Στο χωνευτήρι των ακρυλικών της "Βέτλανς"! Τόνοι ρεταλιών, ανάκατοι με αναμνήσεις χαρμολύπης

Όταν κατεβαίνεις στα υπόγεια παλιών βιομηχανικών κτιρίων, θαρρείς και ακούς, μυρίζεις, γεύεσαι, ιστορίες, έρωτες, πάθη, μαλώματα, ανάκατα με βαμβάκι και ακρυλικά. Εργατριούλες στη βάρδια 2-10, τέτοιες μέρες ανοιξιάτικες, πριν από πολλά, πολλά χρόνια, να περιμένουν την σειρήνα να σφυρίξει σχόλη για να κάνουν την βόλτα τους στη Μεγάλου Αλεξάνδρου και τη Βενιζέλου. Μαζί με τον Τρύφανη Μαρκοβίτη κατέβηκα σήμερα στα υπόγεια της "Βέτλανς" να δούμε από κοντά την παλιά γεννήτρια. Η έκπληξη που είχα, ανεβαίνοντας στο σκουριασμένο κουβά της τουαλέτας του χώρου τεράστια. Πίσω από τον ξύλινο τείχο, ένα απίστευτο χωνευτήρι ακρυλικών ρεταλιών. Τόνοι ολάκεροι. Σίγουρα ο κάθε πήχης τους έχει και μια ιστορία. Πόνου, αγάπης, ελπίδας, χαράς, λύπης. Οι θύμισες γυρίζουν πίσω. Εκεί στα μέσα του 70 που
πιτσιρικαρία περνούσαμε με τα ποδήλατα από την γέφυρα της Βέτλανς για τους Αγιαθόδωρους. Και ακούγαμε την πολύβουη μηχανή που έστελνε την πρώτη ύλη από την μια πλευρά στο βαφείο. Σα να έρχονται στο νου ξανά τα κλαρκ , τα φορτηγά, η κρυλόρ Βέτλανς-Νάουσα. Γρηγόρης Λαναράς , ο Θεός να τον αναπαύει, διευθυντές, τμηματάρχες, λογιστές, προϊστάμενοι και φυσικά   εργάτες και εργατριούλες. Ντυμένες στην τζιν φόρμα με το σήμα της Βέτλανς στο στήθος. Και τώρα σιωπή απόλυτη. Γεμάτη μούχλα, σε αυτό το χωνευτήρι υλικών και συναισθημάτων. Σιμά στην παλιά γεννήτρια. Σιμά στην παλιά Νάουσα. Που έσφυζε από ζωή, χαρά και δημιουργικότητα. Και τώρα μια απέραντη θλίψη. Χαρμολύπη για την Μεγάλη Βδομάδα που έρχεται. Προσμονή για την Ανάσταση που καρτερούμε. Για τον Θεάνθρωπο μα και για τούτη την πόλη που συλλογάται πλέον μόνο περασμένα μεγαλεία.