O Γιάννης Καϊλάρης για το ζήτημα του κοιμητηρίου του Γιαννακοχωρίου

Προχτές ήλθε και με βρήκε ένας νεοπρόσφυγας, απ’ αυτούς που έφερε το ελληνικό κράτος με την επιχείρηση «Χρυσόμαλλο Δέρας». Τρόμαξα όταν τον είδα. Ούτε στην κηδεία της μάνας του δεν ήταν έτσι. « Ναι παι, Κώστη, ντε έπαθες;», η φυσιολογική αντίδρασή μου. «Έχομε τρανόν πρόβλημα! Να έπαρ’ και δέβασον», μου ενεχείρησε ένα δισέλιδο, τίτλος του: «Φορείς και κάτοικοι του Γιαννακοχωρίου καλούν το
Δήμαρχο να δώσει λύση στο ζήτημα της ταφής στο τοπικό κοιμητήριο μη κατοίκων». Το διάβασα και τον κοίταξα διερευνητικά … «Εγώ είμαι ο γιος της Αθήνας», έμεινα ενεός. Τι βαθύς νόστος να δίνουν ονόματα στα παιδιά τους όπως Αθήνα, Ελλάδα και παρόμοια.
Παρακολουθώντας την πορεία τους με την άφιξή τους, απ’ το 1993, μου έμεινε η εντύπωση πως η κοινότητα του Γιαννακοχωρίου ήταν απ’ τις ελάχιστες οργανωμένες κοινότητες που τους συμπαραστάθηκε πραγματικά. Τους προσέφερε οικόπεδα, αν δεν κάνω λάθος περί τα σαράντα (40 Χ 500τμ =20000 τμ, 20 στρέμματα), και κάποιοι εγκαταστάθηκαν εκεί.  Τώρα τι έγινε και άλλαξαν τα πράματα και τους αρνούνται λίγα τετραγωνικά μέτρα;  Κόβουν λένε πεύκα για να επεκταθεί το νεκροταφείο.
Ύστερα αναρωτήθηκα γιατί επιθυμούν και επιμένουν οι άνθρωποι αυτοί να θέλουν να εναποθέτουν τα σκηνώματα των δικών τους εκεί. Η απάντηση βρίσκεται σε δυο λέξεις: προσφυγιά και «τεμέτερον». Οι άνθρωποι αυτοί άφησαν ταφία στο Πόντο, στη Γεωργία, στις στέπες του Καζακστάν θέλουν να γείρουν σε ένα τόπο θαλπωρής δίπλα στους «τεμέτερον», λέξη που εκφράζει την ύψιστη κοινωνική συνοχή.  Άραγε γιατί οι πρόσφυγες του Γιαννακοχωρίου δεν εναποθέτουν τα σκηνώματα των δικών τους στο άλλο νεκροταφείο; Θα τους το απαγορεύσουν; Τους θέλουν δίπλα στους δικούς τους. Ποιος πηγαίνει στο νεκροταφείο και ανάβει μόνο ένα κερί;
Η ενσυναίσθηση που έδειξαν οι Γιαννακοχωρίτες δεν μπορεί να αναιρεθεί από μια κακή στιγμή. Ας ορίσουν πέντε- δέκα τετραγωνικά μέτρα να μπορούν οι άνθρωποι να προσκυνούν τους δικούς τους.
                                           Δρ Καϊλάρης Γιάννης