Το ατομικό και το συλλογικό συμφέρον. Γράφει ο Γρηγόρης Σακαλής

Όταν η οικονομική κρίση χτύπησε, επίσημα, την πόρτα της χώρας μας το φθινόπωρο του 2009, όλοι εκπλαγήκαμε και ¨πέσαμε απ’ τα σύννεφα¨ κατά το κοινώς λεγόμενο. Περνώντας ο καιρός και με τη συγχορδία κυβέρνησης και Μ. Μ. Ε. άρχισε να μας δημιουργείται ένα άγχος και να μας κυριεύει πανικός. Άρχισαν τα σενάρια χρεοκοπίας και με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου το Μάιο του 2010 ανακουφιστήκαμε. Ήταν όμως μια στιγμιαία ανακούφιση γιατί από την επομένη άρχισαν τα μέτρα. Ένα – ένα άρχισαν να καταργούν τα εργατικά δικαιώματα και το όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε. Ξεκίνησαν απ’ το

δημόσιο. Χαράς ευαγγέλια για τις άλλες τάξεις που βγάζαν έτσι τη χολή τους κατά των δημοσίων υπαλλήλων. Το διαίρει και βασίλευε της κυβέρνησης απέναντι στις λαϊκές τάξεις άρχισε να λειτουργεί και να αποδίδει καρπούς. Μετά στράφηκαν οι κυβερνώντες κατά των ελεύθερων επαγγελμάτων με τη δήθεν απελευθέρωσή τους. Ξανά χαρά για κάποιους οι οποίοι προφανώς νόμιζαν ότι αυτούς δεν θα τους αγγίξει η κρίση. Να όμως που ήρθε και η σειρά τους. Κατάργηση όλων των εργατικών δικαιωμάτων στον ιδιωτικό τομέα. Αύξηση της ανεργίας και ακρίβεια. Μείωση της αγοραστικής δύναμης του κόσμου και συνεπακόλουθη πτώση του τζίρου των μαγαζιών. Έκτακτες εισφορές και συνάφεια. Άρχισε η γενικότερη κατρακύλα.   Η επιστημονική παραπληροφόρηση των καναλιών με καθημερινές εκπομπές και δελτία ειδήσεων έσπειραν την διχόνοια ανάμεσα στον κόσμο. Οι μεν κατηγορούσαν τους δε ότι αυτοί είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή. Άρχισαν να παίζουν πλέον με τα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου. Ακολούθησαν τα χαράτσια στα σπίτια και τα μαγαζιά. Έπειτα είπαν ότι θα βάλουν χαράτσι και στα χωράφια. Κατσούφιασαν τα πρόσωπα και σοβάρεψαν εκεί που χαμογελούσαν για τους άλλους.  Εδώ που φτάσαμε δεν είναι μόνο ευθύνη των πολιτικών. Φταίει και το αρρωστημένο εγώ που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες στην κοινωνία μας. Εγώ να διοριστώ στο δημόσιο, έχω δεν έχω τα προσόντα και οι άλλοι δεν με νοιάζει. Εγώ να πάρω το δάνειο για τη δουλειά μου, έχω δεν έχω τις προϋποθέσεις και οι άλλοι ας κάνουν ότι θέλουν. Εγώ να φέρω με μετάθεση το παιδί μου δίπλα μου. Εγώ να σβήσω την κλήση της τροχαίας. Εγώ … εγώ … εγώ ,,,   Όταν το ατομικό συμφέρον προτάσσεται του συλλογικού και δεν υποτάσσεται, θα έχουμε τέτοια αποτελέσματα και χειρότερα.  Αυτό που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι να παλέψουμε για το κοινό καλό όλων μας. Μέσα απ’ το καλό του συνόλου θα ικανοποιηθεί και το ατομικό μας συμφέρον. Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία και να αγωνιστούμε για μια καλύτερη κοινωνία. Μια δημοκρατική Πολιτεία με ίσες ευκαιρίες για όλους, με φροντίδα για τους αδύναμους, με κοινωνική πρόνοια. Σήμερα βλέπουμε τα καλύτερα μυαλά που έχει η χώρα μας να φυγαδεύονται στο εξωτερικό. Τότε με ποιους θα ανακάμψει η οικονομία και η κοινωνία; Μ’ αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα και λένε τώρα ότι θα το λύσουν και θα σώσουν τη χώρα; Σ’ αυτό το κεφαλαιώδους σημασίας ερώτημα πρέπει να απαντήσει η κοινωνία μας και να τοποθετήσει τον καθένα εκεί που είναι η αξία του. Να βάλει ένα νέο ηθικό πλαίσιο όπου θα συμβαδίζει το συλλογικό με το ατομικό και σε περίπτωση σύγκρουσης αυτών των δύο, να υπερισχύει το συλλογικό.  Κλείνω μ’ ένα εύστοχο σύνθημα που διάβασα σ’ ένα τοίχο μιας τράπεζας. ¨Αυτοί κλέψανε το μέλλον σου. Μη το ξεχάσεις όταν έρθουν να ζητήσουν την ψήφο σου¨.