Μεγαλώνει η «εθνική μας μοναξιά». Στην αιωνιότητα ο Δημήτρης Μητροπάνος

Υπήρξε ο αγαπημένος μου ερμηνευτής. Γλυκιά και αντρίκια  συναισθηματική η  φωνή του.  Χαραγμένη στο DNA της προσφυγικής μου ρίζας  η ερμηνεία του, στον «Άγιο Φεβρουάριο» του Δήμου Μούτση, παρέα με την  Πετρή Σαλπέα. Επτάχρονος τότε, στα ’72 άκουγα και ξανάκουγα, ρουφούσα ηχητικά νότες και ήχους χρώματα ρωμιοσύνης, με το pick up να μου τι δίνει στα νεύρα όταν γρατζούνιζε ιερόσυλα. Αγνή, αντριωμένη και καθάρια η φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου. Σήμερα πέταξε για την αιωνιότητα , μεγαλώνοντας την «εθνική μας μοναξιά». Σίγησε ο Δημήτρης. Ευχή όλων των Ελλήνων τα  Κύθηρα που αναζήτησε στη μεγάλη του ερμηνευτική πορεία να τα βρει δίπλα στον δημιουργό Του.  Θα σε αναζητώ πάντα Δημήτρη τα ξημερώματα στη Θεσσαλονίκη, να μας τραγουδάς τις «δυο νύχτες»,  «καλοκαίρια και χειμώνες» «σε μια στοίβα καλαμιές», «δώσε μου φωτιά».  Αναπολώντας τα θολά βράδια μοναξιάς που οι νότες και οι στίχοι που μοναδικά έψαλες, με την βελούδινη αγγελική φωνή σου, φτερούγιζαν νωχελικά μες την ψυχή μου. «Σε πανηγύρι και γιορτή απ' την Αγιά Μαρκέλλα, σ' αγόρασα χρυσή κλώστη και κόκκινη κορδέλα». Καλό κατευόδιο και καλή Ανάσταση Δημήτρη Μητροπάνο.

Θόδωρος Ελευθεριάδης