Οδυσσέας Ελύτης: «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας»

Hταν γενναίο παιδί.

Με τα θαμπόχρυσα κουμπιά και το πιστόλι του,

με τον αέρα του άντρα στην περπατηξιά,

και με το κράνος του -γιαλιστερό σημάδι

(φτάσανε τόσο εύκολα μες στο μυαλό

που δεν γνώρισε κακό ποτέ του)

με τους στρατιώτες του
ζερβά-δεξιά

και την εκδίκηση της αδικίας μπροστά του.

-Φωτιά στην άνομη, φωτιά!

Με το αίμα πάνω από τα φρύδια

τα βουνά της Αλβανίας βροντήξανε, ύστερα λυώσαν χιόνι να ξεπλύνουν

το κορμί του, σιωπηλό ναυάγιο της αυγής,

και το στώμα του, μικρό πουλί ακελάηδιστο,

και τα χέρια του, ανοιχτές πλατείες της ερημίας.

Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας

-δεν έκλαψαν.

Γιατί να κλάψουν;

Hταν γενναίο παιδί!