Εις μνήμη Άρη Γεωργιάδη. Του ανθρώπου που αφιέρωσε μισό και πλέον αιώνα στα γήπεδα, στα σπορ, στα αθλήματα, στα νιάτα

Η αναφορά με αφορμή το φιλικό μεταξύ των ομάδων μπάσκετ παίδων Ελλάδας και Τουρκίας που δόθηκε την Κυριακή στο Μακροχώρι προς τιμήν του Άρη Γεωργιάδη, ενός εκ του πρωτεργατών του μπάσκετ στην Ελλάδα, που έφυγε από ανάμεσά μας τον περασμένο Δεκέμβριο. Ο Άρης Γεωργιάδης ήταν ο εμψυχωτής και...

ιδρυτής της ΕΚΑΣΚΕΜ συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη του αθλήματος όχι μόνο σε τοπικό αλλά και σε πανελλήνιο επίπεδο, τιμώντας το όλα αυτά τα χρόνια με την παρουσία του σαν εργάτης και αναδεικνύοντας τον καθοριστικό ρόλο του ανιδιοτελούς διοικητικού παράγοντα στο αθλητικό κίνημα και στην κοινωνία γενικότερα.

Το 1950 ίδρυσε την πρώτη ομάδα μπάσκετ στην περιοχή, το Βέρμιο, ενώ το 1966 δημιούργησε την Τοπική Επιτροπή Κεντροδυτικής Μακεδονίας της οποίας ήταν και Πρόεδρος.

Περισσότερο από μισόν αιώνα αφιερώθηκε στα γήπεδα, στα σπορ, στα αθλήματα, στα νιάτα. Με ζέση, με κέφι ανεξάντλητο, με οργανωτικές αρετές, με αυταπάρνηση. Μειλίχιος, προσιτός, ειλικρινής. Μαχητικός εμπνευσμένος, εργατικός, αποκεντρωτικός, ευγενής. Ευσταλής, με τη γραβάτα καλοδεμένη ως δείγμα σεβασμού στον συνομιλητή, σε πρόσεχε στα μάτια ανυπόκριτα, με την καμπαρτίνα διπλωμένη στο αριστερό χέρι με τακτ, ένα φλεγματικό σαβουάρ βιβρ της αλήθειας, καμία σχέση με τους vip της συμφοράς. Απίστευτη ποιότητα ανθρώπου, με όλη την ευπρέπεια του πολιτισμού στο χαμόγελο του, με το καθήκον του οικογενειάρχη στην προμετωπίδα κι εμάς όλους παιδιά του.

Βλέπεις σήμερα όλα αυτά τα νυχτόβια όρνεα γύρω από το κουφάρι του αθλητισμού μας και μαραίνεσαι στα κλάματα. Διοικητικά ερπετά, σιχαμένα προπονητάρια, λαθρόβιοι παραγοντίσκοι, μπακαλόγατοι προεδράρες, τσακοπρίγκιπες της σφαλιάρας, πουρομουστακαλήδες θρασύδειλοι, μπέηδες κι αγάδες στα σίδερα, μειράκια των φυλλάδων κι αστοιχείωτοι, φαρμακοτρίφτες των ρεκόρ κι αλογατάδες, εφοπλιστές με λαούς υπασπιστές… Κρίμα.

Ο Άρης Γεωργιάδης ήταν η αφοπλιστική τους απάντησή μας. Ο κύριος Άρης είναι το εφόδιο μας προς τη συνέχεια, η ζώσα παρακαταθήκη. Δεν έχουμε άλλη οδό. Στο θεμέλιό του θα στεριώσει η αφετηρία και θα ξεχυθούμε προς την αξιοκρατία, καιρός είναι πια. Το αθλητικό του όραμα για τον αντίποδα του αθηναϊκού υδροκεφαλισμού σε αλάνες και γειτονιές της περιφέρειας, καλούμαστε -και εκ των πραγμάτων- να το υλοποιήσουμε πια. Ήρεμα, συνετά, συγκροτημένα, σε παρέες των αρίστων, για να αναδειχθούν επιτέλους οι ικανοί, ακριβώς όπως εκείνος. Χωρίς φωνές και λάσπες, μια αγκαλιά συνέπειας, μια κληρονομιά συνέχειας.