαλλιά να τρίψουν το κεφάλι τους με ραπανάκια που μαζί με το λεμόνι και τα φύλλα καρυδιάς αναφέρονται σαν βότανα για την αναζωογόνηση της τριχοφυΐας.  Προαιώνια λοιπόν αλλά και παγκόσμια η χρήση του φυτού.  Στην Ινδία το χρησιμοποιούσαν για τον διαβήτη και το κρυολόγημα.  Στη Βραζιλία για την αλωπεκία και το βήχα.  Στις Άνδεις του Περού οι Μάγια έβραζαν τις ρίζες για τις πέτρες της χολής.  Οι Περουβιανοί το είχαν για διουρητικό και βήχα.  Οι Γάλλοι για το ανώτερο αναπνευστικό αλλά περισσότερο σαν σιρόπι σε διάφορα ποτά.  Το φυτό είναι ασφαλέστερο στην αποξηραμένη μορφή του διότι καταστρέφεται το ένζυμο που δεσμεύει τη βιταμίνη Β του οργανισμού.  Στα φαρμακεία  πωλείται το adiantum Cabillus με την ονομασία ανδίαντον το τρίλοβον.
Αφού δοκίμασα διάφορα ακριβά φάρμακα και σαμπουάν για την τριχόπτωση που διαφημίζουν και πωλούν αφειδώς στο διαδίκτυο και την τηλεόραση με αμφίβολα έως μέτρια αποτελέσματα, κατέληξα να χρησιμοποιώ τον πολυτρίχη αδίαντο ως εξής: Βράζω σ’ ένα μπρίκι νερό, μόλις αρχίζει να κοχλάζει βάζω ένα κουτάλι ξεραμένα φύλλα του βοτάνου και βγάζω από τη φωτιά, σκεπάζω για 15 λεπτά μ’ ένα πιατάκι το σουρώνω και τοποθετώ το υγρό σε μπουκαλάκι σπρέι.  Ψεκάζω κάθε βράδυ 5-10 φορές το τριχωτό της κεφαλής για 15 ημέρες, ύστερα ψεκάζω μόνο έπειτα από κάθε λούσιμο με συνηθισμένο σαμπουάν και άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα άστα να ανεμίζουνε στην τρελή νοτιά, όπως λέει το διαχρονικό αυτό τραγούδι.