Ιστορίες φρίκης. Ένα επίκαιρο, όσο ποτέ, απόσπασμα από την "Αναφορά" του Δημήτρη Βλάχου

Η Ελλάδα έμπαινε τότε στην μεγάλη της νύχτα. Τις μεγάλες στιγμές της αντίστασης, τότε που όλα ή σχεδόν όλα, ήταν αγνά κ αι ξεκάθαρα, διαδέχονταν το σκοτάδι του εμφυλίου.Όπου όλα ήταν μπερδεμένα. Οι λίγες φωνές των ιδεολόγων χάθηκαν μέσα σε αλαλαγμούς των κάθε μορφής καιροσκόπων, των κάθε μορφής κοινωνικά απόβλητων, των ανοήτων των καθαρμάτων. 
Απ΄την άλλη μεριά το κράτος είχε περιέλθει στα χέρια των δοσιλόγων και των συνεργατών. Των ανθρώπων που ζητούσαν το αίμα των αγωνιστών. Το σκηνικό ήταν αριστοτεχνικά στημένο. Και η μεγάλη σφαγή άρχιζε".

Δημήτρης Βλάχος, "Η Αναφορά μου". Ιστορία φρίκης, σελ. 26.

Ίσως ότι πιο επίκαιρο ως διδαχή από τον αλησμόνητο δήμαρχο της Νάουσας, ο οποίος περιγράφει τις φρικαλεότητες του εμφυλίου πολέμου. Η ιστορία της εκατόμβης των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών από αδελφικό χέρι, φαίνεται να έχει ξεχαστεί στην ιστορική μνήμη της νεοελληνικής πραγματικότητας, η οποία σέρνεται έρμαιο, μετά την κραιπάλη των ψευδαισθήσεων των παχέων εκσυγχρονιστικών αγελάδων, σε αυτήν της απόγνωσης και της εξαθλίωσης, που γεννά βία. Βία
ακροδεξιά, βία ακροαριστερή.
Τι διαφορά έχει το κάθαρμα που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα, από τον άθλιο δολοφόνο του Γιώργου Φουντούλη και του Μάνου Καπελώνη;
Σε τι διαφέρει η ναζιστική ιδεολογία των ταγμάτων ασφαλείας της Κατοχής, από την ακροαριστερή των ανοήτων, των κοινωνικά απόβλητων και των καθαρμάτων του εμφυλίου, όπως σοφά την περιγράφει ένας άνθρωπος που υπέφερε για την αριστερή του ιδεολογία, όπως ο Δημήτρης Βλάχος;
 Ενότητα και Ομόνοια χρειάζεται ο τόπος, το γένος.
Με την απόλυτη κάθαρση φυσικά ενός δουλικού προς τα ξένα συμφέροντα της νέας Ιεράς Συμμαχίας κατεστημένου.
Νέους Κολοκοτρώνηδες, νέους Πλαστήρες χρειάζεται ο τόπος. Και προπάντων πίστη στα Ιερά και τα Όσια της φυλής μας, στον Τριαδικό Θεό που τόσο λησμονήσαμε, ανάγοντας τις αφύσικες πομπές και διαστροφές του κόσμου, στο προοδευτικό ιδεατό!