Το κουρείο του Γιώτη Κοσμίδη και ο Χρηστάκος. Παιδικές αναμνήσεις και νοσταλγίες

Μετά από καιρό στα μεγαλεία των sites είπα να καταπιαστώ και πάλι για λίγο με την πρώτη μου διαδικτυακή αγάπη, τα Έπεα Πτερόεντα. Πάνε πάνω από 4 χρόνια που ξεκίνησε τούτο το ιστολόγιο και θαρρώ πως ήρθε καιρός να ξανασμίξουμε με όλους εσάς που τόσο το αγαπήσατε και συνεχίζετε να μας παρακολουθείτε στο laos-epea.gr. 

Για να τα λέμε που και που και από εδώ μεριά. Ποιο απλά και απέριττα. 

Να θυμηθούμε τα παλιά, να νοσταλγήσουμε όσους και όσα μας σημάδεψαν και πέρασαν πλέον στο παρελθόν.

Η μνήμη που πολλές φορές γύρναγε στα παιδικά μου χρόνια. Τότε που το κούρεμα για την πιτσιρικαρία δεν περιλάμβανε ούτε ζελέ, ούτε λακ, ούτε ..."εκτροπές" από την αυστηρότητα των 70s.

Λουξ, γλόμπος και μπροστά μια φούντα, παραγγελία στον Γιώτη τον κουρέα της γειτονιάς μας, από τον πατέρα.

Από το 1964 ξεκίνησε το κουρείο ο Παναγιώτης Κοσμίδης, όπως με πληροφόρησαν οι κόρες του Μαρία και Τασούλα.

Έντονες μου έρχονται στιγμές από την χειροκίνητη μηχανή, την περιβόητη "ψηλή" που ήταν ο φόβος και ο τρόμος των σχολικών μας χρόνων.

Κάπου εκεί που είναι σήμερα το φαρμακείο του Παναγιώτου, στην πλατεία του Αγίου Μηνά.

Και μετά στη Ζαφειράκη, στο μαγαζί του Μέσκου, που είναι σήμερα το φαρμακείο της Σοφίας Κατή.

Μαζί του και ο αλησμόνητος και αυτός, Χρήστος Μπιτέρνας. Το ουσιαστικό αφεντικό του κουρείου, που συνέχισε για πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του Γιώτη να υπηρετεί την Μαρία και την Τασούλα στο νέο τους κατάστημα, στην Παναγούλη.

Το μολογώ ότι με φόβιζε κάπου εκεί στα 7 μου χρόνια η μορφή του. Παιδί άλλωστε δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι είχαμε στη Νάουσα έναν επίγειο άγγελο. Μαζί με το άλλο χειρουβίμ, τον Κώστα Μαγγαβέλα, με τα πειράγματα και τις πατινάδες τους, με τον Ριβελίνο, την ναπολιτάνα και την μεγάλη ανδροπαρέα που μαζεύονταν καθημερινά στου Γιώτη για να φρεσκαριστούν, αλλά και για να συζητήσουν για την "στρόγγυλη θεά", την μπάλα και τη Ναουσάρα.

 Σαν χθες σε μια Νάουσα, κάπου εκεί στα μέσα του 1970, η οποία άκμαζε οικονομικά. Ζούσε την κάθε της στιγμή. Με ελπίδα και προσμονή.

Σε μια Νάουσα που γέμιζε η "βόλτα" της κάθε βραδάκι.

Και τώρα λησμονιά, σιωπή και μελαγχολία. Με τις αναμνήσεις να με φλογίζουν πολλά βράδια για την ανέμελη ζωή εκείνης της εποχής, για την λαχτάρα του παιχνιδιού στις αλάνες, που έφερναν τις σουλφαμίδες την μια πίσω από την άλλη στα γδαρμένα γόνατα.

Παναγιώτης Κοσμίδης, Σταύρος Γουργουλιάτος, μπάρμπα Τάσος Καπετανάκης, Φωτανέστης Χοροζίδης ( μας μάγευε με την καλλιτεχνική του παρέμβαση με χρώμα στις ασπρόμαυρες προσωπογραφίες) και τόσες άλλες ψυχές που πλέον αναπαύονται στα δεξιά του Δημιουργού μας.

Μαζί με τον Χρήστο και τον Κώστα που σίγουρα δέονται για όλους εμάς που άφησαν πίσω, λαλώντας ρήματα άρρητα και κατατροπώνοντας πάμπολλους φιλοσόφους που απόστρεψαν στην γη το πρόσωπο τους από τον Θεό και τώρα ντροπιασμένοι περιμένουν την ώρα της Μεγάλης Κρίσης.

Με πρόσωπα φωτεινά ο Χρήστος και ο Κώστας, λάμπουν επιβραβευόμενα από τον Κύριο των Κυρίων για τα δεινά της σαρκικής τους ζωής.

Καλό Σαββατοκύριακο και καλή μας επιστροφή στο eleytheriadhs.blogspot.gr

Y.Γ Ευχαριστώ την Μαρία και την Τασούλα για το φωτογραφικό υλικό που μου παραχώρησαν.