Περί του αγανακτείν. Γράφει ο Γρηγόρης Σακαλής

Όταν ψηφίστηκε το μνημόνιο και άρχισε η κατεδάφιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και η αφαίμαξη των ελευθέρων επαγγελμάτων, ήρθε από την Ισπανία και στη χώρα μας το ¨κίνημα της πλατείας¨ ή αλλιώς οι ¨αγανακτισμένοι¨. Ακόμα και σ’ αυτό το θέμα έγινε εισαγωγή ση χώρα μας. Οι Ισπανοί μας ¨άνοιξαν τα μάτια¨. Ενώ εμείς ήμασταν το ¨πειραματόζωο¨ για όλη την Ευρώπη και

συγχρόνως η πιο επιβαρημένη από οικονομική άποψη  χώρα, είχαμε πέσει σε αδράνεια.  

Εμφανίστηκε λοιπόν ένα νέο πολιτικό ρεύμα στο  προσκήνιο. Επόμενο ήταν να γίνει αντικείμενο παρατήρησης της συμπεριφοράς, της πρακτικής και της ιδεολογίας του. Όπως κάθε τι άγνωστο, προκάλεσε φόβο στους κρατούντες οι οποίοι ανησύχησαν μη γίνει ανεξέλεγκτο.  Στην πραγματικότητα οι αγανακτισμένοι ήταν ένα μωσαϊκό, μια πανσπερμία ανθρώπων που το κοινό σημείο τους ήταν ο θυμός και η αγανάκτηση κατά της κυρίαρχης πολιτικής τάξης, για την κατάντια της χώρας μας. Όμως μέσα σους αγανακτισμένους διακρίνει κανείς και πολλά άτομα που είχαν ευθύνη και αυτά για την καταστροφή. Είδαμε άτομα που ήταν – και είναι – υποψήφιοι για αιρετά αξιώματα με τα ¨μεγάλα¨ κόμματα και ν’ αρχίζουν τις χειραψίες. Είναι τυχεροί που τους ανέχονται.  Είναι άτομα χρόνια ενταγμένα στα κόμματα, με υψηλές θέσεις στον πολιτικό βίο τα τελευταία τριάντα χρόνια. Πήραν αξιώματα, έφτιαξαν περιουσίες, αναδείχτηκαν στην κοινωνία με πατρονάρισμα των κομμάτων τους. Αναρωτιέται κανείς γιατί αγανακτούν. Ίσως γιατί δεν μπόρεσαν να καρπωθούν πολλά περισσότερα.  Συνδικαλιστές για πολλά χρόνια, με συγκεκριμένες σημαίες, που ξέχασαν τι θα πει δουλειά και ζούσαν πλουσιοπάροχα, εμφανίζονται τώρα με αντιμνημονιακή φρασεολογία και κατηγορούν τα υψηλά στελέχη των κομμάτων τους. Ξέχασαν φαίνεται ότι ξημεροβραδιάζονταν στα πολιτικά τους γραφεία επί δεκαετίες και ζητούσαν ρουσφέτια και άλλα τινά.   Κάποιες κυρίες με σινιέ ρούχα, με πολλά βιβλιάρια τραπεζών, πήραν τις κατσαρόλες και τις χτυπούσαν στις πλατείες. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο!  Κάποιο παιχνίδι παίζεται με τους αγανακτισμένους. Κάποιοι τους  φοβούνται, γι’ αυτό χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα για να διαλύσουν τη συγκέντρωσή τους στην Αθήνα. Το λυπηρό είναι, ότι μεγάλο μέρος της νεολαίας έχει αδρανοποιηθεί. Ενώ τους καταστρέψανε το μέλλον, οι νέοι αντί να βγουν να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν, προτιμούν να περνούν την ώρα τους στις καφετέριες. Αν δεν αγωνιστούν αυτοί για τη ζωή τους τότε ποιος θα το κάνει, οι εξηντάρηδες; Αυτοί το πολύ – πολύ να φωνάξουν για το εφάπαξ και τη σύνταξή τους. Η κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει. Υπάρχει ένα όριο ελαστικότητας, όχι μόνο στη Φυσική αλλά και στις κοινωνικές διεργασίες. Όταν το ελατήριο πιεστεί μέχρι το τέρμα, τότε πλέον είναι αναπόφευκτο να εκτιναχθεί. Αυτό ας το σκεφτούν όλοι.

Πολλών η σκέψη δεν αντέχει ανατροπές, μα η δικτατορία της βεβαιότητας δεν είναι τόσο ισχυρή όσο φαίνεται.

                                                                        Γρηγόρης  Σακαλής